Laatste dag

Wat moet je nou met die laatste dag van het jaar. Veel van ons doen nog de laatste boodschappen om vooral vanavond en morgen niet zonder te zitten. Vergetend dat oliebollen erg vullen. Drank is ingeslagen en het vuurwerk smeekt om afgestoken te worden. En eigenlijk is het verder afwachten op het einde. Morgen is het opeens 2009 en vergeet je de eerste dagen dat weer als datum te gebruiken. Voor iedereen gaat 2009 het jaar worden. Zeiden we dat ook niet vorig jaar. Misschien een idee om eens voor te nemen dat het juist niet het jaar gaat worden. Dan kan het aan het einde alleen maar meevallen. En goede voornemens. Vreemd dat we die altijd maken. Waarom niet gewoon eens slechte voornemens. Als je die niet nakomt zal niemand er om treuren. Dus neem voor om te gaan roken, tien kilo aan te komen en niet aan sport te gaan doen. Heerlijk om die niet na te komen. En 2009 gaat een waardeloos jaar worden. Een jaar met tegenslagen. Crisis en ellende. En neem van mij aan. Aan het eind van dat waardeloze jaar zal het allemaal wel mee zijn gevallen en kunnen we wederom goed afsluiten. Dus wat nog te doen dit jaar. Een beetje de kruitlucht buiten opsnuiven. Lopen op het ijs. Hopen dat het gaat sneeuwen. En dat het goed koud zal worden. De warme choco is al achter de kiezen en de eerste apple bignes zijn gegeten.

Een mooie jaarwisseling en kijk uit voor het vuurwerk van de buurman, die heeft er waarschijnlijk weer een aardig vluchtelingenproject in afrika tekort mee gedaan. Want bedenk dat je met iedere vuurpijl een arm mens kunt laten eten. Maar ja, dat ziet er gewoon niet zo mooi uit in het donker.

Mooi

Het was zo'n mooie dag. Een dag met zon en kou. Een dag met lekker uitslapen en ontbijt op bed. Een mooie dag om te fietsen, wel veertien km heen en weer naar een grote mast in Rotterdam. Een mast waar je op een mooie dag heel ver kunt kijken. En waar je de hoogte een beetje in je benen voelt. Met klimmen naar de top en ronddraaien, terwijl je over heel de stad kunt uitkijken. En heel mooi een lekker kopje koffie drinkt of een chocomel. En bij het terugfietsen nog even een lekkere bagel eet. Een dag waarbij je de laatste meters terug toch nog even fietst en de kou door het kiertje in je sjawl je wangen rood maakt. Toch een mooie dag met kou, zon en een uitzicht over een mooie stad, gehuld in wintersfeer. En dat op de valreep van het jaar.

Kerst

Twee hele fijne dagen achter de rug. Beide met Simone. De eerste kerstdag lekker samen. Ze had heerlijk gekookt (kan ze goed) en we hebben de honden test gedaan. Robbie kan niet zo super opschieten met andere honden maar Igor, de hond van haar, is een goedaardige lobbes en nam de grillen van mijn piranha op poten voor lief. Het ging goed. En vandaag, tweede kerstdag, met een gezellig clubje weer bij haar gegeten (haar twee dochters en hun vriendjes). Dit keer mochten we het zelf klaar maken, maar ze had flink haar best gedaan. Flink verwend ook. Ben ik ook niet meer gewend. Erg fijn. Maar degene die echt deze dagen niets te klagen heeft is Aidan. Hij zwemt nu letterlijk in de Playmobile. Heeft zich flink uitgesloofd met de Wii en was het middelpunt van de belangstelling. Kortom. Fijne dagen. En het jaar is nog niet om.

2009

Groeipijn

Het was de laatste week van het schooljaar. Nog donker buiten en een beetje koud. Omdat ik vroeg begin zodat ik ook weer op tijd kan zijn, breng ik Aidan naar de ontbijtclub. Het is stil op straat. Een enkele fiets. Een auto die de bevriezing van zich af heeft geschut. En wij met zijn twee. We stappen voor de school uit de auto. Die laten we daar altijd staan. Hij naar school en ik met de metro naar mijn werk. Ik loop altijd met hem mee naar binnen. Hand in hand. Ook nu wil ik hem een hand geven. Maar Aidan kijkt me vol verwachting en nog meer vol vertrouwen aan. "Vanaf hier loop ik alleen naar school. Mag dat?" Het schoolplein ligt er verlaten bij. Ik knik met een brok in mijn keel. "Ga maar" zegt hij "je hoeft niet mee". Hij geeft mij een warme knuffel en een kus. En ik ga. Een andere kant op dan die van hem. Vaste beraden en goed uitkijkend steekt hij de stille straat over. Ik hou hem in de gaten tot hij word opgeslokt door de duisternis van het plein en de warmte van de school. Ik zet mijn muziek op. Zet mijn kraag op en steek de handen in mijn zakken. En loop richting metro en kijk nog een keer om. Hij is alleen naar binnen. Een gevoel van trots wisseld zich af met een beetje pijn in mijn hart. Ventje word groot. Wil de wereld zelf ontdekken. Loslaten is groeien, zeggen ze wel eens. Maar ze zeiden er niet bij dat groeien ook een beetje pijn doet.

