Laatste loodjes

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze wel eens. Kan wel een waarheid zijn. De regeling is bijna klaar. Weer fouten gemaakt natuurlijk, wat verwacht je anders. Dus een krappe Sinterklaas en December maand. Ik zie wel hoe het loopt. Eind December de verlichting. Dan is het afgelopen, over en uit. Tenzij ze weer fouten maken. Kan me er niet meer druk over maken eigenlijk. Vreet energie die ik liever in andere zaken steek. Maar wel vervelend dat uitgerekend de duurste maand zo moet zijn. Nog even strak. Nog even rustig. Nog even geen gekke dingen. 2009 gaat het dan toch worden. Een mooi jaar met een mooie start.

Alarm

File alarm.
Weer alarm.
Sneeuw alarm.
Hittegolf alarm.
Griep alarm.
Rijnmond alarm.
Terreur alarm.
Brand alarm.
Politie alarm.
Auto alarm.
Politiek alarm.
Crediet alarm.

Wanneer komen we in Nederland met een alarm-alarm. Eentje die alles omvat. Gedoe zeg. Vroeger had je dat allemaal niet. Had je er eigenlijk maar een. Wekker alarm. En die kon je een mep geven.

Winterkrom

Kleine witte pluisjes dwarrelen naar beneden.
Bedekken alles met witte koude lagen.
Pas gevallen knerpt het bij betreden.
Het gevoel dat je binnen wil behagen.
Een glas wijn, warme chocomelk of koffie.
Doen de winter een aangenaam welkom.
Morgen weer vroeg naar werk in je dikke kloffie.
En klagen we met zijn allen heel krom.

“Was het maar weer zomer.”

Metro 16

Ok. Eens even over de hangarbeiders van de Rotterdamse metro. Je ziet ze wel eens lopen, rondhangen en in de weg staan. Meestal gekleed in waarschijnlijk de meest afschuwelijke werkkleding van Nederland. Groen met gekleurde streepjes. Ik begrijp het niet helemaal. Ze slenteren over de perons. Staan altijd te kletsen. Of kijken ongeintresseerd van achter de ruiten van kleine hokjes. En wat doen ze? Niets. Helemaal niets. Ze verkopen geen kaartjes. Controlleren niemand. Daar hebben ze weer afgekeurde beveiligings bargoenen voor. En ze weten vaak zelf niet wat of waar er iets boven de grond gebeurt. Ik mis volledig de logica van deze hangarbeiders. Kosten ongetwijfeld veel geld. Maar ze doen geen ene moer. In de weg lopen als je zelf haast hebt. Je vreemd aankijken als je poortje het niet doet. Of je soms wijzen op regels die niet bestaan. Geloof me, spreek uit ervaring. Het gemiddelde IQ van dit volk komt niet hoger dan gemiddelde wachttijd van een Metro. Afschaffen zou ik zeggen. Zorg dat die stomme poortjes het doen. Zorg dat die metro's op tijd rijden. En in het weekend wat langer graag. En zorg dat die metro's niet uit elkaar vallen. Steek daar je geld in meneer de RET en we hebben opeens een fantastische ondergrondse dienst. En die groene hangarbeiders. Met de komende kertst kunnen we nog wel wat kunstbomen gebruiken op straat.

Weekend

En dat opeens is er zo'n weekend waarin alles voorbij komt. Sint doet zijn bezoek aan Mangrove en Aidan mag er getuigen van zijn. Een fijn weekend met Simone (laat ik die buik vlinder maar eens een naam geven). Sneeuw bedekt ons stadje en alles is opeens wit. De verwarming weer een standje hoger. De donkere dagen voor kerst beginnen te kleur te krijgen. De jacht op kadootjes mag gaan beginnen. Een lekker vol weekend waarvan er van mij nog veel mogen volgen.

