Run 27: Ren je Rotte

Ik moest me er even naar toe duwen. Lopen vandaag. Niet dat ik geen zin had, maar de dag ging lekker en ook langzaam voorbij. Uitslapen. Ontbijten. Douchen. Weer slapen. Naar een tuincentrum. En voor ik het doorhad was de dag bijna om. Toch nog even lopen. Het kriebelde. Ik wilde 10 km doen. En Simone had een mooi loopje voor me bedacht. Vanaf haar huis naar de Rotte. Houten brugje over en lopen tot aan de Irenebrug in Terbregge. Dan weer terug. Bij elkaar tien. De avond zon zakte langzaam. Het was stil. Ik ging super. Bleef mooi op tempo. Ook als ik terug kijk op Nike+ dan zie ik dat ik goed ging. Ik hield het vol. Een korte wandeling op de helft. En ik zag even niets door het zoute zweet in mijn ogen. Maar super gelopen. De terugweg ging zelfs nog beter. Ik had nog energie. Mijn benen wilde nog. Ik had nog meer kunnen lopen zei mijn gevoel. Maar toen mijn iPod 11km aangaf, vond ik het mooi. Douchen. Eten en lekker relaxen. Mijn 100ste geregistreerde loop op de iPod. Een trots gevoel maakte zich meester van mij. Een beetje spierpijn trouwens ook, maar dat gaat wel weer over.

Urban Photo Collective

Mijn kaart was vol. heel veel foto's vulde het geheugen. Een dagje Urban Photo Collective was de oorzaak. Op een inspirerende lokatie konden we ons gang gaan. Van macro tot portret. Alles kon. Tot diep in de nacht was ik aan het uitzoeken. Te veel keuze. Te veel om te plaatsen. En nog meer om eventueel nog te bewerken. Een eerste selectie staat op Flickr.

Nog meer Creed

Ik dacht nog even. Nog even een klein uitstapje naar Toscane. Maar het duurde langer dan ik dacht. Eerst door de landerijen rond de stad. En na wat gesprekken met de locale bevolking de stad in. Mijn doel bevond zich boven op de hoogste toren van Toscane. En om daar te komen moest ik heel wat toeren en waaghalzerij uithalen. De muren van de omliggende torens waren begaanbaar, maar er stonden overal mensen die mij niet mochten er me van die muren af wilde hebben. Toch er in geslaagd om de top te bereiken. En met een snelle steek van mijn verborgen mes was het doel behaald. Je zult wel denken, die Erwin heeft een steekje los. Maar dat valt wel mee. Ik ben begonnen met Assassins Creed 2. Damn wat een mooi spel. Het speelt zich af in het Italië van ronde 1400 en de details zijn enorm. Kleine straatjes. Mooie gebouwen. En heel veel te gamen. Voorlopig nog niet klaar mee. Nog veel missies te volbrengen en mensen te vermoorden tot ik het mysterie heb ontrafeld. Kan nog even duren. Maar vanavond ben ik weer een sluipend stapje dichterbij.

Gewoon lekker

Ik blader zo eens door mijn eigen blog. Vijf jaar bloggen. Er is een hoop gebeurd in die tijd. De meeste mensen zouden denk ik al zijn afgehaakt op de helft. Scheiding, sanering, liefdes, andere baan, de dingen van alle dag en nog veel meer. Leuk om weer eens terug te lezen. Maar het raakt me ook best wel. Goede beslissingen, slechte keuzes. Alles door elkaar. Wat me wel opvalt is dat mijn eigen positieve inslag de boventoon voert. Toch wel goed dat ik een paar jaar geleden die mindset heb aangenomen. Me niet meer heb laten meevoeren in negatieve gedachtes en spiralen. Gewoon alles met twee handen beetpakken en met een glimlach op de kaken. Zit nu lekker in mijn vel. Mag me gelukkig prijzen met een lieve en mooie vriendin. Heb het goed samen met Aidan. Mijn werk is veeleisend maar nog altijd heel leuk. Het jaar is nog maar net begonnen en er staat alweer zo veel op de planning. 10km hardlopen op 11 april. Vakantie in Tsjechië. Lekker. Vergeet het vorige bericht eigenlijk maar. Het gaat namelijk nergens over. Je kunt je nog zo druk maken over alles om je heen, maar het gaat daardoor niet weg. Adem diep. Schouders recht. Kijk het recht in de ogen. En verpletter het met je energie. Lekker hoor. En die foto van die kraan en wasbak. Heeft niet met dit stukje te maken. Maar wel een mooie foto. Zelfs van het meest eenvoudige en vaak lelijke kun je iets moois maken. Het is maar door wat voor bril je er naar kijkt.

Kriebels

Wat zit er toch in de lucht de laatste dagen. De lente heeft nog maar net haar kop op gestoken of de lente gekte zit er alweer in. Druk op de weg. Druk op het werk. Te veel dingen te regelen thuis. Haast haast en nog een haast. Het overzicht is ver te zoeken. Misschien moet ik me niet te druk maken. Je kunt tenslotte niet meer dan je kunt, maar ik heb er geloof ik niet als enige last van. Is het soms dat we de rust van de winter proberen kwijt te raken. De rust van opstaan, werken, thuiskomen, eten en slapen. Met tussendoor de kou trotseren. En is het dat nu opeens weer van alles lonkt. De terrassen. Het warme weer. Opeens mogen we en kunnen we weer naar buiten. Lente kriebels blijken dus echt wel te bestaan. Ik had alleen nooit verwacht dat je er zo'n uitslag van kon krijgen.