Metro 17

Ik reed terug in de metro. Net een mooie einde jaar borrel achter de rug van mijn werk. Licht aangeschoten van de fijne chardonai. De heerlijke hapjes lieten geen goede bodem achter voor de alcohol. Aan het einde van dit samenzijn ging de ene helft van mijn werk naar de chinees, zich ongetwijfeld lavend aan doorgekookte bami en dim sum. De andere helft naar off-corso waar ik in een ver verleden nog ambassadeur voor was, dus oud verhaal voor mij (die tent dankt nog aardig haar bestaan aan mij). Dus restte mij een metro naar huis. In mijn handen een net ontsproten mangrove plant, die we allemaal mee kregen als kerstkado. Mijn rit was er een uit een film of roman. Voor mij twee tiener meisjes met vuile nagels en de belofte op goedkope seks en oppervlakkige gesprekken. Links voor mij een meisje met krukken. Ik had haar netje voor laten gaan bij het instappen en kreeg een lieve lach van haar ogen. En naast mij, in de walm van goedkope nicotine, een verdwaasd brabbelende man. Een gegroefd gezicht en in zijn handen folders van een of ander Johannes kerk belofte. De wanhoop van een vrijdag naar huis met de metro. Mij GSM spuwde mooie sms berichte van mijn kersverse vriendin. God wat zou ik nu graag in haar armen liggen. En terwijl de metro zich een weg ploegde door mijn beneveling en de donkere nacht. Dacht ik aan die kleine Mangrove plant in mijn handen. Ik had overwogen haar achter te laten op het station. Als een soort statement. Maar diep binnen in me voelde ik de verantwoording voor deze lastige wortel. Als die het zou kunnen redden door deze gekte. Door deze laatste dagen van het jaar. Dan zou alles in het niets verbleken. Dan was de wereld slechts een makkie. Wij prijzen ons groot en intelligent maar in vergelijking met die kleine plant niet meer dan een lachertje. We hebben allemaal warmte, aandacht en liefde nodig. En het maakt niet uit wat er rond ons afspeelt. Zolang de basis maar goed is. En zo denderde de metro met mijn gedachte verder. Een lading vrijdag avond gasten in haar binnenste en allemaal met de behoefte zich op de een of andere manier te wortelen. Nog net geen sneeuw buiten maar er hangt een belofte in de lucht. Damn ik ben aangeschoten maar nog nooit zo’n heldere gedachte voor ogen. Het komt uiteindelijk neer op goede grond en een mooie omgeving. De rest is aandacht. En een beetje water tegen het uitdrogen. Iets wat mijn kater zeker geen slecht zal doen morgen.

The week before...

"It was the week before christmas and all was quite in the house, nothing stirred. Not even a mouse". Yeah right. Wat een week, helemaal op. Lekker druk. Kerstfeest bij Aidan op school, dus meneer als een echte player, met luchtje aan toe aan het dinner. En ik. Even van alles wat. Werk. Laatste radio uitzending. Keyboardcursus afgerond (grappig). En nu op weg naar de laatste weken van het jaar. Weken waar ik lekker veel vrij ben. Nog twee dagen werken en dan uit de lucht. En ik heb mijn plannen al weer klaar staan voor het nieuwe jaar. Wil gaan rennen. Moet er toch maar eens van komen. Een nieuwe camera staat op de verlanglijst. En verder maar eens gaan kijken naar een vakantie. Pfff heb ik nog helemaal niet in mijn systeem zitten. Wat wel in mijn systeem zit is mijn lieve vriendin. Ben helemaal hoteldebotel. Leuk. kun je hebben :-) Dus lekker het jaar afronden en volgend jaar er weer in rennen (letterlijk). Eerst nog even de kerst overleven en handen en ogen behouden tegen het einde van het jaar. Opladen en dan losbarsten.

A

Er waren heel even tranen. En een kriebel in de maag. Maar toen pappa uit het zicht was ging het goed. Zwemles was zelfs leuk. Met onderwater en glijden van de kant. Het zal nog even duren maar diploma A zal er komen.

Sint '43

'Gisteren ben ik aangekomen
met mijn schimmel en met Piet
En de maan schijnt door de boomen
hier in het bezet gebied
Maar geen marsepein en koeken
enkel nog maar wild geraas
Speelgoed, waar moet ik het zoeken,
slechts de gard is hier de baas
Boterletters, pepernoten
Chocolade, suikergoed
Alles is hier opgevroten
door het vuile moffenbroed.'

Annoniem anno 1943 maar zet je wel weer even aan het denken.

Digitaal

Digitaal kwam ze aangewaaid.
Het meisje uit mijn droom.
Mijn mailbox vol met woordjes bezaaid.
En sommige niet zo vroom

Digitaal kwam ze aangewaaid.
Had het nooit verwacht.
Dat mijn beeldscherm zo iets kon laten zien.
In al haar digitale pracht.

Heerlijk avondje

Ook al zag je ze niet, ze waren er wel. En ze gierde door de aderen van twee ventjes. De zenuwen waren de hele week al voelbaar. De man met de rode mijter was al een paar keer komen buurten. Op school, op werk op opvang. En dan was het avondje gekomen. En vol verwachting klopte het hart. Maar geen kado's, slechts een brief. Een brief die van hot naar haar stuurde. Van balkon, naar bed. Van wc naar de brievenbus. En opeens was daar een berg met kado's. Een berg die snel slinkt tot twee. Een met speelgoed en een voor het oud papier. De verdere avond was het spelen. Racen en snoepen. Tussen de benen van iedereen, radiografische auto's en playmobile ventjes onder de voet gelopen. De oude man is weer terug naar spanje. En in zijn kielzog de glimlach van kinderen en het wegebben van liedjes en gedichten.

Chocoprins

Hij had hem niet gezet en toch lagen ze er in. Drie kleine chocolade muntjes van Sint. "Kijk nou eens pappa, in mijn schoen." Ik verwachte dat hij ze gelijk zou oppeuzelen maar tot mijn verbazing kwam er een mooie gedachte op de vroege morgen. "Deze geef ik aan de juf. Deze geef ik aan de andere juf, en de kleine aan de ontbijtclub juf." En even later liep hij naar school met het muntje in zijn knuistje. Vanwege de kou smolt het niet. En met een groot hart en klein gebaar overhandigde hij het aan de juf. "Voor jou". Het enige wat op dat moment smolt was mijn eigen hart.

