Zenuw

Vandaag was zo'n dag dat er eigenlijk niet te veel om me heen moet gebeuren. Ik stond lekker op, ontbijtje op bed. Gewoon even lekker wakker worden. Douchen. Robbie uitlaten en toen boodschappen. Nu doen we dat wel eens in een supermarkt een paar wijken verder. Bij de Bas. Nu is die winkel erg slecht ingericht maar goedkoop waardoor er veel mensen naar toe gaan. Bij de eerste stap naar binnen kreeg ik het al op mijn heupen. Te druk. Te vol. Te veel mensen die allemaal een andere kant op willen. Aidan kan daar volgens mij ook niet tegen. Buiten nog vrolijk maar binnen werd ook hij boos en ongeduldig. Het heeft voor mij eigenlijk de pas voor de rest van de dag gezet. Het is dan net of er een tijdbom gaat tikken. Eentje die schokgevoelig is en je moet dan eigenlijk niet in mijn personal space komen. De rest van de dag kon niemand meer goed doen bij mij. Ventje was heel lief, samen sap geperst uit veel fruit en groente maar het kon me niet snel genoeg gaan. Toen hij aan het eind van de dag moe was kon ik er even niets mee. Angel een avondje weg is met vriendinnen. Gewoon zoals vaker, dus geen stomme opmerkingen dat ze het er van neemt. Ventje is lief gaan slapen. Net een film gekeken die ik al lang wilde zien en nu even deze blog. De rust is weer terug gekeerd en ik worstel nog met de gedachte om naar bed te gaan of nog even tv te kijken. Soms kan een dag op je zenuwen werken. En dit was er voor mij een van. Ik hoop niet dat andere er veel last van hadden.