Concurentie voor Herman

Het was toch wel een lekker weekend. Eentje met zwemmen met tranen en de volgende dag zwemmen met een lach. Met samen koken. Aidan heeft talent. Zowaar een hele vis achter zijn kiezen. Ok met bbq kruiden maar die had ie zelf gekozen uit alle kruiden die ik in huis heb en op de vis gedaan. En met de saus meegeholpen. En de borden geheel zelf opgemaakt. Kaarsje erbij. Allebij aan de wijn (hij appelsap). Een kleine Herman de Blijker. En veel Spore gespeeld. Ach moet kunnen. Wandeling tussendoor. Spelen met Sint schoen kadootje. Een heuse Playmobil duiker. Is Sint soms wezen kijken bij het zwemmen. Kortom een lekker weekend. Nu weer even een knal week. Lekker wat projecten er door sturen. Een radiouitzending en hengsten op de typecursus. Druk, veel en leuk.

Het diepe in

En dan breekt de dag aan. Je eerste zwemles. Eerst wil je niet, dan weer wel. En heb je er gewoon zin in. Maar als je dan aan de waterkant staat. Kruipen de bibers naar binnen. Opeens is het water heel diep. De badmeester heel groot. En heel veel nieuwe dingen. De tranen komen. En bleven tijdens de les het zwembad vullen. Gelukkig is het er al nat en was je niet de enige die ze liet stromen. Alle begin is moeilijk en eng. Maar op een dag spartel je er op los. Spring je van de hoogste plank en blijf je het langste van allemaal onder water. Maar dat is op een dag. Nu eerst met kleine stapjes beginnen. Drupsgewijs zullen we maar zeggen.

Metro 15

Het was een beetje koud. Het was een beetje vochtig. En het was een beetje mooi. Een ochtend deze week op het peron. Ik stond te wachten op de metro richting centrum. Na enige minuten denderde er een volgepropte broodwinnings trommel het station binnen. Het leek of de vrijscene uit Titanic een beetje was doorgeslagen. Alle ramen waren dicht gewasemd. En toen de deuren zich knarsend opende, sloeg er een warme walm van lichaamsgeur, natte regenjassen, dode hond en goedkope aftershave in mijn gezicht. Een opeengepakte kudde forenzen keken mijn richting op. Collectief want het leek er op of deze mensen door de overvol gepakte metro een eenduidig slachtoffer waren geworden. Ik sloeg deze wanhoop gade en besloot een volgende metro te nemen. Enkele mensen kwamen nog aanrennen en drukte zich nog even naar binnen. Het vochtgehalte nog even omhoog brengend. Wat een wanhoop. De deuren sloten zich met moeite en puilde bijna uit. De rijdende griepincubator was nog maar net achter de horizon of een volgende metro stopte. In een zucht van verwelkoming opende ze haar deuren en ik stapte een vrijwel lege metro binnen. Het rook er nog net niet naar dennegeur.

Later op die dag vroeg een collega waarom ik de gratis griepprik op het werk had afgeslagen. Ik grapte enigsinds naar haar maar moest gelijk weer denken aan het condens op de ramen van de metro. Geen prik zou daar tegen bestand zijn. Ik snuif liever wat langer de ochtendlucht op en neem een metro later. Heel goed tegen wat voor epidimie dan ook.

Signalen

Ik hoor zo van die signalen van mensen die denken "gebeurt er nog wat op dit moment met Erwin?" Nou, eigenlijk genoeg. Ten eerste een beetje druk op Mangrove. Deze week rolde er twee nieuwe site, waar ik projectmanagement van doe, van de helling. www.mkb.nl en www.launch-hcm.com. Beide heel mooi en gemaakt door een goed samenwerkend team van toegewijde talent. Ben eigenlijk best wel trots op beide projecten. En binnekort komt er nog een live, maar welke dat is hou ik nog even geheim. En verder, tja. Bijna niet thuis. En toch ook weer wel. Weer wat vlinders te bespeuren maar daarover moet je me maar persoonlijk aanspreken. Vrijdag Komt Aidan weer, en zaterdag mag hij naar zijn eerste zwemles. En natuurlijk 's avonds weer zingen voor de Sint. Dus er gebeurt een hoop. Sommige dingen lijken maar niet af te ronden, insiders weten waar ik het over heb. Nog altijd niets vernomen, al vier maanden niet meer. Ik leef gewoon verder. Zie wel wat er op mijn pad komt. Of ik stap er overheen, of ik plet het onder mijn zolen. Ik laat me er in iedergeval niet door tegenhouden.