Laatste loodjes

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze wel eens. Kan wel een waarheid zijn. De regeling is bijna klaar. Weer fouten gemaakt natuurlijk, wat verwacht je anders. Dus een krappe Sinterklaas en December maand. Ik zie wel hoe het loopt. Eind December de verlichting. Dan is het afgelopen, over en uit. Tenzij ze weer fouten maken. Kan me er niet meer druk over maken eigenlijk. Vreet energie die ik liever in andere zaken steek. Maar wel vervelend dat uitgerekend de duurste maand zo moet zijn. Nog even strak. Nog even rustig. Nog even geen gekke dingen. 2009 gaat het dan toch worden. Een mooi jaar met een mooie start.

Alarm

File alarm.
Weer alarm.
Sneeuw alarm.
Hittegolf alarm.
Griep alarm.
Rijnmond alarm.
Terreur alarm.
Brand alarm.
Politie alarm.
Auto alarm.
Politiek alarm.
Crediet alarm.

Wanneer komen we in Nederland met een alarm-alarm. Eentje die alles omvat. Gedoe zeg. Vroeger had je dat allemaal niet. Had je er eigenlijk maar een. Wekker alarm. En die kon je een mep geven.

Winterkrom

Kleine witte pluisjes dwarrelen naar beneden.
Bedekken alles met witte koude lagen.
Pas gevallen knerpt het bij betreden.
Het gevoel dat je binnen wil behagen.
Een glas wijn, warme chocomelk of koffie.
Doen de winter een aangenaam welkom.
Morgen weer vroeg naar werk in je dikke kloffie.
En klagen we met zijn allen heel krom.

“Was het maar weer zomer.”

Metro 16

Ok. Eens even over de hangarbeiders van de Rotterdamse metro. Je ziet ze wel eens lopen, rondhangen en in de weg staan. Meestal gekleed in waarschijnlijk de meest afschuwelijke werkkleding van Nederland. Groen met gekleurde streepjes. Ik begrijp het niet helemaal. Ze slenteren over de perons. Staan altijd te kletsen. Of kijken ongeintresseerd van achter de ruiten van kleine hokjes. En wat doen ze? Niets. Helemaal niets. Ze verkopen geen kaartjes. Controlleren niemand. Daar hebben ze weer afgekeurde beveiligings bargoenen voor. En ze weten vaak zelf niet wat of waar er iets boven de grond gebeurt. Ik mis volledig de logica van deze hangarbeiders. Kosten ongetwijfeld veel geld. Maar ze doen geen ene moer. In de weg lopen als je zelf haast hebt. Je vreemd aankijken als je poortje het niet doet. Of je soms wijzen op regels die niet bestaan. Geloof me, spreek uit ervaring. Het gemiddelde IQ van dit volk komt niet hoger dan gemiddelde wachttijd van een Metro. Afschaffen zou ik zeggen. Zorg dat die stomme poortjes het doen. Zorg dat die metro's op tijd rijden. En in het weekend wat langer graag. En zorg dat die metro's niet uit elkaar vallen. Steek daar je geld in meneer de RET en we hebben opeens een fantastische ondergrondse dienst. En die groene hangarbeiders. Met de komende kertst kunnen we nog wel wat kunstbomen gebruiken op straat.

Weekend

En dat opeens is er zo'n weekend waarin alles voorbij komt. Sint doet zijn bezoek aan Mangrove en Aidan mag er getuigen van zijn. Een fijn weekend met Simone (laat ik die buik vlinder maar eens een naam geven). Sneeuw bedekt ons stadje en alles is opeens wit. De verwarming weer een standje hoger. De donkere dagen voor kerst beginnen te kleur te krijgen. De jacht op kadootjes mag gaan beginnen. Een lekker vol weekend waarvan er van mij nog veel mogen volgen.

Concurentie voor Herman

Het was toch wel een lekker weekend. Eentje met zwemmen met tranen en de volgende dag zwemmen met een lach. Met samen koken. Aidan heeft talent. Zowaar een hele vis achter zijn kiezen. Ok met bbq kruiden maar die had ie zelf gekozen uit alle kruiden die ik in huis heb en op de vis gedaan. En met de saus meegeholpen. En de borden geheel zelf opgemaakt. Kaarsje erbij. Allebij aan de wijn (hij appelsap). Een kleine Herman de Blijker. En veel Spore gespeeld. Ach moet kunnen. Wandeling tussendoor. Spelen met Sint schoen kadootje. Een heuse Playmobil duiker. Is Sint soms wezen kijken bij het zwemmen. Kortom een lekker weekend. Nu weer even een knal week. Lekker wat projecten er door sturen. Een radiouitzending en hengsten op de typecursus. Druk, veel en leuk.

Het diepe in

En dan breekt de dag aan. Je eerste zwemles. Eerst wil je niet, dan weer wel. En heb je er gewoon zin in. Maar als je dan aan de waterkant staat. Kruipen de bibers naar binnen. Opeens is het water heel diep. De badmeester heel groot. En heel veel nieuwe dingen. De tranen komen. En bleven tijdens de les het zwembad vullen. Gelukkig is het er al nat en was je niet de enige die ze liet stromen. Alle begin is moeilijk en eng. Maar op een dag spartel je er op los. Spring je van de hoogste plank en blijf je het langste van allemaal onder water. Maar dat is op een dag. Nu eerst met kleine stapjes beginnen. Drupsgewijs zullen we maar zeggen.

