Simone

Na een seconden was ik om.
Kon al geen genoeg van haar krijgen.
Na een minuut was het gedaan.
Wilde meer van haar horen, ze bracht me tot zwijgen.

Na een uur was het als vanouds.
Gekluisterd aan haar verhalen.
Na een dag keek ik uit naar die erna.
Dan zou ze weer in mijn gedachte stralen.

Na een week kwam de volgende.
Al even fijn als die er voor.
Na een maand was het nog aan.
En bleef ik smoor.

En toen het jaar voorbij was.
Begon ik vol overgaven en geluk
met het tellen van de seconden naar het volgende.

Mond houden

In 1994 heb ik samen met enkele mensen een korte film gemaakt. Ik werkte destijds in de film industrie die de connectie en ervaring waren er. Het begon met een tekening. En vervolgens een verhaal over de laatste man op aarde. Hij had iets te lang zijn mond gehouden over wat er om hem heen gebeurde. En nu was het te laat. Hans, een goede vriend die er helaas niet meer is, vertolkte de hoofdrol. Hij moest flink wat doorstaan. Makeup. Opname na opname. En de traan is echt, dus ook nog een flink stuk emotie. De tapes hebben een lange tijd op de plank gelegen. Maar nu, zo'n 15 jaar later, heb ik ze eindelijk kunnen laten overzetten zodat ze op Internet kunnen. Meer foto's en achtergrond is te zien op mijn site. Maar hier kun je de film zien. No Voice.

Kerst

Ach ja, het was even lekker veel en niets doen. Lekker eten. Op bezoek bij familie. Spelletjes doen. Lekker eten. En eigenlijk gewoon niets anders doen dan genieten van een paar kerstdagen. Drie op exact te zijn. Aangezien iedereen pas kon op de zondag, hebben we er maar een dag aan vast geplakt. Simone had erg haar best gedaan op lekker eten. Voorafje en toetje door de kids. Veel mooie cadeaus. En zelfs twee honden die gebroederlijk samen vertoefde. Kortom. Fijne dagen.

Herhalen

Weet je. Ieder jaar schrijf ik dit weer neer. En dat komt waarschijnlijk omdat het ieder jaar een beetje hetzelfde is. De laatste dagen van het jaar. De wereld lijkt dan een beetje naar zijn einde te draaien. Alles wordt rustig. De deuren van bedrijven gaan dicht. De laatste wensen worden over de schutting geworpen. En iedereen verdwijnt van straat en gaat schuilen voor wat gaat komen: 2010. Het nieuwe jaar. De algemene gekte doet weer haar ronde. Opeens moeten we terugblikken op wat is geweest. En dat terwijl we hier de rest van het jaar eigenlijk niet mee willen worden lastig gevallen. We willen immers vooruit kijken. Nieuwe dingen en uitdagingen aangaan. Maar rond deze tijd kijken we terug. Hoe het was. Wat we gedaan en niet gedaan hebben. Hoe het nu allemaal zo heeft kunnen komen. Misschien is dat wel de reden dat het zo rustig is om ons heen. Iedereen is er een beetje stil van geworden. En is iedereen er een beetje moe van geworden. We duiken onder de wol. Kruipen achter de kerstboom. En zwelgen in cadeaus en eten. We verlichten ons geweten met giften aan anderen. En doen vrolijk en opgewekt. De laatste goede bedoelingen worden er nog voor het einde van jaar uitgeperst. En dan. Dan is daar die laatste dag. De laatste terugblik. Maar ook de eerste wensen voor het nieuwe jaar. Geluk en voorspoed. Mooie dingen. Wensen en voornemens die we eind januari alweer vergeten zijn. Dan gaan we immers lekker beginnen aan iets nieuws. Stampen we er weer lekker een jaartje doorheen. Een jaar met nieuwe uitdagingen, kansen en ervaringen. Maar het voordeel is wel, dat het vergeten van die voornemens niet erg is. Want aan het einde van volgend jaar zit weer een periode als deze. Een periode waarin we weer kunnen terugblikken. Waarin we weer kunnen zien wat is geweest en hoe het had kunnen zijn. Mooi hoe dat zich toch herhaalt.

Sneeuw

Ik begrijp iets niet. Opeens is het echt winter. Alles onder een dikke koude witte deken die alsmaar dikker word. Bomen beplakt met sneeuw. Kinderen gillen en gooien met sneeuwballen. Volwassenen trouwens ook. Lichtjes van de kerst zien er opeens nog mooier uit. Het is stil op straat. Auto ploeteren voort door de gladde sneeuw. De wereld is bijna tot een halt gekomen. En dan heb je opeens mensen die nu alweer klagen. Van wie het over mag zijn. Vanmiddag nog, een man met boze blik, de handen in de zakken en met een klagende stem. 'Van mij mag het nu wel weer over zijn'. Begrijp ik niet. Een witte kersttijd is de wens van allemaal. En dan is het daar en is het weer niet goed. Dan is de wereld even tot stilstand gekomen. Kun je even moeilijk op je werk komen. Wat maakt het uit. Rij een beetje rustig. En neem de tijd om om je heen te kijken. Alles ziet er zo mooi uit. En het is stil. Heel erg stil. Zo stil soms dat je om je heen de sneeuw kunt horen vallen. Geniet er nog van zolang het er is. Wandel dan naar je werk in plaats van racen. En snuif de koude sneeuw lucht op. Mooi hoor. Dat is wat ik wel begrijp namelijk. Sneeuw in de winter. Precies op het moment waar het hoort.

Kerst op school

Het was koud. En het was donker. En er was warme wijn. En chocolademelk. En de ouders stonden buiten te wachten terwijl er binnen gesmikkeld en gesmuld werd. Aan een lange tafel. opperbest gekleed. En omgeven door lichtjes en glitters. Kerst bij Aidan op school. Na afloop met een volle buik zingen op het schoolplein. Een mooi begin van de kerst.

Sint en de Draak

Heerlijk avondje was iets eerder gekomen. De sint niet in eigen persoon, stuurde Aidan op een speurtocht door het huis. Van boven naar beneden volgde we hem op de voet. Om uiteindelijk te stuiten op een berg mooie cadeaus. Het papier vloog eraf in grote scheuren. En een kinderhart was weer mooi gevuld. Een toren voor een echte draak. Met licht en vuur. Tosti's maken met een gele spons. En een lekkere film om naar te kijken.

Tot heel erg laat vlogen draken rond. En spookte het in kastelen. Morgen weer heel erg vroeg op. Maar dat kon ons even niets schelen.

Sta eens even stil

Dit is gewoon heel grappig.

Helaas

Vanmorgen werden de winnaars bekend gemaakt in de Metro Global Photo Challenge. Na een leuke workshop/lezing was het zover. Maar helaas. Mijn foto is het niet geworden. Jammer. De winnende foto in mijn categorie was die van oranje feestvierders. Niet echt een foto waar ik van verwacht had dat die zou winnen. Ah wel. Volgende keer beter. Ben ver gekomen. Toch bij de tien beste van Nederland.

Kleine Piet

Sint zou weer komen op mijn werk. Maar de echte sint had het natuurlijk heel druk, vandaar dat ze mij vroegen of ik hem wilde zijn dit jaar. Leuk, altijd al willen doen. Maar ik had Aidan. Tja. Wat te doen. Aidan mocht er ook bij zijn maar hij gelooft nog wel in de sint.

Dus had de echte sint naar mij een brief gezonden. Of ik hulp sinterklaas kon zijn en Aidan mocht mij helpen. Maar Aidan wilde ook een beetje zwarte Piet zijn. Ik haalde hem op uit school en pikte gelijk ook maar de pakken op. Nu kreeg hij van de mevrouw in de feestwinkel een mooie muts en kraag.

