Hoe durven ze

Zo vannacht even lekker laat gemaakt en doorgespeeld. Was een uurtje of drie toen ik naar bed ging. In een sessie even een level gestegen met een, wat eerst leek, leuke groep. Diep doorgedrongen in een gevaarlijk gebied en flink veel punten gemaakt dus. Tot opeens een speler ging lopen stangen over dat ik het niet goed deed en ik moest doen wat hij zei. Het ging allemaal prima. Aangezien ik dit niet pik heb ik in no time de groep verlaten en ben er vandoor gegaan. Het is niet netjes een groep achter te laten in een gevaarlijk gebied maar hier hou ik niet van. Heb hem nog even een jerk genoemd en ben terug gegaan naar de stad alwaar ik tegen mijn planning in wat goud heb uitgegeven aan een nieuw armor. Wil eigenlijk doorsparen voor een paard maar dat komt wel. Ben nu wel erg donker. Een zwarte helm en een donkergroen armor. Wel erg sterk en daar gaat het om.

Robbie

Eigenlijk zou je verwachten dat je nu allemaal foto's zou aantreffen van Aidan die kadootjes uit pakt. Aidan en de kerstboom. Aidan aan de kersttafel en ga zo maar door. Maar eigenlijk nu deze donkere dagen zich opdringen en slechts zelden de mooie winter zon laten zien, leek het mij een mooier gegeven om een andere huisgenoot te laten zien. Een die smacht naar de kerttafel. Een die een boom maar voor een doel ziet en een die kadootjes niet echt kan boeien. Maar wel een die toch een belangrijk deel uitmaakt van de club. Robbie. Klein maar aanwezig en soms een beetje vergeten. Hier de zon koesterend en genietend van het kleine beetje rust dat hem overdag ten deel valt. Even niet achterna gezeten door een kleine terreur brigade en even niet van de bank te moeten. Kerst met Robbie. Klinkt als een CD.

To wave or not.....pffffffffff

Na weken van stressen, plannen, terugkoppelen, ontwerpen, nadenken, overleggen en ga zo maar door. Is ie er dan eindelijk. De Olympic game van Unox. In een zeer korte tijd opgezet en net voor de kerstdagen live. Hier en daar moeten nog wel wat schoonheids foutjes worden weggewerkt maar de grote basis staat. Dankzij de bikkels op m'n werk, die er flink wat tijd in hebben zitten. En die zelfs de goed verzorgde kerstlunch er voor lieten staan. Dus speel voor gratis handschoenen en wie weet een reis naar de spelen.

Gevoel

Ik liep vanavond, na een late afspraak, langs de Maas naar het Metro station. Ik liep langs de rustige kant, dus niet over de Boompjes. Het was donker. De straten waren nat. En de stad gaf aan de andere kant van de donkere natte vaargeul, z'n lichtjes prijs. Naast de dagelijkse drukte van neon verlichting, reclameberichten en licht logo's, prijken overal de lichtslangen. Mini kerstbomen en flikkerlichte netten. Op ieder balkon prijkt een rendier onder stroom. En Eneco verrijkende kerst linten sieren de dakranden. De kerst is weer in aantocht. En gek genoeg was het voor mij niet deze bonte verzameling licht die mij dit deed voelen. Het was eigenlijk meer het jaarlijks gevoel dat er aan komt dat de wereld aan het afremmen is. Ondanks de drukt. De stress van alles moet af. En de naderende kerstwaanzin, waarin iedereen z'n kerstbonus er doorheen jaagt en moeite heeft wat voor soort inheems beest ze dit jaar eens zullen gaan verorberen. De wereld is tot een halt aan het komen. De dagen lijken korter. De nachten langer. Mensen lopen ingedoken en beschut tegen de kou. Alles is minder open en toegankelijk. Iedereen heeft het een beetje gehad. De rem gaat er op. Even niet meer druk maken. Het lijkt wel of er een gevoel heerst dat alles stopt op 31 december. Daarna zien we wel weer. Starten we opnieuw de omloop van de aarde. En plannen we weer verder. Naar mijn gevoel een prima tijd. Een tijd die je het gevoel geeft niets meer te moeten. Volgend jaar zien we wel weer. En laat de oliebollen maar komen.