Vandaag was nou echt zo’n dag waarvan ik achteraf zeg “Die mogen ze doortrekken”. Het begon eigenlijk al in de metro. Op weg er naar toe was ik vol goede moed. Nieuwe muziek van Razorlicht op mijn oren en de zon begon een beetje te schijnen. Echter op het perron kon ik vrolijk wachten op de metro die me te laat op mijn werk zou brengen. De versie ervoor was spontaan iets eerder vertrokken. Dus stapte ik en een rijdende galerij met nors kijkende forensen. Niet een kon me ook maar een beetje interesseren. Op het werk aangekomen kon ik gelijk een bespreking in. De koffie in mijn kop was amper tot stilstand gekomen. Tijdens deze bespreking kreeg ik te horen dat een aantal mensen ziek waren, en laat dat nou juist diegene zijn waar ik die dag wat werk mee gepland had. Dus daar ging mijn vooruitzicht op een strakke dag. Nu moet ik me daar natuurlijk niets van aan trekken en flexibel opstellen is zeker iets wat bij mijn functie hoort maar op de een of andere manier zette het de trend voor de rest van de dag. Ook al liep alles goed en kreeg ik de dingen voor elkaar die ik me tot doel had gesteld, op de een of andere manier kabbelde de dag zich voort. Tot overmaat van neerslag was mij de eer om de vakantie te annuleren. Nodig maar niet leuk. Ik was blij toen om half zes de fabriekstoeter ging en ik me kon scharen bij de meute forensen die terugreisde. Met weer een ander muziekje op de oren van “Badly drawn boy” gleed ik op ijzeren baan weer terug naar huis. Alwaar Angel en een klein ventje me opwachten. En wat zegt die kleine gup.
“Pappa. Ik heb je gemist” Dat is dan toch iets om je dag weer goed te zetten. Morgen maar met oorlog stemming aan de slag. Werkt altijd goed.