Kon hij ook een beetje Piet zijn. Maar hij had de mooie Pieten pakken gezien. In de auto zei hij verheugt dat hij straks ook zijn pak zou aantrekken. Maar ik had geen pak voor hem. Tranen biggelde. Dus ik dacht, fuck it. Pak voor hem erbij gehuurd. Kreeg nog een beetje korting vanwege het hartverscheurende verhaal.

Bij Mangrove begon de pret. Drie collega's werden ook Piet. En samen met Aidan overvielen we de kinderen. En het was helemaal leuk. Aidan strooien met pepernoten. En daarna, naast mij als een echte Piet, de staf vasthouden. Bijna een half uur stond hij strak naast mij. Zijn taak met volle ernst en overgaven te doen. Mijn hart brak bij het aanzien. Super trots. Na afloop trok ik alles lekker uit. Maar ja de pieten, die smink je niet even snel weer wit. Dus dan maar blijven hangen als Piet. En Aidan dus ook. Die speelde met de kinderen. Beantwoorde de meest lastige vragen. Maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Hij bleef de kleine staf Piet. 'waarom zijn je benen wit' vroeg een meisje, net iets jonger dan hij. 'omdat ik nog niet in veel schoorstenen komt' zei hij met een strak zwart gezicht. En dat had hij zelf bedacht. Wat een held. Mijn kleine zwarte held.

filmpje

De afgelopen dagen even wat films weg gekeken. Drie om precies te zijn. Pandorum, A perfect getaway en Gamer. Nu waren ze alledrie leuk. Pandorum vond ik mijn favoriet. Een gigantisch ruimteschip op weg naar een andere planeet omdat de aarde er niet meer is. 60.000 mensen aan boord maar onderweg ging er iets mis. Lekker verhaal. Spannend. Nieuw. Gewoon leuk. A perfect getaway. Ook leuk. Een stel op huwelijksreis hoort dat er een ander stel is vermoord. Onderweg naar een paradijsje in de jungles van Hawai komen ze ander koppels tegen. Wie is te vertrouwen. Leuke film. Spannend en verrassend. En met Mila Jovovich, dus ja.. ik blij. En dan Gamer. Met het nieuwe spel Modern Warfare 2 in gedachte eigenlijk wel een grappige film. Veel actie, bloed en ellende. geweld spat van het scherm. En een flinterdun maar grappig verhaaltje eronder. De toekomst van gamen waarbij je als speler een echt mens onder controle hebt. Ik vond vooral de nieuwe kijk op second live erg grappig. Second live met echte mensen die je kunt laten doen wat jij wil.

Met kriebels in de metro

Nog een week te gaan. Op Zaterdag 28 november zal bekend worden gemaakt wie de winnaar is in Nederland van de Metro Global Photo Challenge. Alle fotografen die in de selectie staan zijn uitgenodigd om een workshop mee te maken en voor de bekendmaking. Ik ben nu al zenuwachtig. Aan de ene kant maak ik enorm kans. Veel bezoekers, veel reacties. Heb bijna iedereen om me heen geterroriseerd om te stemmen. En aan de andere kant. Het blijft een stemming en het publiek bepaald. Kan dus zomaar een van de andere 9 foto's worden. Ik ga er maar heen met de wetenschap dat ik minimaal een leuke ochtend heb en de foto op canvas mee krijg.

Maar..... er is altijd nog een kans. En die word alleen maar groter als er stemmen zijn. Dus als je nog niet had gestemd. En dan ook echt even inloggen en op stem klikken. Dan is dat er toch weer een bij.

Stem dan op Warchild van everweij via http://www.metrophotochallenge.com/nl/gallery/vote

De sint? Ook dat nog!

Hoor wie klopt daar kinderen.

‘Is de bel weer eens stuk?’

Hoor wie klopt daar kinderen.

'Ben niet doof.'

Hoor wie tikt daar zachtjes tegen het raam.

‘Oh ja, net gezeemd. Blijf bezig.’

Het is een vreemdeling zeker.

‘Laat Geert het maar niet horen.’

Die verdwaald is zeker.

‘TomTom zeker leeg.’

Ik zal maar gauw eens vragen naar zijn naam.

‘En doe gelijk zijn twitter en Facebook.’

Sint Nicolaas, Sint Nicolaas, brengt ons vanavond een bezoek.

‘Lekker dan. Haar zit niet goed. Moet me nog douchen. Huis een puinhoop.’

En strooi dan wat lekkers in een of andere hoek.

‘Ja joh. Kan er nog wel bij. Huis was al een zootje. Ik dank je de….’

Koekkoek

Sint op bezoek bij de azijnzeiker

Run 20

Wat ben ik me toch gaan hechten aan dat Nike+. Iedere keer als ik loop wordt dat geregistreerd door een sensor in mijn schoen. Resultaten als loop snelheid en afstand kan ik plaatsen op de site van Nike en zo kan ik zien hoe ik vooruit ga. En leuker is. Ik kan mijn afstanden meten tegen die van andere lopers. Maar ik was zo dom om mijn ipod niet op te laden. Dus ik kon er niet mee lopen vandaag en gelijk had ik er even geen zin in. Vond het zonde. Dus dan maar sprintjes. Wel iets van 5 km bij elkaar maar ja. Geen meting. Aidan ging juist super. Wilde eerst niet opdat hij lopen in het bos niet leuk vindt. Maar ze gingen de baan op dus meneer was blij. Nog blijer toen het begon te regenen. En helemaal happy toen het een flinke stortbui werd. Met natte haren. Rode wangen en doorweekte schoenen liep hij de sterren van de hemel. De hele baan rond. En daarna springen in de plassen met de andere kids. Een echte sportman. Liep het laatste stukje met hem en moedigde hem samen met nog een paar kids aan. Leuk hoor. Grijns op alle gezichten, ondanks de grauwe wolken en regen.

STEM!!!

Wow!!!! Ik sta met de foto van Aidan op de shortlist van de Metro Photo Challenge. Van de ruim 2100 inzendingen in die categorie ben ik er nu een van de 10. Op zich al een overwinning. Maar vanaf nu kun je echt stemmen. Ik zou zeggen, doe mij een plezier. Stem via http://www.metrophotochallenge.com/nl/gallery/vote op Warchild van everweij

Pluk de dag

Een jaar ken ik Simone. Op 9 november vorig jaar keek ik voor het eerst in haar mooie ogen. En nu een jaar later mag ik dat nog steeds doen. Een heel fijn jaar. Vandaar dat ik ons op een weekendje weg trakteerde. Een mooi fijn hotel in het oosten van het land. In Vethuizen om precies te zijn, vlak onder Doetinchem. In een omgebouwde Boerderij zaten we in de nok in een luxe mooie kamer. Genieten van heerlijk eten en een drankje bij de open haard. Even lekker samen weg. Er op uit. Het oudste dorpje van Nederland bezocht. Door de bossen gewandeld in de mist. En afgesloten met pannenkoeken met wild. Eigenlijk was het weekend te kort. Eigenlijk het jaar ook. Dus er minimaal nog een jaar met elkaar aan vast geplakt. Minimaal, maar als het zo is als afgelopen jaar mogen er van mij nog meer bij.

