Metro 14

Ik wil het nou nog eens een keer hebben over dat knopje. Dat kleine knopje in de metro. En hoe dat knopje steun en zekerheid lijkt te bieden aan de reizigers van de metro. Wat is nu het geval. Ik reis vrijwel dagelijks met dat razende gevaarte onder Rotterdam door. En net als de meeste reiziger verlaat ik mij tijdens mijn volledige reis op de kennis en expertise van de metrobestuurder. Zo is het pas mogelijk een deur te openen als de metro tot stilstand is gekomen en de bestuurder de deuren heeft ontgrendeld. Ik wacht daar altijd rustig op. Ik heb immers niet de behoefte op al halverwege uit te stappen. Dat geeft immers zo rommel en je komt er zeker niet sneller mee op je bestemming. In tegendeel juist want die bestemming zal je in dat geval nooit bereiken. Dus hoe komt het dan dat er mensen zijn die dat wel wensen. Die zich als een bezetenen naar de deur wringen om daar als een bezetene op die knop te gaan drukken. De deuren gaan niet open. De metro gaat er niet sneller door. En het knopje werkt pas als het systeem het toelaat. Is het soms dat dit ene kleine knopje een soort houvast geeft aan deze onzekere mensen. Mensen die het gevoel hebben in die donkere tunnel de controle kwijt te raken. En dat het knopje ze een gevoel van zekerheid geeft. Het gevoel de metro zelf te kunnen sturen. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat het er vaak wat wanhopig uit ziet. Ik druk dan ook zelden op die knop, er is altijd wel een ziel die halverwege de reis er al op begint te rammen.

Dus laten we misschien gewoon iets afspreken. Wacht met drukken op die knop tot de metro stilstaat. Sta pas op als de metro bijna uitgerold is. Hoef je ook niet halverwege er raar uit te zien omdat je valt. En stap rustig uit. En sta je aan de andere kant van die deur. Gewoon even geduld, instappen kan altijd. En mijn wijze levens regel. “Ren nooit voor openbaar vervoer”. Op die manier zul je zien dat je heel wat rustiger door het leven zult reizen.