Run 26: 11km

Vandaag heb ik me maar eens boos gemaakt. Rustig begonnen met lopen vanaf Pac in het Kralingsebos. Ingehouden drafje. Aidan was lekker bezig met zijn club dus ik had alle tijd. Na 1 km maar wat rek en strek gedaan, en daarna door. Na 4 km ging het nog lekker. Na 6 ook. Toen kwam 7 en was ik buiten adem. stukje lopen en door. Ondertussen was ik weer bij Pac. Door dacht ik. Ik zal het doen. Ik ga voor 10km. Ik merkte dat als er een loper voor me liep in een lekker tempo het voor mij ook lekker ging. Dus zocht ik lopers en dribbelde er stiekem achteraan. Die ene vrouw zal wel gedacht hebben.. Maar het werkte wel. Mijn tempo werd regelmatiger en het was beter vol te houden. Mijn iPod gaf 11Km aan toen ik het Pac terrein op liep. En Aidan was net klaar. Mooi workout. Geen spierpijn. En een trots gevoel. Thuis checkte ik op Nike+ mijn tempo. Ik dacht dat er heel veel pieken en dalen in zouden zitten, maar tot mijn stomme verbazing heb ik mooi evenredig gelopen. En best wel snel op sommige stukken. Goed van mij. Zeg het toch maar even zelf hardop. Maar nu wel proberen vast te houden. Aidan zat overigens onder de modder. Lekker bezig geweest.

Alas Alice

Als een klein cadeautje aan mijzelf heb ik mijn verjaardag afgesloten vandaag met een filmpje in de bioscoop. "Alice in Wonderland" in 3D. Visueel was het mooi. Styling was weer echt Tim Burton. Maar er ontbrak iets. Misschien wel een origineel verhaal. De film speelt 13 jaar na het originele verhaal. Wat was er mis met het origineel vraag ik me dan af. Misschien een kinderverhaal over de 7 jarige Alice. Misschien niet visueel genoeg. Geen idee. Maar ik ben niet super enthousiast over deze Alice. Ooit was er een spel op de pc waarin ze terug gaat naar Wonderland, American McGee's Alice. En die was heel duister en volwassen. Een bijna lugubere angstdroom. Dat miste ik eigenlijk wel in deze. Het was nog te lief. Burton wil te veel mensen blij maken met de versie. Maar goed. Als je niet wil nadenken. Lekker onderuit wil hangen. Visueel wat moois wil zien. Dan is deze film wel leuk. Als je verwacht een duister Tim Burton sprookje te zien, dan is dit niet de film.

iHave

Maar ik mag zeker niet ondankbaar zijn. Gisteren bij Simone van iedereen voor mijn verjaardag al hele fijne cadeautjes ontvangen. Een lekker luchtje. Kaarten en taalgids van Tsjechië voor de aankomende vakantie. Kopjes voor mijn koffieapparaat. Bioshock 2 voor de Xbox. En de nieuwe muis van Apple. Super blij mee met alles. Voor de duidelijkheid. Die laatste werkt net als de iPhone met een speciaal touch oppervlak. Erg prettig.

iWant

4e fase

Gisteravond de film "The Fourth Kind" gezien. Een gedramatiseerde documentaire achtige film over een plaatsje in Alaska waar een beetje veel mensen verdwijnen. Het verhaal gaat over Abbey Tyler, een psychologe die een paar mensen onderzoek die slecht slapen. Onder hypnose komt er meer naar boven dan ze lief is en blijkt het te gaan om Alien ontvoeringen. De grap is. Je ziet niets. Soms is het splitscreen met zogenaamde echte beelden van deze sessies. En door de videostoring zie je soms net iets meer dan je denkt. Goed ingespeeld op je eigen fantasie. En die heb ik, dus ik ging met een lekker eng gevoel, alleen in een donker huis, naar bed. Nu, een nachtje verder, realiseer ik me dat het eigenlijk best wel een goede en vooral enge film was. Je ziet wat je wil zien. En Mila Jovovisch is gewoon lekker om naar te kijken maar dat is weer iets anders.

Gehaktdag

Gisteren ben ik met Aidan naar de film "Het regent Gehaktballen" geweest. Originele titel "Cloudy with a chance of meatballs". De film was in 3D dus wij met brillen op in het donker. Een leuke film, wel echt voor kinderen maar er zaten wel wat knipoogjes in voor de volwassenen. In 3D vlogen de hamburgers en spaghetti je om de oren. En hij was best wel spannend. Een beetje over de top dat wel, maar wel origineel. Je kon duidelijk zien dat de makers hebben zitten freaken met eten en animatie. Hoe laat je een drilpudding drillen. En een gehaktbal stuiteren. Een vermakelijke en smakelijke film.

Run 25

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik vandaag echt waardeloos liep. Haalde net een km en was op. Vooral mijn achillespees en scheen deed pijn. Steken in mijn knieën. Ben dus maar halverwege de Kralingseplas gestopt met lopen en het uitgewandeld. Morgen maar een nieuwe poging wagen. Op zich wel jammer als je bedenkt dat ik afgelopen dinsdag echt super liep. Misschien was de verwachting te hoog. Het was overigens goed koud. Aidan ging lekker met zijn club en had het heel erg naar zijn zin. Nu is hij lekker moe. We gaan zo bijtanken in de bioscoop. 3D film het regent gehaktballen. Ben benieuwd wat ie er van vindt.