Ziek

Hij voelde al wat warm aan. Zag er moe uit. Maar had een goed humeur. Maar Aidan bleek toch iets onder de lede te hebben. Beetjes hoesten. En gisteren kon ik hem toch maar beter op halen van de BSO. Hij lag daar op de bank onder een deken. Rode wangetjes straalde mij tegemoet. Naar huis en onder de dekens. Kopje thee en slapen. Nog een beetje soep voor het slapen gaan. Vannacht was het raak. Een nachtmerrie en hoge temperatuur. Gek dat die twee altijd samen gaan. "Mag ik bij jou slapen" vroeg meneer. Natuurlijk mag dat. Betekende wel dat ik geen oog dicht heb gedaan. Hij slaapt namelijk nogal onrustig. Zo onrustig dat ik rond vier uur gewekt werd met een voet in mijn gezicht. En dat terwijl hij toch met zijn hoofd op zijn kussen naast mij lag. Ik heb het nog steeds niet door hoe hij dat deed. Vandaag dus maar thuis gebleven. Ik kon vanuit huis werken. Iets minder effectief maar kreeg mijn dingen gedaan. En Aidan, die heeft veel vitamine TV geslikt. Maar het heeft geholpen. Morgen maar weer school proberen. Gaat het niet, dan gaat het niet. Maar dat zien we dan wel weer.

Goed bezig

Wat zijn we toch goed bezig. De zaterdag begon met sporten. Vroeg op en naar het atletiek terrein van Pac. Aidan ging met zijn groep het bos in bij de Kralingse plas. En ik ging de plas rond. Hij ging lekker en ik minder. Kun je hebben. Had zelf iets van 6km gelopen maar verre van optimaal. Zat er niet in. Ah wel. Aankomende week een paar korte runs en dan weer proberen iets van 10k weg te tikken. Het gaat gewoon lekker. Zondag was zwemmen. En ventje gaat goed. Mag hem lekker weggooien in het water. Maakt hem allemaal niet uit. Geen wonder dus dat we lekker moe zijn. Daar zijn weekenden voor. Bezig zijn en leuke dingen doen.

.........V

Als kind zat ik gekluisterd aan de buis te kijken naar de serie "V". En wat blijkt. ABC komt volgende week met de nieuwe serie. Een remake van de 1983 versie. Ben benieuwd.

Run 19

Ik weet niet wat het is. Afgelopen zaterdag samen met Simone gelopen. 10km was het doel en we hebben het lekker gelopen. Ik net iets meer maar dat doet er niet toe. Het gaat erom dat ik de 10k grens over ben gegaan. En opeens lijkt het eenvoudiger. Dinsdag even 6km weg getikt en vanavond 5. En met gemak. Haalde zelfs met gemak een groepje hardlopers in en bleef ze met gemak voor. Gaf een super lekker gevoel. Opeens lijkt het of het lopen me beter afgaat. Niet meer moe erna. Niet echt noemenswaardige spierpijn. Ben bijna klaar met mijn run coach op Nike+ om met gemak 5km te lopen. Aardig gelukt dus. Binnenkort de 10km training starten. En dan. Tja ik zie wel. Heb geen ambitie om de marathon te lopen, al is 42 wel mijn getal ;-)

Vol

Het was even zo'n weekend waarvan je kunt zeggen dat ie vol zat. Zaterdagochtend eerst maar eens van start gegaan met lopen samen met Simone. Samen een ruim rondje Kralingsplas. Zij 10Km en ik een klein stukje door en rond de 12Km. Ging lekker. Toen boodschappen en daarna het huisje van Kim (dochter van Simone) gepimpt. Gordijntje hier. Kussentje daar. Helemaal blij. En toen maar even ingestort. Uitslapen. En op de zondag kwamen de kriebels. Dus ik nog even naar Utrecht gescheurd voor de Urban Photo Collective. Gezellig. Niet veel geschoten maar wel gelachen. Terug naar Rotterdam. Eten en even Kim naar haar gepimpte huis gebracht. Gaar. Lekker vol weekend en een volle week voor de boeg. Vanavond radio met Werktdat? En zo ebt dat lekker door. Prima. Wat moet je anders met dat grauwe herfstweer. Morgen weer lopen. En voor je het weet is het weer weekend.

Met de Metro

Je wekker gaat. Je staat op. Douchen. Tussendoor check je je email. Je foto is de dagfoto op de Metro Photo Challenge 2009. Je scheert je voor de spiegel. Ontbijt. En dan valt het opeens. Het kleine kwartje. Je staat met iets waar je trots op bent opeens op de voorkant van een goed bekeken site. Iedereen kan zien wat je gedaan hebt. En kan reageren. Opeens ben je kwetsbaar. Open voor kritiek en lof.

Opeens sta je aan de andere kant van de lijn. Ben je niet meer bezig met het verwezenlijken van internetsites maar ben je gebruiker. Afhankelijk van andere en maak je opeens weer mee wat het is om klein te zijn. In de metro naar mijn werk spiekte ik bij andere reizigers in hun Metro krantje. Staat mijn foto ook daar. Zien al die mensen wat ik gemaakt heb. Nee. Helaas niet. Maar wat niet is kan nog komen. Ik zou nog winnaar kunnen worden. Maar ik zou ook weer naar de vergetelheid kunnen glijden. Door dit soort dingen besef je waar je eigenlijk mee bezig bent. Zeker met mijn werk bij Mangrove. Producten maken voor mensen. Mensen zoals jij en ik. Mensen die informatie zoeken. Meedoen. Aandacht vragen en geven. Of het nu een reactie is op een blog. Het vragen van informatie. Of het meedoen met een prijsvraag op internet. Wij als Mangrove maken voor mensen als jij en ik producten. Sites met die informatie en soms een prijsvraag. En in dat process is het vaak zo dat je even in de schoenen van een bezoeker moet gaan staan.

Vandaag ging dat dus vanzelf. Even weer klein. Even weer afhankelijk van de mensen van, in dit geval, de Metro site. Altijd grappig als dat je overkomt.

Stemmen en reageren mag trouwens ;-)

Run 18

Kon het toch even niet hebben. Zo'n mooie run gemaakt voor mijn doen afgelopen zondag en dan niet goed geregistreerd. Dus vanavond een herkansing genomen. Een route uitgezet die ik nog nooit genomen heb. En begonnen. Na 5km even een wandeling, heel kort. En toen weer verder. Lopen en wandelen terug naar huis. Eigenlijk meer lopen dan rusten. Totaal 9,5 gedaan. Zag pas dat het zoveel was toen ik mijn iPod uit had gezet. Had die laatste 500 meter ook nog wel er uit kunnen persen. Maar dat komt de volgende keer wel. Gaat lekker zo. Donderdag maar even een korte run doen. Dan is Aidan er weer. En zaterdag weer een rondje rond de Kralingse plas. Mooi schema zo.

Run 17

Vanmorgen was het super. Lekker beetje uitgeslapen bij Simone en samen gaan lopen. Ze woont vlakbij de Rotte en daar heeft ze haar zogenaamde 'Vakantie looptje' een run van ongeveer 6.5 km met een uitstapje naar 8 km. Van houten brug naar ophaal brug en weer terug. Super gelopen. Regenbuitje onderweg was lekker. Het was bewolkt en er dreigde van alles te vallen, maar geen echte last van gehad. Heb totaal 9.5 km gelopen. Helaas werkte mijn iPod met Nike+ niet mee waardoor ik de run in twee delen moest registreren op de Nike site. Maar toch. Even lekker 9 km gedaan. Was wel kapot erna en Simone ook. Voel mijn spieren nu nog maar het was het waard. Even een dagje bijkomen en dan dinsdag weer. Tempo en ritme erin houden. Helemaal lekker. Overigens de rest van het weekend was dat ook ;-)

Run 16

Al een tijdje niets meer geschreven over mijn hardlopen. Nu ben ik te volgen op twitter en facebook. En op Nike+. Maar het gaat lekker. Iedere keer iets sneller en iets verder. Langzaam maar met een stijgende lijn. Aankomend weekend maar eens een flinke afstand doen. Heb al eens 8.5 km gedaan. Zou weer moeten lukken. Einde deze maand staat er een Nike uitdaging te wachten op 24 oktober 10km lopen. Gewoon alleen maar de resultaten worden op de Nike site gepost. En daarna. Gewoon lekker door. Wil volgend jaar samen met mensen op mijn werk de Marathon van Rotterdam doen. Niet de volle 42 maar de estafette. Met kunnen lijkt me, al hoor ik nog niet zo veel mensen op mijn werk erover. Het is pas in april maar het gaat snel. Ik blijf in ieder geval lekker doortrainen. En wat komt, dat komt.

