Simone

Na een seconden was ik om.
Kon al geen genoeg van haar krijgen.
Na een minuut was het gedaan.
Wilde meer van haar horen, ze bracht me tot zwijgen.

Na een uur was het als vanouds.
Gekluisterd aan haar verhalen.
Na een dag keek ik uit naar die erna.
Dan zou ze weer in mijn gedachte stralen.

Na een week kwam de volgende.
Al even fijn als die er voor.
Na een maand was het nog aan.
En bleef ik smoor.

En toen het jaar voorbij was.
Begon ik vol overgaven en geluk
met het tellen van de seconden naar het volgende.

Mond houden

In 1994 heb ik samen met enkele mensen een korte film gemaakt. Ik werkte destijds in de film industrie die de connectie en ervaring waren er. Het begon met een tekening. En vervolgens een verhaal over de laatste man op aarde. Hij had iets te lang zijn mond gehouden over wat er om hem heen gebeurde. En nu was het te laat. Hans, een goede vriend die er helaas niet meer is, vertolkte de hoofdrol. Hij moest flink wat doorstaan. Makeup. Opname na opname. En de traan is echt, dus ook nog een flink stuk emotie. De tapes hebben een lange tijd op de plank gelegen. Maar nu, zo'n 15 jaar later, heb ik ze eindelijk kunnen laten overzetten zodat ze op Internet kunnen. Meer foto's en achtergrond is te zien op mijn site. Maar hier kun je de film zien. No Voice.

Kerst

Ach ja, het was even lekker veel en niets doen. Lekker eten. Op bezoek bij familie. Spelletjes doen. Lekker eten. En eigenlijk gewoon niets anders doen dan genieten van een paar kerstdagen. Drie op exact te zijn. Aangezien iedereen pas kon op de zondag, hebben we er maar een dag aan vast geplakt. Simone had erg haar best gedaan op lekker eten. Voorafje en toetje door de kids. Veel mooie cadeaus. En zelfs twee honden die gebroederlijk samen vertoefde. Kortom. Fijne dagen.

Herhalen

Weet je. Ieder jaar schrijf ik dit weer neer. En dat komt waarschijnlijk omdat het ieder jaar een beetje hetzelfde is. De laatste dagen van het jaar. De wereld lijkt dan een beetje naar zijn einde te draaien. Alles wordt rustig. De deuren van bedrijven gaan dicht. De laatste wensen worden over de schutting geworpen. En iedereen verdwijnt van straat en gaat schuilen voor wat gaat komen: 2010. Het nieuwe jaar. De algemene gekte doet weer haar ronde. Opeens moeten we terugblikken op wat is geweest. En dat terwijl we hier de rest van het jaar eigenlijk niet mee willen worden lastig gevallen. We willen immers vooruit kijken. Nieuwe dingen en uitdagingen aangaan. Maar rond deze tijd kijken we terug. Hoe het was. Wat we gedaan en niet gedaan hebben. Hoe het nu allemaal zo heeft kunnen komen. Misschien is dat wel de reden dat het zo rustig is om ons heen. Iedereen is er een beetje stil van geworden. En is iedereen er een beetje moe van geworden. We duiken onder de wol. Kruipen achter de kerstboom. En zwelgen in cadeaus en eten. We verlichten ons geweten met giften aan anderen. En doen vrolijk en opgewekt. De laatste goede bedoelingen worden er nog voor het einde van jaar uitgeperst. En dan. Dan is daar die laatste dag. De laatste terugblik. Maar ook de eerste wensen voor het nieuwe jaar. Geluk en voorspoed. Mooie dingen. Wensen en voornemens die we eind januari alweer vergeten zijn. Dan gaan we immers lekker beginnen aan iets nieuws. Stampen we er weer lekker een jaartje doorheen. Een jaar met nieuwe uitdagingen, kansen en ervaringen. Maar het voordeel is wel, dat het vergeten van die voornemens niet erg is. Want aan het einde van volgend jaar zit weer een periode als deze. Een periode waarin we weer kunnen terugblikken. Waarin we weer kunnen zien wat is geweest en hoe het had kunnen zijn. Mooi hoe dat zich toch herhaalt.

Sneeuw

Ik begrijp iets niet. Opeens is het echt winter. Alles onder een dikke koude witte deken die alsmaar dikker word. Bomen beplakt met sneeuw. Kinderen gillen en gooien met sneeuwballen. Volwassenen trouwens ook. Lichtjes van de kerst zien er opeens nog mooier uit. Het is stil op straat. Auto ploeteren voort door de gladde sneeuw. De wereld is bijna tot een halt gekomen. En dan heb je opeens mensen die nu alweer klagen. Van wie het over mag zijn. Vanmiddag nog, een man met boze blik, de handen in de zakken en met een klagende stem. 'Van mij mag het nu wel weer over zijn'. Begrijp ik niet. Een witte kersttijd is de wens van allemaal. En dan is het daar en is het weer niet goed. Dan is de wereld even tot stilstand gekomen. Kun je even moeilijk op je werk komen. Wat maakt het uit. Rij een beetje rustig. En neem de tijd om om je heen te kijken. Alles ziet er zo mooi uit. En het is stil. Heel erg stil. Zo stil soms dat je om je heen de sneeuw kunt horen vallen. Geniet er nog van zolang het er is. Wandel dan naar je werk in plaats van racen. En snuif de koude sneeuw lucht op. Mooi hoor. Dat is wat ik wel begrijp namelijk. Sneeuw in de winter. Precies op het moment waar het hoort.

Kerst op school

Het was koud. En het was donker. En er was warme wijn. En chocolademelk. En de ouders stonden buiten te wachten terwijl er binnen gesmikkeld en gesmuld werd. Aan een lange tafel. opperbest gekleed. En omgeven door lichtjes en glitters. Kerst bij Aidan op school. Na afloop met een volle buik zingen op het schoolplein. Een mooi begin van de kerst.

Sint en de Draak

Heerlijk avondje was iets eerder gekomen. De sint niet in eigen persoon, stuurde Aidan op een speurtocht door het huis. Van boven naar beneden volgde we hem op de voet. Om uiteindelijk te stuiten op een berg mooie cadeaus. Het papier vloog eraf in grote scheuren. En een kinderhart was weer mooi gevuld. Een toren voor een echte draak. Met licht en vuur. Tosti's maken met een gele spons. En een lekkere film om naar te kijken.

Tot heel erg laat vlogen draken rond. En spookte het in kastelen. Morgen weer heel erg vroeg op. Maar dat kon ons even niets schelen.

Sta eens even stil

Dit is gewoon heel grappig.