Foto frustratie

Het was vandaag dat het Urban Photo Collective haar drie jarig bestaan vierde. En dit werd gedaan met een fotoshoot met modellen op het strand van Scheveningen. Een flinke opkomst van leden uit Rotterdam en Amsterdam. Een stuk of tien modellen en mooi weer. De bewolking trok weg namelijk weg en maakte plaats voor zand, zee en klikkende camera's. Op het strand prijkte een Marokkaanse tent die dienst deed als decor en lunchroom. Al met al gezellig en leuk. Alleen kwam het voor mij niet van de grond. De laatste tijd heb ik het gevoel er een beetje met mijn camera achteraan te huppelen. Of struikelen liever gezegd. De camera die ik gebruik is flink verouderd. En ik weet dat niet de camera de foto maakt maar de fotograaf. Maar het is frustrerend om te merken dat als ik de ontspanner aanraak, om me heen al ettelijke foto's gemaakt zijn. Hij is heel traag. En terwijl mijn foto nog aan het opslaan is, zit het model alweer ergens anders. De lens die er bij mij op zit haalt niet wat ik gedachte heb. Dus is het verre van leuk om te schieten. Na enkele pogingen ben ik maar afgehaakt. Nu moet ik zeggen dat de hoeveelheid fotograven mij ook afschrikt. Er is geen uniekheid meer in de foto. Het word massa. En als ik ergens een gruwel van heb dan is het massagedoe. Bij het zien van andere die lekker bezig waren hun opnames te realiseren, besloot ik maar geheel af te haken. Bij thuiskomst, twee foto's die een beetje leuk waren. Nog meer frustratie. Dus voorlopig maar even geen fotografie voor mij. Ik word er namelijk niet meer blij van. Moet maar proberen om wat opzij te gaan zetten voor een mooie cam. Nu staat de Canon 500D op mijn lijstje. Zal wel volgend jaar worden. En tot die tijd beperk ik het wel tot de opa en oma foto's van verjaardagen.