Metro 15

Het was een beetje koud. Het was een beetje vochtig. En het was een beetje mooi. Een ochtend deze week op het peron. Ik stond te wachten op de metro richting centrum. Na enige minuten denderde er een volgepropte broodwinnings trommel het station binnen. Het leek of de vrijscene uit Titanic een beetje was doorgeslagen. Alle ramen waren dicht gewasemd. En toen de deuren zich knarsend opende, sloeg er een warme walm van lichaamsgeur, natte regenjassen, dode hond en goedkope aftershave in mijn gezicht. Een opeengepakte kudde forenzen keken mijn richting op. Collectief want het leek er op of deze mensen door de overvol gepakte metro een eenduidig slachtoffer waren geworden. Ik sloeg deze wanhoop gade en besloot een volgende metro te nemen. Enkele mensen kwamen nog aanrennen en drukte zich nog even naar binnen. Het vochtgehalte nog even omhoog brengend. Wat een wanhoop. De deuren sloten zich met moeite en puilde bijna uit. De rijdende griepincubator was nog maar net achter de horizon of een volgende metro stopte. In een zucht van verwelkoming opende ze haar deuren en ik stapte een vrijwel lege metro binnen. Het rook er nog net niet naar dennegeur.

Later op die dag vroeg een collega waarom ik de gratis griepprik op het werk had afgeslagen. Ik grapte enigsinds naar haar maar moest gelijk weer denken aan het condens op de ramen van de metro. Geen prik zou daar tegen bestand zijn. Ik snuif liever wat langer de ochtendlucht op en neem een metro later. Heel goed tegen wat voor epidimie dan ook.

Signalen

Ik hoor zo van die signalen van mensen die denken "gebeurt er nog wat op dit moment met Erwin?" Nou, eigenlijk genoeg. Ten eerste een beetje druk op Mangrove. Deze week rolde er twee nieuwe site, waar ik projectmanagement van doe, van de helling. www.mkb.nl en www.launch-hcm.com. Beide heel mooi en gemaakt door een goed samenwerkend team van toegewijde talent. Ben eigenlijk best wel trots op beide projecten. En binnekort komt er nog een live, maar welke dat is hou ik nog even geheim. En verder, tja. Bijna niet thuis. En toch ook weer wel. Weer wat vlinders te bespeuren maar daarover moet je me maar persoonlijk aanspreken. Vrijdag Komt Aidan weer, en zaterdag mag hij naar zijn eerste zwemles. En natuurlijk 's avonds weer zingen voor de Sint. Dus er gebeurt een hoop. Sommige dingen lijken maar niet af te ronden, insiders weten waar ik het over heb. Nog altijd niets vernomen, al vier maanden niet meer. Ik leef gewoon verder. Zie wel wat er op mijn pad komt. Of ik stap er overheen, of ik plet het onder mijn zolen. Ik laat me er in iedergeval niet door tegenhouden.

Remmen

Het is mooi weer. Dus ik pak de fiets. Nu moet je weten dat als ik fiets dan doe ik dat stevig. Niet een beetje pedalen aaien maar gewoon asfalt slijten. Nu fiets ik met de gedachten dat niemand mij ziet. Dus vrij veilig. Ik neem niets voor vanzelf sprekend aan. Zo ook niet de man in vette volvo die van links kwam en alleen rechtuit keek. Ik moest vol op de remmen om niet zijn portier in te rammen. Ik was het zat en ging achter hem aan. Bij het volgende kruispunt moest hij stoppen en nog voor hij weer doelloos op het gas kun drukken parkeerde ik mijn fiets voor zijn gril. Hij keek me glazig aan. Ik gebaarde hem zijn raampje te openen. Hij deed het. En ik wees hem, enigsinds buiten adem, op het feit dat hij me bijna had aangereden. Ik kom van rechts en heb gewoon voorang, ook al ben ik fietser. Hij had me niet gezien. Duh, en hij deed zijn excuus. Prima. Niet te lang over doorzeiken. Maar toch. Even iemand zijn adrenaline laten vloeien en hem iets gegeven voor de rest van de dag. Een gedachte in zijn onderbewuste, die misschien op het volgende kruispunt een kind het leven red. Je kan het niet weten, maar alle kleine gedachtes tellen.

Metro 14

Ik wil het nou nog eens een keer hebben over dat knopje. Dat kleine knopje in de metro. En hoe dat knopje steun en zekerheid lijkt te bieden aan de reizigers van de metro. Wat is nu het geval. Ik reis vrijwel dagelijks met dat razende gevaarte onder Rotterdam door. En net als de meeste reiziger verlaat ik mij tijdens mijn volledige reis op de kennis en expertise van de metrobestuurder. Zo is het pas mogelijk een deur te openen als de metro tot stilstand is gekomen en de bestuurder de deuren heeft ontgrendeld. Ik wacht daar altijd rustig op. Ik heb immers niet de behoefte op al halverwege uit te stappen. Dat geeft immers zo rommel en je komt er zeker niet sneller mee op je bestemming. In tegendeel juist want die bestemming zal je in dat geval nooit bereiken. Dus hoe komt het dan dat er mensen zijn die dat wel wensen. Die zich als een bezetenen naar de deur wringen om daar als een bezetene op die knop te gaan drukken. De deuren gaan niet open. De metro gaat er niet sneller door. En het knopje werkt pas als het systeem het toelaat. Is het soms dat dit ene kleine knopje een soort houvast geeft aan deze onzekere mensen. Mensen die het gevoel hebben in die donkere tunnel de controle kwijt te raken. En dat het knopje ze een gevoel van zekerheid geeft. Het gevoel de metro zelf te kunnen sturen. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat het er vaak wat wanhopig uit ziet. Ik druk dan ook zelden op die knop, er is altijd wel een ziel die halverwege de reis er al op begint te rammen.