Tot slot

Vandaag was een druilerige en grauwe dag. De zomer is voorbij. De herfst is aangebroken. Dus een dagje erop uit. Ik dacht eerst naar de Efteling te gaan. Aidan had namelijk geen school, maar dat vond ik wat afgezaagd. Dus verder gekeken en besloten om eens een kasteel te bezoeken. Aidan wilde graag een kasteel zien, dus togen wij naar het Muiderslot. Camera's mee. Op zich een mooi kasteel. We hebben de route die was uitgezet in het kasteel netjes gevolgd. En alle spelen en raadsels gedaan. Wat fotograferen betreft viel het wat tegen. Het was er vrij donker en ik moet bekennen dat ik niet echt de plaatjes vond die ik hoopte te vinden. Misschien wel omdat het ene erg strak kasteel is. Eigenlijk gewoon een museum waarbij niets aan toeval is overgelaten. Geen rauwe afgebrokkelde kasteelmuren. Ingestorte kamers of donkere onheilspellende kerkers. Het was een beetje te clean. Maar ik heb enkele plaatjes op Flickr staan. Aidan vond het prachtig. Alles gezien en gedaan. En toen bleek dat er in de kasteeltuin ook nog valken en uilen waren was het plaatje rond. Als een echte valkenier mocht hij er zelfs een vasthouden. Maakte veel indruk geloof ik. Hoe dan ook. Een lekker dagje pappa en zoon die beide de neus vol gesnoven hebben aan vaderlandse historie.

Laatste zomer

De bomen weten het nog niet. Plant en dier doet nog maar een keertje zijn best in knop en ei. Blaadjes vallen maar groeien gelijk weer aan. En zelfs onze huid lijkt wel een knipperlicht. Van bruin naar wit, en soms even rood en dan toch weer bruin. Jas aan of jas uit. Stranden willen maar niet leeg lopen. Eigenaren van horeca slepen af en aan met het terras. Gaan we naar binnen of naar buiten. Is het koud vandaag of warm. We zijn het even allemaal kwijt. Terwijl iedereen in ons landje zich langzaam schrap zet voor de herfst en winter, heeft ons landje er zelf nog geen zin in. Eind september en het lijkt wel zomer. En wat vervelend nou, die wispelturigheid. Een tijd van niet kunnen beslissen. Geen idee wat je vandaag nog gaat meemaken. Wat word het morgen. Puffen of het werk en een terrasje missen. Of met de kraag op door weer en wind op je vrije dag. Er valt geen pijl op te trekken. En wat maakt het uit. Pak iedere warme zonnestraal die door de aanrollende herfstwolken ons nog weet te bereiken. Woel met je tenen door het afkoelende zand op het strand. Ga toch nog even de september zee in. En dan dat laatste drankje in de zon, die smaak zal nog lang blijven hangen de winter door.

Klein, kleiner... laat maar

Laat ik het eens hebben over iets wat vaak in mijn gedachte zit. Namelijk hoe onbenullig wij eigenlijk zijn. We zijn in staat tot grootse dingen. Maar wat die grootse dingen dan ook mogen zijn, vergeleken met het universum waarin wij leven zijn het lachertjes. Nu stond er namelijk op de site 'The Chive' daar iets over wat dit nog meer versterkt. Als je dat gelezen en gezien hebt kun je je met recht afvragen of alles wat wij doen wel uitmaakt. En of je je nu daadwerkelijk zorgen moet maken om die kleine dingen in het leven. Goh, je telefoon heeft geen verbinding. Of je bent te laat voor je werk. Of je hebt net die promotie niet gehad. Gaat nergens over. Mijn motto blijft wat mij betreft van kracht. Steek je energie in mooie, leuke en positieve dingen. Het maakt namelijk verder toch niets uit wat je doet. En geloof mij. Er is leven op andere planeten. En probeer dat maar te ontkennen na het zien van de foto's

Bewogen weekend

Het was een bewogen weekend. En dan bedoel ik dat ook letterlijk. De zaterdag was al vroeg uit de veren en naar de atletiek vereniging. Aidan weer lekker bezig en ik mijn rondje plas. Fietsen heen en terug. Dus we waren een beetje op toen we terug waren. Maar in de middag toch nog even naar het Stoomdepot. Ik wilde nog wat foto's voor zijn kamer schieten. Hij is nu eenmaal gek op treinen. Dus weer op de fiets. Even tussen staal en kolen rond gelopen. Zondag was uitslapen. Maar later er weer op uit. Het Lagenbergsebos. Flink gewandeld. De kastanjes waren al uit het vuur gehaald. Niets meer te vinden. Maar het was super mooi weer dus sowieso een win situatie. Op de fiets weer heen en weer. Aan het einde van de dag nog even met Robbie door het park. Meneer ligt nu voor pampus. En ik straks ook. Morgen staat er weer een volle week voor de boeg. Maar dit weekend in september met weer van april nemen ze ons niet meer af.

Dooie sneeuw

Had ik het gisteren over Laura en dat je haar lieve liedjes een beetje moet compenseren. En bij voorkeur met een rauwe zombie film. Dus dat dan maar gedaan. 'Dead snow' is een Noorse film. Dun verhaaltje maar wel erg grappig. Groepje vrienden. Domme gasten en mooie meiden. In een hutje in de sneeuw ergens op een fjord. En natuurlijk is daar weer van alles mis. Een bende nazi soldaten uit de oorlog zaait daar nog steeds terreur. Een beetje verkleurd en aangetast door de tand des tijds. En natuurlijk hebben ze honger. Leuke film met knipoog naar Evil dead. Maar ja, welke film met kettingzagen en zombies doet dat niet. Maar goed. Te veel bloed. Zombies in nazi uniformen. En koppels die zich opsplitsen in de bossen. Wat wil je nog meer. Place your bets!

Laura

Soms kom je opeens iets tegen. En kom je van het een in het andere. Zo hoorde ik een tijdje geleden in het programma 'De wereld draait door' de zangeres Laura Jansen. Wie? Laura Jansen, een heel lieve leuke zangeres met een mooie stem. Even vergeet je haar weer en dan ineens staat haar muziek in iTunes. Dus gedownload en nu lekker om naar te luisteren. En wat zingt ze. Mooie, gevoelige liedjes over liefde, verliefd worden, het uit maken en jezelf weer oppikken. En een van die liedjes is Use somebody. En dat is weer een cover van Kings of Leon. En die zijn ook heel lekker. Dus ook maar binnen gehaald. En dan hoor je hoe hetzelfde liedje opeens een verschillende lading hebben door manier waarop het gezongen is. Ik raad beide aan. Al heeft Laura nu wel mijn voorkeur. Niet te vaak. Want na een tijdje krijg je wel zin in een rauwe zombie film om het op te zachte lieve te compenseren.

week

Nu heb ik eigenlijk niet veel geschreven afgelopen week. En dat terwijl deze toch aardig vol was. Zondag eindelijk eens afgesproken met Ronald en Siddhi. En met eindelijk bedoel ik weer eens na ongeveer anderhalf jaar. Verder had ik dinsdag de fotoclub. Lekker foto's gemaakt waar ik blij mee ben. En was vrijdag het jaarlijkse Mangrove uitje. Schermen bij een kasteel en te veel bier in Arnhem. Ach mag best een keer per jaar en gelukkig was het niet te andersom. Schermen met bier en een kasteel in Arnhem. Of zo iets. Hoe dan ook. Een nieuwe week voor de boeg en ik zal mijn best doen iets meer te schrijven. Het begint in ieder geval met radio maken vanavond.

