Je wekker gaat. Je staat op. Douchen. Tussendoor check je je email. Je foto is de dagfoto op de Metro Photo Challenge 2009. Je scheert je voor de spiegel. Ontbijt. En dan valt het opeens. Het kleine kwartje. Je staat met iets waar je trots op bent opeens op de voorkant van een goed bekeken site. Iedereen kan zien wat je gedaan hebt. En kan reageren. Opeens ben je kwetsbaar. Open voor kritiek en lof.
Opeens sta je aan de andere kant van de lijn. Ben je niet meer bezig met het verwezenlijken van internetsites maar ben je gebruiker. Afhankelijk van andere en maak je opeens weer mee wat het is om klein te zijn. In de metro naar mijn werk spiekte ik bij andere reizigers in hun Metro krantje. Staat mijn foto ook daar. Zien al die mensen wat ik gemaakt heb. Nee. Helaas niet. Maar wat niet is kan nog komen. Ik zou nog winnaar kunnen worden. Maar ik zou ook weer naar de vergetelheid kunnen glijden. Door dit soort dingen besef je waar je eigenlijk mee bezig bent. Zeker met mijn werk bij Mangrove. Producten maken voor mensen. Mensen zoals jij en ik. Mensen die informatie zoeken. Meedoen. Aandacht vragen en geven. Of het nu een reactie is op een blog. Het vragen van informatie. Of het meedoen met een prijsvraag op internet. Wij als Mangrove maken voor mensen als jij en ik producten. Sites met die informatie en soms een prijsvraag. En in dat process is het vaak zo dat je even in de schoenen van een bezoeker moet gaan staan.
Vandaag ging dat dus vanzelf. Even weer klein. Even weer afhankelijk van de mensen van, in dit geval, de Metro site. Altijd grappig als dat je overkomt.
Stemmen en reageren mag trouwens ;-)