Dus laten we misschien gewoon iets afspreken. Wacht met drukken op die knop tot de metro stilstaat. Sta pas op als de metro bijna uitgerold is. Hoef je ook niet halverwege er raar uit te zien omdat je valt. En stap rustig uit. En sta je aan de andere kant van die deur. Gewoon even geduld, instappen kan altijd. En mijn wijze levens regel. “Ren nooit voor openbaar vervoer”. Op die manier zul je zien dat je heel wat rustiger door het leven zult reizen.

Mist

Dichte mist als een grijze deken over de stad.
Verhuld in al haar koelte de scherpe randen.
Slechts vage vormen dringen door haar heen.
Maar op het ver gezicht hebben we geen vat.
Met een sluier houd ze alles aan banden.
Je zou vergeten dat er gister nog een zon op scheen.

Rustig

Zo'n rustige zaterdag was het.
Met buiten regen en binnen de warmte.
Met spelen achter de pc en playmobil.
Zo'n rustige dag was het.
Dat avondeten lekker en gezellig was.
En er toch even een knuffel momentje was.
Zo rustig was het.
Dat er nog een tekening werd gemaakt.
En het verhaaltje voor het slapen gaan knus was.
Zo Rustig.
Dat een muziekje klinkt en slaap begint.
En een kopje koffie de stilte lekker maakt.
Rust.

Pijn

Damn. Wat een lekkere en goed gemaakte film. Max Payne is gewoon de moeite waard. Als je het spel in het verleden gespeeld hebt is het dubbel zo leuk omdat er heel veel van terug te herkennen is. De sfeer. De locaties. Zelfs enkele karakters. Mooie shots. Top actie. Goed verhaal. Effecten op de juiste plek. En veel sneeuw. Bovenaan mijn lijstje. En kan niet wachten op deel 2 (blijf toch zitten tijdens de eindtitels).

Machine

En opeens zit je daar dan. In een soort natte droom die opeens niet meer zo nat is. Op het Zakenfestival van Rotterdam, waar Mangrove o.a. de site voor heeft gemaakt, staat een fel oranje Lotus Elise. Nu is dat in het rijtje van mijn favorieten sportwagen ongeveer nummer 4. Ooit gekomen doordat Jeremy Clarkson van Top Gear, in een zwarte versie van dit ding uit handen van een Apache Gunship wist te blijven. Ik denk het meest briljante stukje gefilmde auto vs machine scene. Dus, ik helemaal boter op dat ding. Maar ja. Mijn budget laat die boter helaas niet smeren. Dus greep ik de kans aan op even op het festival in dat ding te zitten. Mmmmm. Sexy in of uitstappen is praktisch onmogelijk. Ik ben te lang voor dit strijkijzer. En tot overmaat van ramp. Was deze versie voorzien van een elektro motor. Wat! Geen geil en rauw klinkende 1.8 16v motor maar een snorfiets. Ok dit ding kan nog steeds tot iets van 300km/u maar dat wil je doen terwijl je oren worden geperforeerd. En wel door motor geluid en niet door dat van een cocktailshaker. Hoe dan ook. Een testrit voor het radioprogramma "Werktdat?" zal er komen. En ik schuif dit ding naar iets lager in mijn lijstje.

Ok als we het dan toch over machine vs machine hebben. Dan mijn meest favoriete racer de Bugatti Veyron vs Euro Fighter Tyhhoon, Fuck!

Oeps... bewogen

Mezelf weer eens een filmpje gegeven. Niet in de bios, daar was het iets te laat voor. Maar gewoon thuis op de buis. Ik had nog "Shutter" liggen. Is al een tijdje uit maar had deze nog niet gezien. Een remake van de Aziatisch tegenhanger met dezelfde naam. Geest fotografie. Spannende momenten. Natuurlijk weer een flink eng uitziende Japanse vrouw. Mmmmm heb ik meer gezien. Iets met Ring of zo. En natuurlijk het verrassend einde. Op zich veel goed verwerkte schrik momenten en enge scènes. Maar allemaal al eens een keer gedaan. Als je Tartan horror leuk vind is denk ik de originele film leuker. Deze. Aardig. Popcorn erbij en niet zeuren. Je gaat wel anders naar je foto's kijken. En een date met een Japanse? No way!

Ooit

Lang en geleden was er nog geen internet.
Toen was een brief van papier onverwacht.
Kon je nog zeggen dat je er niet was.
En werd je pas na een week gemist.

Iets minder een tijdje terug.
Kon je alleen nog bellen op de hoek van de straat.
Had je een mobiel dan was je immers crimineel.
En was je soms lekker onbereikbaar.

Er was eens ooit dat er geen digidingen waren.
Je moest je filmpje laten afdrukken.
Kon je pas weken later kijken.
En kon een verjaardag uren fotobladeren zijn.

Nu doet mijn internet het wel eens niet.
Vandaag is mijn beltegoed op.
En moet ik morgen iedere foto doorsturen.
Sta ik eerder rood dan mijn bank het doorheeft.

Het is heel erg mooi om vandaag te zijn.
Maar er is niets mis met vroeger.

Einde week

Deze week leek als een speer voorbij te gaan. Drie en een halve dag lekker gewerkt. Aidan had herfstvakantie en heeft leuke dingen gedaan op kinderopvang. Treinen gekeken en bootjes. En was ook best wel moe. Vandaag een rustig dagje thuis hangen. Niets doen. De regen maakt de ramen nat en binnen is het lekker warm. Hij heeft vrijwel de hele morgen Spore zitten spelen en ik heb me een beetje lopen vervelen. Idioot eigenlijk. Boek uitgelezen. Beetje opgeruimt en nu even tijd voor een blogje schrijven. Er staat een rustig weekend voor de boeg. Met oude ontmoetingen en verder geen verplichtingen. En Aidan. Die mag lekker uitslapen voor hij volgende week weer naar school mag.