Run 15

Vandaag een mijlpaal. Vanmorgen samen met Aidan naar de Atletiekvereniging van Rotterdam geweest. Pac vlakbij de Kralingse Plas. Het weer was perfect. Beetje koud maar de zon brak door. Beide in sport outfit. Voor hem de eerste keer, dus ondanks het enthousiasme toch een beetje tranen van onzekerheid. Maar die waren snel droog. Ik liet hem lekker sporten en ging zelf aan mijn rondje plas beginnen. Ging lekker. Niet super maar zeker niet slecht. Tikte 5 km weg in een redelijk tempo. En toen ik terug was, was meneer aan het verspringen in de zandbak. Rennen op het veld. En lekker bezig. De coach vroeg de kinderen wat ze aan het einde nog wilde doen. Tikkertje of rennen. En rennen was unaniem. Een rondje sintelbaan. Aidan liep stoer mee. Zo nu en dan even pauze. Maar dan weer door. Zijn conditie is nog niet super maar hij is lekker op weg. Simone liep haar eigen 5 km vanmorgen. Dus al met al zijn wel heel lekker bezig met zijn allen.

Spook

Aidan wilde ineens een spookhuis zien. Waar dat opeens vandaag kwam, geen idee. Dus ik google spookhuis. Een lading huizen en er tussendoor een enkele spookfoto. Opeens werden we creatief. We gaan zelf een spookfoto maken. Hij vond het even niks. Dacht dat ik een foto van een spook ging maken. Maar ik haalde hem uit de illusie. 'Ga maar staan daar en doe of je een spook bent'. Foto gemaakt en aan de slag op de computer. Beetje filter hier. Beetje snijden daar. Niet echt de superbewerking maar goed genoeg. Het spookt nu in huize Verweij. Een eigen huisspook met de naam Aidan. Het is maar wat je met je fantasie doet.

Run 14

Ik ging mijn hond uit laten vanmorgen. Het was 7:00 en mijn overbuurman stapte ook net naar buiten. Hij nam een flinke teug van zijn sigaret. En ik nam een flinke teug van de frisse buitenlucht. Ik had net 5 km gelopen en liep nog in mijn renkleding. Toch grappig om zo iets te zien. De ene gaat lichamelijk berg afwaarts, hij is namelijk ook dikker aan het worden. En de ander gaat de berg op. Die ochtendruns bevallen mij goed. Het is nog lekker fris buiten. Ik hou niet van lopen met warm weer. En je krijgt een hele mooie zonsopgang als schouwspel (zie foto). Geen mens op straat. Geen honden in het park waar je over struikelt. En je energie meter loopt vol. Woensdag weer. Volgens mij Nike+ coach moet ik dan 6 lopen. Zou zo maar kunnen. Of ik de 8 km ga halen die vrijdag op het programma staat ga halen weet ik niet. Maar voorlopig gaat het lekker. Overigens verhuis ik die 8 km naar de zaterdagochtend. Dan ga ik namelijk samen met Aidan naar de Atletiek vereniging. Hij begint daar met sporten en ik probeer de plas maar eens. Als iemand zin heeft mee te lopen. Om 8:45 ben ik bij Pac.

Run 13

Vanmorgen de moed maar verzameld. De stoute schoenen aangetrokken en gaan lopen. ik had gister een feestje van mijn werk. Dus vermoedde eigenlijk al dat lopen niet echt optimaal zou gaan. En dat klopte. Met pijn en moeite wist ik er 3.7 km uit te persen. Ging dus niet echt lekker. Maar wel gedaan en daar gaat het ook om. Maandagochtend maar weer een nieuwe poging. En dan woensdag ochtend en zaterdag ochtend met Aidan. Jazeker. Die gaat het ook eens proberen maar dan bij de Atletiek vereniging in Rotterdam (Pac). Hij daar lekker bezig en ik maar eens gaan proberen of ik het rond de plas ga redden.

Aap noot mies

Aidan begon met zijn tweede dag in groep drie. Was het gisteren nog wat onwennig, was het vandaag als de normaalste zaak. Hij liep direct naar zijn klas. Hing zijn jas op. Liep de klas in. Gaf de meester een hand en ging zitten. Vooraan in de klas. Naast, en hoe kan het ook anders, zijn grote vriendin Suzan. De twee weer samen in groep drie. Klaar voor kennis en nieuwe dingen. Hij vindt het leuk en heeft het naar zijn zin. Da's mooi want hij moet nog een tijdje in die schoolbanken vertoeven. De lat steeds hoger. De boeken alsmaar dikker en de meester stommer en stommer. Maar zover is het gelukkig nog niet. Eerst maar leren lezen en schrijven. De rest komt wel.

Run 12

Vandaag door een grens gegaan. Helemaal mooi. Ik loop normaal rond de 3 km. En ik kwam maar niet verder. Maar vanmorgen ben ik een stapje verder gegaan. Na 3 km te hebben gelopen had ik nog energie en was amper buiten adem. Dus ik ging door. Een km erbij. En toen zat er nog meer in het vat. Dus nog een km. Even een kort stukje wandelen. Laat het 50 meter zijn. Ik was weer hersteld en kon er nog eens een km aan vast plakken. In totaal 6.4 gelopen. Top gewoon. Nu proberen die pas erin te houden. Op mijn werk wat collega's gek gemaakt om volgend jaar de Marathon te doen. De estafette waarbij je met een groepje loopt. Ieder rond de 10 km. Moet nu toch lukken lijkt me. Proberen a.s. donderdag weer zo'n run te doen en zaterdag maar eens een rondje Kralingseplas doen. De foto hierbij is het uitzicht wat ik zie als ik daar fiets. Dus lopend moet ik er nog meer van kunnen genieten. Mooi om naar uit te kijken. En op naar de 10 km.

Logeren

Heb vanavond een van mijn twee maanvissen uit logeren gestuurd. Ik had er twee in mijn aquarium. Echt hele mooie beesten. Kijken ook echt naar je. Maar die beesten zijn heel territoriaal. Dus de ene dreef de andere de tent uit. Erg vervelend als je dan als vis geen kant op kan. Dus gebeten hond leefde onder een plant ergens in een hoekje terwijl de ander als een koning door de bak zwom. Vrienden Danny en Carola boden onderdak. Dus daar zwemt ie nu. En hij zwemt weer. Dus in ieder geval weer meer levenskans en vreugde. Wil zelf nog wel een grotere bak zodat ze meer ruimte krijgen. Maar ja. Alles op zijn tijd. Voor nu is er weer rust in het water.

Vakantie gedachte

Wat is die zomervakantie toch eigenlijk snel gegaan. Aidan had 6 weken vakantie. Hoe kom je de tijd door. Maar nu de laatste paar dagen zijn ingegaan is het snel gegaan. We hebben niet stil gezeten. Van weekje van alles wat en dingen als Dolfinarium. Naar opa en oma. Tot zelfs op vakantie naar Grand Canaria. Ik zelf met Simone naar Rodos. En terwijl ventje vrij was. Mocht ik gewoon werken. Maar eigenlijk ook prima. Volgende week begint het normale leven weer. Je kunt je afvragen wat normaal is. Naar school en werk. Maar in de vrije tijd genoeg leuke dingen te doen. Hardlopen gaat weer lekker en ik ben het tempo aan het opvoeren. Werk is lekker. Beetje druk maar dat hoort erbij. En privé alles nog altijd heel fijn met Simone. Eigenlijk gewoon een goed jaar al. En we zijn nog maar net over de helft. En ik weet dat het na de zomer altijd snel gaat. Dan is er weer veel te doen. Iedereen is uitgerust en actief. Dus na deze vakantietijd weer door. Op naar de kerst. Of ga ik nu te snel.

