Draaien

Wat gaat het allemaal snel. Soms lijkt het een ongeleide projectiel. Het ene moment is er ogenschijnlijk niets aan de hand en het volgende staat je wereld 180 graden de andere kant op. Angelique heeft opeens een huis en is met volle energie ertegen aan gegaan. Behang van de muren. Tapijt erin. Meubels regelen. Financiën op orde. Verf er tegen aan en ga zo maar door. En ik? Ik heb het gevoel in huis te leven met een losgeslagen wervelwind. Wel gaaf maar ook wel heel vreemd. Nu is voor mij natuurlijk ook een ander leven aan het beginnen. Een interessant en leuk leven met nieuwe mooie mensen. En ik hoop dat Angel dat ook voor haarzelf gaat ervaren. De wereld draait door en je moet mee blijven draaien wil je er niet afvallen. En Aidan? Die grijpen ik en Angel met beide handen beet en zorgen ervoor dat hij er niet duizelig van word.

Majestueus

Ik heb wel vaker gezegd dat als ik mijn mp3 speler op heb en ik alles om me heen bekijk, de wereld net een videoclip is. Zo ook deze morgen. Ik stapte uit de metro op Leuvenhaven en mocht in het vroege ochtendgloren de Erasmusbrug aanschouwen. Als een majestueuze harp tornde ze boven alles uit. Boven de mieren die iedere ochtend naar hun werk snellen. En terwijl ik op dit zilver en gouden schouwspel afliep, begon het nummer “The Iron Sea”van Keane te spelen. En even leek het of die aanblik alleen voor mij was en ik het even met niemand anders mocht delen. Het nummer is kort, en zo ook dit moment. Maar voor even was het zo’n magisch moment waarvan er velen zijn in dit stadje. Je moet er alleen soms wel even voor stil staan.

Talent 2

En de rails foto door Aidan, kan zo in een lijst.

Talent

Vorig jaar zomer ben ik met Aidan naar het Spoorwegmuseum geweest. Hij is nu eenmaal gek op treinen dus het leek me een mooie vader-zoon moment. En dat was het ook. Alle treinen maakten veel indruk op hem en hij deed zijn best om zoveel mogelijk foto's te schieten met zijn eigen camera. Het rolletje uit deze camera hebben we onlangs laten ontwikkelen en tussen alle foto's van tenen, plafonds en vage vormen zaten enkele mooie foto's. Een van mij en een met rails. Zie boven. Met die van mij ben ik best tevreden. Het ventje heeft talent

Wow

Hij kwam vandaag binnen. 90x120. En heel erg mooi en stoer. Op mijn werk hadden ze het al een naam gegeven. "Warchild" en eerlijk gezegd is dat eigenlijk wel een mooie omschrijving van de foto. Ben er nog steeds heel blij mee. De foto hier laat niet goed zien hoe het er in het echt uitziet. De flits bleekt het een beetje uit. Maar het knalt echt van de muur. Wil je het zien dan kom je maar eens buurten. Nu moet ik wel de muur gaan verven maar dat komt nog wel.

Generaties

Ik kreeg voor mijn verjaardag een envelop van een oom met daarin natuurlijk een kaart maar ook enkele foto’s en dia’s. De dia’s zijn helaas niet goed te zien maar de foto’s waren toch wel een verrassing. Een ervan was namelijk ikzelf toen ik iets van 3 a 4 was. En het enge is dat ik precies op Aidan lijk. (Of andersom). Dus zou dit kunnen betekenen dat Aidan er later op mijn leeftijd net zo uitziet als ik. Ik heb ook nog een foto van mijn vader om jonge leeftijd en dat is weer alsof je mij ziet. (volg je het nog). Ben eigenlijk wel benieuwd hoe mijn opa er dan weer uitzag toen hij zo oud was als ik. Hoe dan ook, wat kan is DNA toch een maffe uitvinding.

Klik op de foto voor een vergroting

Opklaringen

Vandaag was best wel een pittige dag. Allereerst een issue op mijn werk aangepakt. Zal niet in detail treden maar toch even een standpunt gemaakt en eigenlijk alles weer mooi op de rit. Kan weer met volle teugen aan de slag met werk. Daarna een krabbel gezet achter mijn huwelijk, vreemd maar voelt wel goed. Ook bij Angelique. En afgesloten met een etentje en mannenpraat met goede vriend Marc. Gekeuveld over leven, fun, relaties en kids. Hij pakte de rekening op als verjaardag cadeautje (bedankt Marc) en nu schrijf ik dit met een lekker voldaan gevoel van deze dag. Soms kan een dag er in de ochtend zwaar uit zien en vervolgens gedurende de dag omslaan naar een mooie dag. En wat mij betreft houden we dit laatste de komende dagen. Alleen die opwarming van de aarde mag nu toch wel eens gaan inzetten.

Stoer

Vandaag even ondanks de kou in het park geweest. En een flinke wandeling gemaakt. Aidan vond het goed om even te poseren en deze stoere foto kwam er uit. Wat een vent.