Soms

Soms is de wereld heel groot.
En stap je er stoer doorheen.
Soms is de wereld heel mooi.
En geniet je van alles wat je ziet.
Soms is de wereld heel lief.
En lach je naar alles.

Maar soms is de wereld ook zwaar.
En kun je er bijna niet doorheen.
Soms is de wereld lelijk.
En sluit je ogen voor alles.
Soms is de wereld gemeen.
En kruip je weg in pappa’s armen.

Soms ben je in die wereld alleen.
En is ze kil en koud.
Maar ze is altijd een wereld om je heen.
Waarin iemand van je houdt.

Weekend test

Wat kan zo’n weekend toch soms snel voorbij gaan. De ene week zijn ze niet vooruit te branden en zoals deze week is het om voor je het door hebt. Nu was dit een heel lekker en relax weekend. Niet veel gedaan, huis aan kant. Beetje boodschappen. En er staat een volle week voor de boeg. Zou het soms daar aan liggen. Dat als je een volle week gaat krijgen en je het weekend niet net zo vol zet, je de kans loopt dat ie om is voor je het door hebt. Misschien eens gaan testen. Volgend weekend staat bij mij vol en de week erna is eigenlijk vrijwel gelijk aan deze. We doen de weekend test en na volgende week de bevindingen.

Positief

Laat ik het eens hebben over iets waar iedereen altijd het hart vol van heeft maar wat in de praktijk vaak tegenvalt om te gebruiken. Positivisme. Of gewoon positief zijn. Iets meer dan anderhalf jaar geleden ben ik gescheiden. De details laat ik even voor wat het is maar laten we eenvoudig zeggen dat de vonk er niet meer was. Een lange tijd voor dat scheiden was ik best vaak negatief. Klagen is iets wat heel eenvoudig is. Andere de schuld geven ook. En ergens snel de zwarte kant van inzien is iets wat ons denk ik allemaal heel eenvoudig af gaat. We hebben allemaal wel eens gescholden in het verkeer. Jagen in je auto. GVD roepen op een rekening in je bus. Of gewoon klagen over het weer of je baas. Deed ik heel goed aan mee. Maar die scheiding. In een weekend viel de beslissing. We gingen scheiden. De spanning zat al een tijdje in de lucht. En kort gezegd het was een kut weekend. Ik zag beren op de weg. Wat moest er met mijn zoontje. Hoe dit, hoe dat.

Bedroeft zat ik in een stoel naar een grote foto te kijken van die kleine. En terwijl ik wegzakte in een draaikolk naar beneden, bedacht ik me op dat moment dat ik dat niet wilde. Ik wilde niet negatief. Ik wilde niet zo'n vent worden die klaagt over zijn stuk gelopen huwelijk en zijn ex. Ik zou er alles aan doen om het om te draaien. Om er, ondanks de ogenschijnlijk negatieve beslissing, iets positiefs van te maken. Er kracht uit te halen. Er voor te zorgen dat alles goed werd geregeld. Nu heeft Angelique daar veel aan gedaan, en daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor. Dankzij haar hebben we alles goed geregeld. We zaten lachend bij de scheidingsmakelaar. En toen dat achter de rug was ging ik door. Als dit kon, kon de rest ook positief. Met werkelijk alles wat op mijn pad kwam ben ik positief gaan doen. Kwam er een rekening, niet over klagen. Oplossen of betalen. Gedoe in het verkeer, niet druk over maken. Lost toch niets op. Slecht weer. Pfff laat de regen op je gezicht vallen, het is toch maar water. En zo ging dat verder. Ik voerde het door op mijn werk. Kwam er een lastige klus op mijn werk dan zei ik tegen mezelf. “Geen punt, beetpakken, en oplossen”. Een depressieve collega beurde ik weer op. Ik straalde gewoon energie uit. Ik moest er wel bewust aan werken. Me iedere keer weer voorhouden positief te zijn. Niet zeuren, gewoon doen.

En nu. Na al die tijd, is het tweede natuur geworden. Ik ga fluitend naar mijn werk. Snuif ieder dag de ochtend lucht op en bewonder de wolken. Stap in een metro met boos kijkende mensen en kan er alleen maar om lachten. Negatieve collega’s op mijn werk heb ik niets mee. Bij problemen die zich voordoen kijk ik naar de einddoel niet naar wat er voor gedaan moet worden. Komt er echt iets heel vervelends voorbij dan leg ik het even weg, om er op een rustig moment even goed naar te kijken. Stress doe ik niet meer aan mee. Zeuren ook niet. Begrijp me niet verkeerd. Ik kan ook wel eens een minder dagje hebben, als ik moe ben of iets niet lukt. Maar dan maak ik weer snel de schakel. Omzetten naar iets moois. Geef jezelf iedere dag een cadeautje, al is het maar een kop koffie. Zeg tegen alles “kom maar op, er is geen probleem alleen iets wat om aandacht vraagt”. Loop recht. Kijk om je heen. Negeer negatieve mensen, heb je niets aan.

Dus wat wil ik nu met dit betoog zeggen. Eigenlijk heel eenvoudig.

Positieve energie opwekken is best intensief en moet je moeite voor doen, maar je krijgt het 200% terug. Negatieve energie maakt alleen maar negatieve energie en sloopt je. Doe je positiev iedere dag als een soort mantra of levensstijl, dan gaat het leven zo lekker. Probeer het eens als je me niet gelooft. Je kunt er nooit op achteruit gaan.