Chive

Er is een site waar ik bijna iedere dag wel even langskom. Waar iedere dag wel rare, vreemde, bizarre, gekke, mooie, leuke, debiele, gore, stomme, idiote, waanzinnige en niet te bedenken foto's op staan. Je kunt het zo gek niet bedenken of het kan gekker. Leuk om iedere dag mee te beginnen of te eindigen. En gelukkig geen site met echt ellende. Motorrijders over 6km uitgesmeerd of zo. Nee gewoon opmerkelijke foto's en soms filmpjes. Geef het een kans. www.thechive.com

Fiets

Vanmorgen Aidan lekker op de fiets naar de speelzaal gebracht. Ik op mijn fiets en hij op zijn nieuwe. Een beetje onwennig door het verkeer. Het was nog rustig en de enkele automobilist zag dat we een beetje ploeterde en gaven ons netjes de tijd en ruimte. Zo kan het ook. Aidan fietst steeds beter en straks kan ie lekker op de fiets naar school. Natuurlijk samen met mij. Nadat ik hem gedag had gezegd, ging ik op pad. Normaal heb ik een eigen vaste route. Maar daar besloot ik vandaag van af te wijken. Eens een andere beeld op de ogen. Een andere wind door de haren. Eh denkbeeldige haren. Dus een route langs de Kralingseplas. De zon brak een beetje door. Het was er stil op een enkele fietser en hardloper na. Wat was dat even heerlijk. Moet ik vaker doen. Even een andere route die eigenlijk net zo lang is maar veel leuker dan de standaard route. Verandering van sleur doet eten... of zo iets.

Ik ben zes

Vroeg wakker voor cadeautjes. Eerste bezoek van Tif en Ricardo. En dus taart. En vervolgens Oma, opa, mamma met vriend en toe vriendjes en vriendinnetjes. Nog meer cadeautjes en taart. Toen lekker spelen en keten. En naar de bowling. Lekker kegels omgooien. Niemand won en niemand verloor. De patat en pannenkoek smaakt prima samen. Daarna naar huis en nog even spelen. Nog even een bliksembezoek aan Tif die op dezelfde dag jarig is als ik. Laat op bed en heel erg moe. Maar wel een fijne dag. Eindelijk zes en niemand neemt me dat af.

Aidan, 6 jaar

6

Slingers hangen. Cadeautjes onder het bed. Ballonnen lopen langzaam leeg. De eerste verjaardagskaart valt op de mat. De slaap is moeilijk te vatten. Morgen staan er zes kaarsjes te wachten om te doven. Wat gaat het snel. Een dag met snoep en limonade. Vriendjes en vooral vriendinnetjes van school. Met zijn allen Bowlen en patat erna. Zes kaarsjes om te doven. Het lijkt te vliegen, die tijd.

Draag mij maar weg

Je zou verwachten dat ie zich voorstelt als 'Hello. I'm a Mac'. Je zit er de hele tijd op te wachten. De tegenspeler van de hoofdrolspeelster in "Drag me to Hell" is namelijk de acteur uit de Apple Mac commercials. En deze hele leuke horror film van Sam Raimi zit dan ook vol met iMac's en iPhones. Na Spiderman en Darkman heeft Sam weer iets gebrouwen dat heel goed past naast zijn originele "Evil dead". Veel goede schrik effecten. Lekker goor hier en daar. En goed uitgewerkte effecten. De schrik en lachbuien van de zaal deden goed mee. Het verhaal. Flinterdun maar leuk. Leuk meisje doet in de ogen van zigeunerheks iets fout. Krijgt een vloek over haar heen en een demon achter haar reet aan. Drie dagen lang terreur from hell. Om uiteindelijk naar die plek te worden gesleept. En probeer daar dan maar onderuit te komen. Sam Raimi is er in geslaagd een lekkere tong in je wang horror te maken met humor. Een aanrader als je niet wil nadenken en lekker wil lachen en gruwelen.

Run 11

Deze week maar eens begonnen met een run. Vroeg op, kon toch niet meer slapen. En de schoenen aan. Was alweer een tijdje terug en mijn loopritme is niet echt meer up to date. Dus waarom niet de vakantie eindigen en de werktijd beginnen met een rondje park. De zon was net op. Het was koud. En dat vind ik lekker lopen. 3km gedaan. Niet slecht voor iemand die er even niets aan gedaan heeft. Probeer dat nu eindelijk wel eens omhoog te brengen. Moet kunnen. Dus dinsdag en donderdag weer. Of anders woensdagochtend en vrijdagochtend. Straks met de fiets naar mijn werk. Zo dan, zijn we even goed bezig dan.

Foto frustratie

Het was vandaag dat het Urban Photo Collective haar drie jarig bestaan vierde. En dit werd gedaan met een fotoshoot met modellen op het strand van Scheveningen. Een flinke opkomst van leden uit Rotterdam en Amsterdam. Een stuk of tien modellen en mooi weer. De bewolking trok weg namelijk weg en maakte plaats voor zand, zee en klikkende camera's. Op het strand prijkte een Marokkaanse tent die dienst deed als decor en lunchroom. Al met al gezellig en leuk. Alleen kwam het voor mij niet van de grond. De laatste tijd heb ik het gevoel er een beetje met mijn camera achteraan te huppelen. Of struikelen liever gezegd. De camera die ik gebruik is flink verouderd. En ik weet dat niet de camera de foto maakt maar de fotograaf. Maar het is frustrerend om te merken dat als ik de ontspanner aanraak, om me heen al ettelijke foto's gemaakt zijn. Hij is heel traag. En terwijl mijn foto nog aan het opslaan is, zit het model alweer ergens anders. De lens die er bij mij op zit haalt niet wat ik gedachte heb. Dus is het verre van leuk om te schieten. Na enkele pogingen ben ik maar afgehaakt. Nu moet ik zeggen dat de hoeveelheid fotograven mij ook afschrikt. Er is geen uniekheid meer in de foto. Het word massa. En als ik ergens een gruwel van heb dan is het massagedoe. Bij het zien van andere die lekker bezig waren hun opnames te realiseren, besloot ik maar geheel af te haken. Bij thuiskomst, twee foto's die een beetje leuk waren. Nog meer frustratie. Dus voorlopig maar even geen fotografie voor mij. Ik word er namelijk niet meer blij van. Moet maar proberen om wat opzij te gaan zetten voor een mooie cam. Nu staat de Canon 500D op mijn lijstje. Zal wel volgend jaar worden. En tot die tijd beperk ik het wel tot de opa en oma foto's van verjaardagen.

Bedankt voor de vis

Het was er vandaag mooi weer voor. Op de laatste dag van juli togen we naar het Dolfinarium in Harderwijk.

Aidan was er nog nooit geweest. Ik volgens mij ook niet. Simone en de kids wel. Het was lekker druk maar ook niet overdreven. Even in de rij voor de eerste show.

Op spetters van mooi muziek en water, doken de dolfijnen tot flinke hoogte. En haalde mooi kunsten uit. Aidan zat het allemaal te bekijken.

Zag ook alles wat niet direct zichtbaar is. Hoe de techniek werkte. Wat er achter de façade gebeurde, zal hij wel van mij hebben. Maar de Magie bleef overeind en het was een mooie show.