Fast

"Life goes pretty fast. And if you don't stop once in a while to look around, you might miss it."

Mooie dag 1

Vandaag was eigenlijk een heel fijn dagje. Begon eigenlijk gisteravond al een beetje. Angelique ging een avondje stappen en bleef bij een vriendin slapen. Dus ik was samen met Aidan thuis. Hij ging vrij snel slapen. Was doodmoe. Hij heeft me nog wel even voorgelezen. Daarna een filmpje gekeken. “Children of men”, beetje vage film met enkele leuke momenten en een zeer down einde. Maar goed. Verder nog even zitten gamen en internetten en vrij laat gaan slapen. En vandaag om 7:00 ging het licht in mijn slaapkamer aan. Hoorde ik twee blote voetjes en een stemmetje die fluisterend vroeg waar mamma was. “Mamma is bij een vriendin en die komt later weer thuis” een bevredigend antwoord en hij kroop bij me in bed. Tv aan, tekenfilms kijken en ik mocht doorslapen tot 9:00. Toen ontbijt maken en in bed opeten. Daarna douchen en Robbie uitlaten. Waarna we pakjes gingen wegbrengen en visjes gingen kopen voor het aquarium. Ook nog bloemen gekocht om het voorjaar een beetje in huis te halen. Al met al een mooi dagje waarbij de zon lekker z’n best deed. En ons humeur opperbest was. Morgen maar nog zo’n dag doen. Bevalt wel.

Ave Caesar

Vreemde dag vandaag. Weer een jaartje ouder en nu dus 41. Eerlijk gezegt kan ik helemaal niets met dat getal. Kijk volgend jaar natuurlijk een knalfeest aangezien 42 toch wel een speciale betekenins heeft. Maar 41 niet echt. Dus sla ik het maar gewoon over. Misschien nog wel ergens een BBQ deze zomer maar die kun je altijd wel organiseren. Dus wat mij betreft komt en gaat deze dag. Overigen wel een mooie tekening van Aidan gehad en een mooi kado van Angel, dus kan niet meer stuk. Vandaag is ook de sterfdag van Julius Ceasar. Mocht je het vergeten zijn.

Oorlog

Dagen als vandaag moeten niet te veel voorbij komen. Positief aan de slag en vrolijk enkele dingen niet doen zoals het zou moeten gaan en gelijk uit mijn hum en ritme. Het hele gedoen met de scheiding gaat me toch niet helemaal vlekkeloos af. Onbewust ben ik er mee bezig en dat heeft geen goede invloed om mijn werk. Ik moet me echt goed focussen. Ik blijf positief maar soms is het best wel moeilijk.

Zenuw

Vandaag was zo'n dag dat er eigenlijk niet te veel om me heen moet gebeuren. Ik stond lekker op, ontbijtje op bed. Gewoon even lekker wakker worden. Douchen. Robbie uitlaten en toen boodschappen. Nu doen we dat wel eens in een supermarkt een paar wijken verder. Bij de Bas. Nu is die winkel erg slecht ingericht maar goedkoop waardoor er veel mensen naar toe gaan. Bij de eerste stap naar binnen kreeg ik het al op mijn heupen. Te druk. Te vol. Te veel mensen die allemaal een andere kant op willen. Aidan kan daar volgens mij ook niet tegen. Buiten nog vrolijk maar binnen werd ook hij boos en ongeduldig. Het heeft voor mij eigenlijk de pas voor de rest van de dag gezet. Het is dan net of er een tijdbom gaat tikken. Eentje die schokgevoelig is en je moet dan eigenlijk niet in mijn personal space komen. De rest van de dag kon niemand meer goed doen bij mij. Ventje was heel lief, samen sap geperst uit veel fruit en groente maar het kon me niet snel genoeg gaan. Toen hij aan het eind van de dag moe was kon ik er even niets mee. Angel een avondje weg is met vriendinnen. Gewoon zoals vaker, dus geen stomme opmerkingen dat ze het er van neemt. Ventje is lief gaan slapen. Net een film gekeken die ik al lang wilde zien en nu even deze blog. De rust is weer terug gekeerd en ik worstel nog met de gedachte om naar bed te gaan of nog even tv te kijken. Soms kan een dag op je zenuwen werken. En dit was er voor mij een van. Ik hoop niet dat andere er veel last van hadden.

Hobby

Ik keek vandaag naar buiten en toen de laatste druppels vielen en de wolken besloten ergens anders boven te hangen, zag ik zowaar een voorjaar zonnetje. En het begon gelijk te kriebelen. Niet alleen omdat ergens voorbij de kou het voorjaar staat te wachten maar ook omdat de wereld dan weer groter word. De deuren gaan weer open. De terrassen lopen vol. De dikke jassen kunnen uit en iedereen kan weer glimlachen. Tijd om ook maar weer eens wat aan een hobby te gaan doen. Ik moet mezelf maar weer eens wat foto-opdrachten geven. Ook maar weer eens gaan schilderen. En misschien zelfs wat hompen klei in de juiste vorm kneden. Een hoop te doen en heel veel te uiten.

