Bandaid(an)

Hij heeft iets met pleisters. Zonder enige reden mogen ze overal op zitten. Niet dat ie iets heeft, maar soms is het au voet en dan moet er een pleister op. Maar daar stopt het niet. Als er eenmaal een geplakt is moet er vlak naast nog een, en nog een en ga maar door. Zo ook vanavond. Zonder enige rede "papa, au. Aidan pleister". En daar ging ik weer. Dit keer het gezicht en zie hier het resultaat. Bandaid(an). Zal ze morgen wel door heel z'n bed vinden. Ben blij dat ze erg goedkoop zijn.

Prelude

Met de klanken van Coldplay op mijn mp3 speler stap ik de metro in. Terwijl de muziek zich in het midden van mijn hoofd samensmelt, verzink ik in gedachten. Het was een drukke dag geweest. Veel verschillende kleine zaken die zich samen hadden gespannen en mij de dag hadden doorgeduwd. Na werktijd nog een overleg gehad bij een etentje wat samen een bevredigend gevoel gaf. En dus nu naar huis. De metro is volgeladen met late reiziger. Het soort waarvan ik me iedere keer weer afvraag wat ze op een maandagavond rond tien uur beweegt om nog te reizen. De meeste zullen, net als ik, van hun werk komen. Andere gaan er naar toe en weer andere storten zich in een of andere sociale activiteit. Maar iedere keer weer valt het me op dat het merendeel eigenlijk een beetje buiten de boot valt. Er net niet helemaal thuis hoort. Net niet succesvol gekleed. Net niet helemaal Nederlands, en net niet helemaal op z'n plek. Deze mensen, de muziek en het rijtuig maken alles samen tot een troosteloze samenhang. Alles afgebladderd en vuil. Een zwerver van rond de twintig komt langs met een vuil bekertje met een paar centen erin. De onverschilligheid die hij uitstraalt maakte dat mensen hem niet eens een blik waardig gunnen, laat staan een bijdrage. Ik doe daar troosteloos aan mee. begrijp me niet verkeerd. Ik heb een prima bui. De metro denderde door de donkere avond, maar wel op weg naar mijn huis. Daar waar mijn lieve vrouw en ondeugende kleine op mij wachten. Maar de rit er naar toe is als een film. Een donker drama zonder veel verhaal. Een emotie op stalen wielen zich klievend door de koude winteravond. En met mij als reiziger, met kop en schouders boven alles uit.

Max Headroom

Het lijkt alweer een eeuw geleden. De tijd dat alles nieuw was. Dat men zich vergaapte en een computeranimatie waar geen computer aan te pas kwam. De tijd van de eerst pc voor thuis gebruik. De tijd dat een Pixar bureaulampje balanceerde op een bal. En de tijd van Max Headroom. Een lange tijd heb ik niet meer aan deze held van mij gedacht. Ok ik gebruik zijn naam wel eens als alter ego op het net maar verder niets. Tot ik opeens de muziek van “The art of noice” ging downloaden. En ik daar mijn hakkelende held weer hoorde. Even zoeken en daar was hij weer. In twee seizoenen. En wow. Nog steeds even leuk. Een echte terugblik op de jaren tachtig. Foute kleding. Cyberspace. En heel veel herkenbare icons. Van 42 tot cameo’s.
En natuurlijk de jaren 80 schoonheden als Amanda Pays, toen toch wel een natte droom.

Rustig en toch druk

Heb al weer een tijdje niets meer geschreven hier. Nu kun je denken "hij zal het wel rustig hebben" Maar dat is niet zo. Eerlijk gezegd een beetje onrustig. Druk op het werk, veel projecten die allemaal tegelijk willen. Leuk maar nu wel even aan aandacht opeiser. Verder eigenlijk de reguliere gang van zaken. Eigenlijk zelfs een beetje saai. Nu heb ik dat altijd wel een beetje in februari. De winter is lekker bezig terwijl niemand er meer zin in heeft. De maand is kort maar lijkt niet voorbij te gaan. Het voorjaar in in aantocht maar niemand ziet haar aankomen. Nog iets meer dan een maand en dan wordt ik 40. Tering, dan heb ik er een vierde opzitten. Op de een of andere manier voelt het niet echt als een mijlpaal, eerder als een raar getal waar ik nog even niets mee kan. Net te jong om een sportwagen te kopen en achter de jonge meiden aan te rennen. En net te oud om nog met een sportwagen achter de jonge meiden aan te rennen. Ehhhh...niet dat dit in de planning zit hoor. Vermaak me prima met de twee A's thuis. Angel blijft mooier worden al geeft ze het zelf niet toe en Aidan wordt met de dag steeds slimmer. Maar goed, dat betekend nog steeds niet dat ik iets te melden heb. Het kabbelt een beetje. De olympische winterspelen beginnen over drie dagen. Misschien dat die een beetje leven in de brouwerij geven. We zien wel. Schrijf dit trouwens met een onrustig gevoel. Zit ook niet echt lekker in m'n vel op dit moment. Zal wel de wintervacht zijn. Nog even aanhouden...voor je het weet wordt de wereld weer groter (maar dat is een ander verhaal).