Toen naar de zeeleeuwen. De walrussen. Prachtbeesten. En zelfs de baby dolfijnen mogen bekijken. Tussendoor heeft meneer nog even wat haaien en roggen kunnen aaien. Een mooie warme spetterende dag. Moe en voldaan naar huis. Vol verhalen over buitelende dolfijnen die fijn dollen.

Op een dag leest hij mijn favoriete boek. En dan zal hij weten wat ze bedoelde met die achterwaartse salto door een hoepel tijdens het fluiten van het volkslied. Maar dat is voor een volgend universum. Oh ja. Ze hadden er nu 21 dolfijnen ;-)

Fiets

Aidan alvast maar een kado gedaan voor zijn verjaardag. had nog wel twee weken kunnen wachten maar nu kan ie nog even lekker oefenen. Op zijn nieuwe fiets. Een mooi geel/blauwe van Marktplaats. Hij groeit er toch weer snel overheen. Maar voor nu doet ie het lekker. Eerst moeilijk en lukt niet en zo, maar uiteindelijk zijn we naar zijn school gefietst. Door het park weer terug. Thuis onze beide fietsen nog even goed schoongespoten en gesmeerd. Die van mij was goed vies. Lang leve remmen reiniger voor auto's. Dus we zijn er helemaal klaar voor. En de tandemfiets gaat weer op Marktplaats. Zo houden we de economie een beetje in stand.

Vakantie en zo

Het was eigenlijk niet meer volgens verwachting. Vakantie. Ik had al mijn vakantiegeld noodgedwongen in een auto gestoken. En we hadden het maar geaccepteerd dat we thuis zouden blijven. Maar Simone kreeg kriebels en wilde toch even weg. Dus zocht ze spontaan een leuke bestemming en sleepte me mee naar Rodos. Even een weekje zon, zee en strand. Smeren en aanbranden. Lekker eten. Zonsondergangen. Oude stadjes en burchten. Niets doen en lezen. Lekker hoor. We zijn allebei lekker uitgerust en hebben nu nog een weekje met niks doen, pretparken en uitslapen. Ik zal geen hele verhalen gaan neerpennen hier. Die kun je vinden op Vakantiegangers.nl

Next generation

Om de week heb ik pappa dag. Ik heb dan de woensdagmiddag vrij om Aidan van school te halen. Dat krijg je als je gescheiden bent en een kind hebt. Op zich heb ik het denk ik wel goed geregeld. Om de week, een hele week Aidan. Van vrijdag tot vrijdag. Maar betekent dus wel dat ik de woensdagmiddag thuis moet zijn. Nu is daar binnen Mangrove waar ik werk, draagvlak voor. Veel mensen daar hebben kinderen en ik compenseer mijn tijd netjes. Maar deze week besloot ik het anders te doen.

Aidan heeft vakantie dus ik moest ook iets voor de ochtend bedenken. Vrij nemen, thuis werken. Of hem een dagje meenemen naar Mangrove. Laat hem maar lekker kleine jobs doen. Post halen. Tafel dekken voor de lunch. En een mooie tekening maken van Mangrove. En gelijk kwam er een gedachte bij me op. Hij is nu bijna zes. En ik ben van de generatie die het eerste Internet in Nederland zag komen. Ik had een eerste internetverbinding bij Knoware en kon lokaal inbellen bij Xs4all in Zoetermeer. Verbinding maken met Trupet Winsock en begrippen als Gopher en BBS zeggen mij meer dan de huidige generatie die aan het internetten is. Maar ik vraag me af wat zijn generatie gaat meemaken. Internet is nu al een geaccepteerd communicatie middel en niet weg te denken uit onze samenleving. Het feit dat ik overal verbinding heb met mijn Iphone vind ik nog een wonder vergeleken met jaren geleden. Maar voor hem zal dat straks niet meer dan normaal zijn. Hij werkt straks met holo-projectie systemen. Gedachte gestuurde interfaces. En ga zo maar door. Dingen die wij nu nog niet kunnen bedenken maar waar al wel aan gewerkt word. Hij zal straks onze sites en methodes achterhaald vinden. “Wat! Moesten jullie nog op een keyboard, met de hand, een adres intikken om informatie te krijgen. Wat achterhaald zeg.”

Nu zit hij lekker naast me te gamen en loopt klusjes te doen. En hij vind het allemaal helemaal top. Straks zal hij kunnen zeggen dat hij als zesjarige nog bij Mangrove heeft gewerkt. Dat bedrijf dat aan de bakermat stond van web 4.0 en de mind controlled user interface (MCUI). En dat hij nog heeft mogen ervaren dat er een paar jaar later het begin werd gemaakt met Mood driven user interfaces (Mood UI of Moodi). Ach ik fantaseer maar wat. Maar lees over twintig jaar of zo dit stukje maar weer eens en zeg me hoever ik er naast zit. twintig jaar geleden had men niet eens gedacht aan draadloos internet en als je een GSM had was je of crimineel of drugdealer. En de fax was een echte top uitvinding waar je niet buiten kon. Dus wat zal men dan vinden over onze vooruitstrevende ontwikkelingen nu. We zitten op de edge of technologie, maar over een paar jaar terug kijkend misschien wel op zwaar achterhaalde techniek. Iedere generatie heeft de toekomst, gezien vanuit de vorige. En ik kan niet wachten om te zien waar de zijne ons gaat brengen.

(oorspronkelijk geplaatst op blog van Mangrove)

Scate

Het is weer scatenight bij ons in het park. Een kans voor Aidan om te springen en te klauteren op luchtkussens. En dat deed hij dan ook maar al te graag. Terwijl Simone en ik keken naar de 8 tot 10 duizend man die op wieltjes binnen rolde, rolde hij van kussen naar kussen. Zo fanatiek dat hij uit zijn broek scheurde. Maar wat maakt het uit. Moe en voldaan gingen we naar huis. Het trappetje van de tampoline brak nog even zijn val. Tranen waren snel weer droog.

Run 10

Toch maar weer de draad opgepakt. Na even niets gedaan te hebben weer begonnen met lopen. Valt tegen als je heel even stopt, is het bijna weer van voren af aan beginnen. 2 km tik ik wel weg maar daarna word het toch wel zwaar. En dat terwijl ik een tijdje geleden tegen de 5 aan zat. Nu helpt het warme weer ook niet echt mee. Ik loop liever in vrieskou dan met warm weer. Eigenlijk vreemd, want je zou verwachten dat lekker lopen met een zonnetje het toch wel is. Maar ik hou nu eenmaal van zware weersomstandigheden dus waarom niet lopen me sneeuw en kou. Regen vind ik lekker. Geeft je een beetje het gevoel dat je aan het bikkelen bent. Aan het einde wacht toch een warme douche. Dus we gaan lekker door. Wie weet waar ik aan het einde van het jaar zit.

Schrijf, kriebel, gum, schrijf

Ik ben nu al een tijdje op weg in een cursus schrijven. Hoofdstuk vier staat klaar om geabsorbeerd te worden. Nu kun je zeggen 'schrijfcursus? Jij?'. Waarom niet. Aan een kant voor mij een test om te zien of alleen thuis studeren iets voor mij is. Ik ben daar niet echt goed in. En deel mijn kennis liever met andere mensen. En aan de andere kant kan mijn schrijven wel een boost gebruiken. Ik schrijf volgens mij best wel leuk korte stukjes. Maar zodra het wat langer word, begin ik moeite te krijgen. Ook het schrijven van dialogen vind ik lastig. En dat terwijl ik zoveel verhalen in mijn kop heb zitten. Van fictie tot realiteit. Nu zijn er ook mensen in mijn omgeving die niet geloven dat je schrijven kunt leren uit een cursus. Eens. Het moet in je zitten. En nog meer geloven ze dat je boeken per dozijn moet verslinden. Nu ben ik het daar niet mee eens. Ik hou er niet van andere na te apen of over te nemen. Natuurlijk kun je veel leren van andere maar om nu ladingen te gaan lezen om er zelf beter van te worden, is niet mijn ding. Ik zoek techniek. Toegegeven dat mijn Nederlands ook nog wel een wat bijslijpen kan gebruiken maar, ik wil vooral wat meer kennis over hoe je iets kunt neerzetten.