Remmen

Het is mooi weer. Dus ik pak de fiets. Nu moet je weten dat als ik fiets dan doe ik dat stevig. Niet een beetje pedalen aaien maar gewoon asfalt slijten. Nu fiets ik met de gedachten dat niemand mij ziet. Dus vrij veilig. Ik neem niets voor vanzelf sprekend aan. Zo ook niet de man in vette volvo die van links kwam en alleen rechtuit keek. Ik moest vol op de remmen om niet zijn portier in te rammen. Ik was het zat en ging achter hem aan. Bij het volgende kruispunt moest hij stoppen en nog voor hij weer doelloos op het gas kun drukken parkeerde ik mijn fiets voor zijn gril. Hij keek me glazig aan. Ik gebaarde hem zijn raampje te openen. Hij deed het. En ik wees hem, enigsinds buiten adem, op het feit dat hij me bijna had aangereden. Ik kom van rechts en heb gewoon voorang, ook al ben ik fietser. Hij had me niet gezien. Duh, en hij deed zijn excuus. Prima. Niet te lang over doorzeiken. Maar toch. Even iemand zijn adrenaline laten vloeien en hem iets gegeven voor de rest van de dag. Een gedachte in zijn onderbewuste, die misschien op het volgende kruispunt een kind het leven red. Je kan het niet weten, maar alle kleine gedachtes tellen.

Metro 14

Ik wil het nou nog eens een keer hebben over dat knopje. Dat kleine knopje in de metro. En hoe dat knopje steun en zekerheid lijkt te bieden aan de reizigers van de metro. Wat is nu het geval. Ik reis vrijwel dagelijks met dat razende gevaarte onder Rotterdam door. En net als de meeste reiziger verlaat ik mij tijdens mijn volledige reis op de kennis en expertise van de metrobestuurder. Zo is het pas mogelijk een deur te openen als de metro tot stilstand is gekomen en de bestuurder de deuren heeft ontgrendeld. Ik wacht daar altijd rustig op. Ik heb immers niet de behoefte op al halverwege uit te stappen. Dat geeft immers zo rommel en je komt er zeker niet sneller mee op je bestemming. In tegendeel juist want die bestemming zal je in dat geval nooit bereiken. Dus hoe komt het dan dat er mensen zijn die dat wel wensen. Die zich als een bezetenen naar de deur wringen om daar als een bezetene op die knop te gaan drukken. De deuren gaan niet open. De metro gaat er niet sneller door. En het knopje werkt pas als het systeem het toelaat. Is het soms dat dit ene kleine knopje een soort houvast geeft aan deze onzekere mensen. Mensen die het gevoel hebben in die donkere tunnel de controle kwijt te raken. En dat het knopje ze een gevoel van zekerheid geeft. Het gevoel de metro zelf te kunnen sturen. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat het er vaak wat wanhopig uit ziet. Ik druk dan ook zelden op die knop, er is altijd wel een ziel die halverwege de reis er al op begint te rammen.

Dus laten we misschien gewoon iets afspreken. Wacht met drukken op die knop tot de metro stilstaat. Sta pas op als de metro bijna uitgerold is. Hoef je ook niet halverwege er raar uit te zien omdat je valt. En stap rustig uit. En sta je aan de andere kant van die deur. Gewoon even geduld, instappen kan altijd. En mijn wijze levens regel. “Ren nooit voor openbaar vervoer”. Op die manier zul je zien dat je heel wat rustiger door het leven zult reizen.

Mist

Dichte mist als een grijze deken over de stad.
Verhuld in al haar koelte de scherpe randen.
Slechts vage vormen dringen door haar heen.
Maar op het ver gezicht hebben we geen vat.
Met een sluier houd ze alles aan banden.
Je zou vergeten dat er gister nog een zon op scheen.

Rustig

Zo'n rustige zaterdag was het.
Met buiten regen en binnen de warmte.
Met spelen achter de pc en playmobil.
Zo'n rustige dag was het.
Dat avondeten lekker en gezellig was.
En er toch even een knuffel momentje was.
Zo rustig was het.
Dat er nog een tekening werd gemaakt.
En het verhaaltje voor het slapen gaan knus was.
Zo Rustig.
Dat een muziekje klinkt en slaap begint.
En een kopje koffie de stilte lekker maakt.
Rust.