Gevoel

Ik liep vanavond, na een late afspraak, langs de Maas naar het Metro station. Ik liep langs de rustige kant, dus niet over de Boompjes. Het was donker. De straten waren nat. En de stad gaf aan de andere kant van de donkere natte vaargeul, z'n lichtjes prijs. Naast de dagelijkse drukte van neon verlichting, reclameberichten en licht logo's, prijken overal de lichtslangen. Mini kerstbomen en flikkerlichte netten. Op ieder balkon prijkt een rendier onder stroom. En Eneco verrijkende kerst linten sieren de dakranden. De kerst is weer in aantocht. En gek genoeg was het voor mij niet deze bonte verzameling licht die mij dit deed voelen. Het was eigenlijk meer het jaarlijks gevoel dat er aan komt dat de wereld aan het afremmen is. Ondanks de drukt. De stress van alles moet af. En de naderende kerstwaanzin, waarin iedereen z'n kerstbonus er doorheen jaagt en moeite heeft wat voor soort inheems beest ze dit jaar eens zullen gaan verorberen. De wereld is tot een halt aan het komen. De dagen lijken korter. De nachten langer. Mensen lopen ingedoken en beschut tegen de kou. Alles is minder open en toegankelijk. Iedereen heeft het een beetje gehad. De rem gaat er op. Even niet meer druk maken. Het lijkt wel of er een gevoel heerst dat alles stopt op 31 december. Daarna zien we wel weer. Starten we opnieuw de omloop van de aarde. En plannen we weer verder. Naar mijn gevoel een prima tijd. Een tijd die je het gevoel geeft niets meer te moeten. Volgend jaar zien we wel weer. En laat de oliebollen maar komen.