Ze fietste voorbij. En in het voorbij gaan viel me op dat haar achterste dezelfde volle omvang had als haar zadeltassen. Het was me onduidelijk welke van de twee de banden van de fiets deden doorzakken en de fiets klagelijk deed kraken bij iedere hobbel.

Als dat even door je kop flitst als zoiets voorbij komt. Dan is de drang er iets mee te doen erg groot. Dus gun ik me voor nu even een cursus en de vrijheid van het schrijven op dit weblog. En wie weer rolt er over een paar jaar een bestseller uit mijn handen. Of blijft het bij kleine hersenschimmen en spinsels.

Lentebui

Het hing al een tijdje in de lucht.

Donkere wolken pakken zich samen.

Zwarte vogels slaan kraaiend op de vlucht.

Lichtflitsen, de donder trilt in de ramen.

De eerste druppels, de grond schrikt.

De zomer is bijna daar.

Met haar warmte die verstikt.

De laatste lentebui wast alles voor haar klaar.

Verander

En dan zit je daar dan toch. In de bios in een late voorstelling klaar voor Transformers 2. Ben benieuwd. De eerste was een aardige aanslag op mijn netvlies. Er gebeurde erg veel op het scherm dat je het gewoon niet meer zag. Nu wat meer afstand van het doek. Achteraan.

Schuttingtaal

Ik probeer een boek uit te lezen tussen de pijn en moeite door van mijn buren. De woorden dringen met moeite tot mij door terwijl twee schuttingen verderop het Crooswijkse geschal klinkt. Ik volg het half. Ik weet niet waar het over gaat, het is ellende. Er ligt iets op sterven, heeft een hernia of is chronisch ziek. En het is me ook onduidelijk of het gaat om de hond, kat of schoonvader. Het springt van de hak op de tak. En de ongenuanceerdheid waarmee er gesproken word is vaak ongehoord. Soms is het tegen elkaar, zoals vanavond. En soms is het via de telefoon naar een andere willig oor. Maar of er nou een schutting tussen zit of een stukje glasvezel, het volume blijft gelijk.

‘Hoe is het nou met hem?’ schalt het van het gewillig oor.

‘Hij is helemaal verkankert!’ schalt er terug. ‘Hij ligt in zijn eigen urine te stinken en ze doen er niet an’

De wijn smaakt opeens wat zurig en de avondlucht ruikt minder zoet.

‘erug he… en doen ze daar dan helemaal niks an?’

‘Joh meid, zal ik jou eens vertellen. Ik zeg.. Hoe kunnen jullie nou die ouwe zo laten liggen. En ik zweer het je, hij slikt zijn medicijnen niet. Doet ie zelf. Het kan m niks meer schelen. Maar hij kan ook niet meer poepen!’

En zo zwetst dat verder. Tussen de regels van mijn boek zie ik het in detail voor me. Het is moeilijk af te sluiten. Het volume is hoog, de klaagzang nog hoger.

Wat kun je er tegen doen. Stug doorlezen en hopen dat ze vroeg naar binnen gaan. Want tja, er zijn muggen. Altijd maar muggen en dat is ook een probleem. Alles lijkt een probleem en tegen hen gericht. Ik ben omringt door klaagzang en ellende. Het einde van mijn boek is in zicht. Nog even doorzetten. De schemer maakt de laatste woorden tot een schaduw. De laatste zin. Ik kan het neerleggen. De klaagmoeders zijn naar binnen gegaan. De muggen hebben gewonnen. En ik heb mijn boek uit. Een laatste slok wijn. En naar bed. Morgen een nieuw boek. En ongetwijfeld kan de fictieve inhoud ervan niet op tegen de verhalen van de buren. Helaas zijn die in repetitieve vorm geschreven. En wanordelijk op papier neer gezet. Op deze manier zal de zomer lang duren. En ongetwijfeld mijn boek ook.

Weekend

Mijn whiskeyglas dooft langzaam de olievlam op tafel.
Sigaarrook kringeld slaperig de avondlucht in.
Het zoemen van een mug en geen zuchtje wind.
In mijn gedachte de glimlach van wie ik lief heb.
De nacht wil ik nog niet omarmen.
Nog even en middernacht doet alles verdwijnen om plaats te maken voor een nieuwe week.
Het zou geen weekend moeten heten maar het begin van de aanloop naar volgende mooie momenten.

Run 9

Er is geen excuus voor. Je kunt van alles verzinnen maar je praat het nooit echt goed. Twee weken niet gelopen. Zonde. Dus vanavond maar weer de schoenen aan en gaan. Viel me mee en tegen. Ik had het snel warm en moest zo nu en dan even stoppen. Maar 3Km zit er weer op. Nu maar eens gaan werken aan de 5 en dan de 7 en dan de 10. Moet kunnen en moet lukken. Wil toch echt proberen volgend jaar mee te doen met de 10km van de Rotterdamse Marathon. Een streven maar waar een wil is is een looproute.

Citroen 2

Ik had een mooie auto gekocht. Een Citroen Xsara 1.4i. Zag hem staan bij een dealer en het viel me op dat ie er gewoon erg goed uitzat.





Vrijwel geen lakbeschadigingen. Strak dashboard enz. Proefrit ging lekker dus de stap genomen en hem gekocht. Maar na een tijdje rijden viel me op dat ie moeilijk optrok. Loeien als ik wilde inhalen of een helling op ging.



Ik kwam op een citroen forum en stelde het probleem. De reactie was dat de koppelingsplaat versleten was. En dat ik die eenvoudig zelf kon vervangen. Nu ben ik niet onhandig maar om dit even zelf te doen zag ik niet zo zitten.



Een mede Rotterdammer stelde voor te helpen. Dat sloeg ik niet af. Hij kwam even kijken en constateerde inderdaad het euvel. Ik kreeg een mooie waslijst met onderdelen die ik netjes verzamelde.



Hij zou samen met een vriend een dagje komen sleutelen. En gisteren was het zover. Na de koffie was het overals aan en de klep open. Het begin was eenvoudig.




Accu los, kabels los. Computer eruit. Wielen eraf. En toen verder. Aandrijfstangen eruit. En toen de bak los. Koppelingsplaat los. En toen begon het vervangen. Alles netjes schoonmaken en terugplaatsen. Het lijkt eenvoudig en dat is het eigenlijk ook.

Maar al met al toch tien uur mee bezig geweest. Pauze natuurlijk tussendoor maar de heren zijn flink bezig geweest in het brandende zonnetje. Bikkelen tot het gedaan is. Aan het einde van de dag bromde de motor weer. De koppeling moest even wennen. Horten en stoten maar na even rijden ging het als nieuw. Ik kan weer inhalen en lekker optrekken. Ik ben Sohail en Lucas dan ook zeer dankbaar. Twee harde werkers die iemand die ze niet daarvoor niet kende, gewoon uit de brand helpen. En geheel belangeloos. En dat is iets wat je niet vaak tegenkomt. Gewoon een medemens helpen. Bedankt mannen!!!

Alle overige foto's staan op mijn Flickr pagina