Armoede

Het is vandaag 15 oktober en de bloggers wereldwijd sluiten zich vandaag aan bij 'Blog Action Day 2008'. Ieder jaar in het teken van iets en dit jaar is dit armoede. Nu wil het toeval dat gisteren de 14e was en het nu al drie maanden is voorbij de datum dat mijn sanering zou zijn afgerond. Even kort. Drie jaar (en drie maanden) geleden ben ik daar samen met Angelique in gestapt. Om de schulden van een eigen bedrijf af te lossen. Nu is dat voorbij. We wachten nog op bevestiging maar dat is een detail. Die drie jaar gingen eigenlijk best snel. Toegegeven niet altijd eenvoudig. En veel gedoe. Maar we hadden het nooit echt arm. Niet zo arm dat we niet konden eten. Of een dak boven ons hoofd hadden. In verhouding met mensen die echt niets hebben viel het eigenlijk wel mee. Ik denk wel dat er echte armoede in ons land is. Dat er mensen zijn die echt niet kunnen rond komen of hun kinderen te eten kunnen geven. Met dat oogpunt ben ik die drie jaar aardig doorgekomen. Ik kan me dan ook best wel opwinden als ik zo'n familie Froger in een programma zie waar ze het zo slecht hebben. Voor een fucking maand. Wat triest. Terwijl er dagelijks mensen zijn die niet het vooruitzicht hebben dat het volgende maand voorbij is. Mensen voor wie iedere dag een overlevingsstrijd is. Iets om bij stil te staan als je zelf bij de kassa staat. Je deur achter je dicht trekt. Of even doorzakt in de kroeg. De meesten van ons hebben het zo slecht nog niet. En ik wil ieder oproepen dat programma van Fam. Froger te boycotten. Niet kijken, en als je een kans krijgt er tegen in gaan.

Damn

Wat was dat met vandaag. Druk. Alles tegelijk. Niets kwam echt van de grond. Ik doodmoe. Het was alsof alle energie die ik het weekend had opeens weg was. Misschien iets te veel op mijn bord. Misschien even met de verkeerde bril begonnen vandaag. Morgen maar weer met de positieve op aan de slag. Maakt het allemaal veel eenvoudiger. Er is geen stress of ellende, dat zit allemaal tussen je oren. Als je ieder probleem of stukje stress positief omarmd gaat het zo eenvoudig. Niet te laat naar bed vandaag. Niet te lang zitten internetten. Gewoon lekker slapen en morgen weer fris en fruitig. Moet kunnen. En weer een mooie dag.

Even voor de duidelijkheid. De keyboard vaardigheid cursus ging lekker al vielen mijn ogen bijna dicht. Het fietsen naar huis ging supersnel en lekker. Alles loopt zo goed als het kan en er staan weer mooie dingen klaar.

Gewoon

Een lichte streling van de gedachte.
Zonder iets te willen.
Gewoon een streek van wat je verwachte.
Een zachte kus over je gevoel.
Zonder wens maar ook niet koel.
Want al begint het met die gedachte.
Het is het einde waar ik op doel.

Vrijdag

De dag kabbelde rustig door. Werk kwam en ging. Het einde van de dag kwam sneller dan verwacht en luide zich in met een redelijk glas wijn aan de bar van mijn werk. We hebben de luxe en het plezier van een gezellige vrijdagmiddag borrel. Die borrel strekte zich vervolgens uit naar een terras in het centrum van Rotterdam. Het bier vloeide tussen de gesprekken over kinderen, de dood, ipod, werk en alles wat er mee te maken heeft. Een mooi begin van een weekend waarin ik in ieder geval mezelf beloofd heb uit te slapen. Te fotograferen. En vooral te relaxen. Dus die borrel was een mooi begin van een nieuw week. Goed hoor.

Blog Action Day 2008

Op 15 oktober a.s. is het "Blog Action Day 2008" en dit keer in het teken van armoede. Natuurlijk leuk om mee te doen als trouwe blogger en ook goed om de aandacht er op te vestigen. Dus lees de komende week mee met mijn ideeën hierover en kijk ook even op de site van dit initiatief.

Dag

Het was zo'n dag die begon met een dik wolkendek.
Een dag zonder zon maar met de belofte ervan.
Het was weer zo'n dag waarbij werk lekker ging en net zo snel als de klok.
Ook een dag waarbij je in de zon bij een school zit en op de helft van de dag tussen gillende kinderen die van jou er uit vist.
Eigenlijk was het zo'n dag dat je er op uit moet. Weg moet. Naar buiten moet.
Maar uiteindelijk een dag van lekker gamen achter de computer.
Een dag van een beetje hangen.
Een dag waarbij je dan toch nog even in de najaar zon buiten komt.
Met een hond die nog even lekker pappa en zoon mag uitlaten met een lekker wandeling.
Een dag die eindigt in een redelijk geslaagde maaltijd op tafel en een verhaaltje voor het slapen gaan.
Dan is zo'n dag eigenlijk helemaal af en kun je zeggen.
Het was een mooie dag.

Fotografie: Aidan

Spiegeltje spiegeltje

Wat als er geen reflektie is maar een andere wereld achter je spiegel. Mmmm.... maakt het scheren opeens wel heel anders. Net de film "Mirrors" gezien met Kiefer Sutherland. Best wel goed opgezet. Spannende effecten. Goed horror element hier en daar. En tot het einde aan de buis genageld. Nu moet ik wel bekennen dat het een beetje voorspelbaar is met amerikaanse films. Het begin en het midden is goed. De opbouw naar het einde ook. Maar dan gaat het naar het einde een beetje mis. Alsof ze het willen afraffelen en net niet door durven te gaan. Alsof ze bang zijn dat de kijker afhaakt omdat het einde misschien wat moeilijk is. Of omdat het einde de rest van de film niet kan evenaren. Hoe dan ook. Deze is wel de moeite waard. Makkelijk. Lekker te verteren. En ik moet toegeven dat ik vannavond even niet in de spiegels keek.