Positief

Iedereen om me heen zegt dat ik ongelofelijk positief ben. Ondanks alles een opgewekte blik op de wereld en de toekomst heb. Eerlijk gezegd ben ik het zat om me iedere keer de negatieve kant op te laten leiden doordat eikels om ons heen aan het kloten zijn. Zo hebben we deze maand geen cent te makken omdat er fouten zijn gemaakt met onze regeling. Kon ik twee dagen geleden onze vakantie annuleren. Kijken onze buren ons niet meer aan. En werkt het weer ook niet mee. Om nog maar niet te spreken van de gebruikelijke dingen die op je pad komen. Maar ik wil me er niet meer door laten meeslepen. We houden het hoofd koel en de glimlach strak. En ik zal best wel eens een mindere dag hebben maar over het algemeen wil ik alles vanaf nu gewoon bij de horens beetpakken en een knietje geven.

Doortrekken

Vandaag was nou echt zo’n dag waarvan ik achteraf zeg “Die mogen ze doortrekken”. Het begon eigenlijk al in de metro. Op weg er naar toe was ik vol goede moed. Nieuwe muziek van Razorlicht op mijn oren en de zon begon een beetje te schijnen. Echter op het perron kon ik vrolijk wachten op de metro die me te laat op mijn werk zou brengen. De versie ervoor was spontaan iets eerder vertrokken. Dus stapte ik en een rijdende galerij met nors kijkende forensen. Niet een kon me ook maar een beetje interesseren. Op het werk aangekomen kon ik gelijk een bespreking in. De koffie in mijn kop was amper tot stilstand gekomen. Tijdens deze bespreking kreeg ik te horen dat een aantal mensen ziek waren, en laat dat nou juist diegene zijn waar ik die dag wat werk mee gepland had. Dus daar ging mijn vooruitzicht op een strakke dag. Nu moet ik me daar natuurlijk niets van aan trekken en flexibel opstellen is zeker iets wat bij mijn functie hoort maar op de een of andere manier zette het de trend voor de rest van de dag. Ook al liep alles goed en kreeg ik de dingen voor elkaar die ik me tot doel had gesteld, op de een of andere manier kabbelde de dag zich voort. Tot overmaat van neerslag was mij de eer om de vakantie te annuleren. Nodig maar niet leuk. Ik was blij toen om half zes de fabriekstoeter ging en ik me kon scharen bij de meute forensen die terugreisde. Met weer een ander muziekje op de oren van “Badly drawn boy” gleed ik op ijzeren baan weer terug naar huis. Alwaar Angel en een klein ventje me opwachten. En wat zegt die kleine gup.

“Pappa. Ik heb je gemist” Dat is dan toch iets om je dag weer goed te zetten. Morgen maar met oorlog stemming aan de slag. Werkt altijd goed.

Positief

Aan een kant is het heel vreemd. We hebben ons eerste gesprek gehad bij een scheiding makelaar (blijf het een vreemde naam vinden) en het was eigenlijk heel open en positief. Ik kijk ook heel positief naar de toekomt. Ik vindt het natuurlijk niet leuk. Ik hou nog altijd van Angel en misschien anders dan vroeger maar toch. Ik hoop dat alles goed gaat met Aidan. We gaan het toch samen doen en moeten dus ook samen door een deur. Niet de eigen deur maar ieder z'n eigen deur. Vannavond was ik alleen met Aidan. Angelique is een avond doorwerken en borrelen met het werk (nee ze neemt het er niet van zoals sommige opeens beweren) en ik heb de gup van de creche gehaald. We hebben lekker boodschap gedaan, gegeten, gekletst en gespeeld. En toen naar bed. Nog een beetje keten en toen slapen. En Angel was er niet bij. Als het straks ook zo is dan kan ik daar misschien wel aan wennen. Het blijft vreemd maar ik blijf het positief benaderen. Het leven is meer dan alleen maar met elkaar in hokjes te leven. En als je niet meer bij elkaar in een hokje past dat zoek je een ander hokje. Leuke metafor :-) Hoe dan ook, we komen er wel uit. Ook al heeft Angel de knoop doorgehakt we hebben samen de beslissing genomen. Het is ook niet zo dat een van ons iets te verwijten valt. Geen van ons tweeen is ergens schuldig aan en we zijn dan ook niet op zoek naar een partij of zo. Ik hoop dat men dit kan begrijpen. Ik voel me niet minder of meer verdrietig, rot of wat dan ook dan Angel en weten allebij diep in ons hart dat dit de juiste stap is. De toekomst zal anders zijn maar in mijn ogen licht en vrolijk. Ik wil me niet laten meeslepen zoals ik eerder melde in een neerwaardse spiraal en Angel denk ik ook niet. We zien het wel.