Metro 13

Ik stapte vanmorgen naar buiten. De zon scheen tussen de regendruppels door. Geen van beide weertype leken zich op hun plek te voelen. De regen deed niet erg haar best om de aankomende mooie dag te verjagen. En de zon leek het gevoel uit te stalen het te moeten af leggen tegen een natte dag. Donkere wolken pakte zich dreigend samen om vervolgens in een oranje waas over te drijven. Voor me, richting metro station een donkere en dreigende wolk. Bijna leek het of er een tornado uit zou komen. En achter me de zon en.. een prachtige, vrijwel perfecte regenboog. Beide poten ferm op de grond en alle zichtbare kleuren in harmonie met de grauwe lucht er achter. Ik bleef even stilstaan. Maakt er een foto van die dit schouwspel geen eer aan doet. En snoof de natte ochtendlucht op. Wat kon deze dag nu nog verpesten. Eigenlijk maar een ding. De Metro! Op het station aangekomen was al het mooie weer weg en begon de dag. Een volgepakt nat rijtuig kwam voor mij tot stilstand. Er in, een meute natte en verregende forensen. Ondanks de vers opgespoten deo's en andere hulpmiddelen, gezamenlijk ruikend naar een natte hond. Het leek of geen van hen het schouwspel van die ochtend had mogen aanschouwen. Alsof ze in een andere wereld leefde. Een wereld van snel naar werk, en best doen op school. En ik stond daar tussen. De natte hond kringelde rond mijn neusgaten. Mensen stonden te dichtbij. Blikken ketste af op die van mij en de beslagen ramen. En nergens in de wagon een regenboog te bekennen. Voor we de tunnel in reden, keek ik nog even door een onbeslagen stukje glas naar de horizon. En zag nog een klein stukje van die perfecte boog. Een klein momentje van een potje met goud aan haar voet. Ik denk dat ik de enige was die dat stukje kon zien. En ik heb het stiekum in mijn jas meegenomen naar mijn werk. Om er de verdere dag zo nu en dan naar te kunnen kijken.

Oktober

Opeens was het daar met al zijn macht.
Regen en wind met volle kracht.
De zon is weg achter al het water,
van de warmte rest nog slechts de kater.
Kragen omhoog en de pas erin.
Je moet naar buiten maar met niet veel zin.
Het najaar heeft met al haar pracht,
de zomer even goed verkracht.

Maandag

Wat is het toch met die maandagen. Iedere week maken we ze mee. Ze komen altijd weer te vroeg en we kunnen er niets mee. Het is altijd weer opstarten. Het weekend van je afschudden. En op die dag maak je altijd iets waar niemand op zit te wachten. Zo ook weer bij mij. Normaal begint het altijd met een berg besprekingen. Leuk, niets op tegen. Maar de hele dag ebt daar een beetje op door. Je doet je best om op te starten. Wat lag er ook alweer van de week ervoor. En naarmate de dag vordert kom je gewoon niet verder. In de middag wilde ik een project opstarten maar kreeg gewoon de kans niet. Allemaal kleine dingen tussendoor. De een wil dit van je. De ander weer dat. Tegen de tijd dat je weer een beetje in je week ritme zit is de dag ten einde en kun je naar huis snellen. En dat laatste doe je tussen een menigte gefrustreerd kijkende mensen die net als jij, dezelfde ervaring hebben met die dag. Nu zouden we die maandag kunnen afschaffen. Gewoon lekker met de dinsdag beginnen. Maar ik vermoed dat we dan hetzelfde euvel gaan krijgen op die dag. Namelijk gewoon weer opstarten. Mijn advies. Verwacht niets van de maandag. Laat hem gewoon lopen zoals die is. Probeer niet te presteren, scoren of dat ding gedaan te krijgen wat zo nodig gedaan moet worden. Beschouw de dag bij voorbaat als verloren en richt je op de dinsdag. Maandag opstart dag. Dinsdag 1e werkdag. Lijkt je weekend ook opeens veel langer.

Appeltje voor de dorst

Ik ben al een tijdje aan het sparen voor een iMac. Iedere maand een klein beetje opzij gezet en het is bijna zover. Word ook hoog tijd want mijn pc is echt aan het overlijden. Een schijf is al gecrashed en de tweede staat op springen. Het duurt een half uur voor die opgestart is heel traag. Dus een iMac. Gewoon de basis versie want meer heb je niet nodig. Mijn werkkamer is er al bijna klaar voor. Het werkblad is appelgroen. Er staat een wit kastje voor alle meuk. En het is opgeruimt en strak. Alleen nog een klein wit stoeltje voor gasten. Ooit een nieuwe werkstoel, de witte van Ikea is er helaas niet meer. En een stukje kunst aan de muur. Voor het laatste heb ik wat appels geschoten. Lekker toepasselijk en deze laat ik op canvas zetten. Je kunt er bij niet meer omheen. Ik werk nog met een pc maar ben al helemaal into Apple.

Week

Wat een week. Niet normaal meer. Met Aidan ging het lekker. Was de hele week lief. Een enkel momentje met zijn twee gehad maar daar kun je 90% van op vermoeidheid gooien. Nee ik bedoel meer met werk. Op de een of andere manier liep niets zoals het moest. Planningen stortte in. Dingen liepen anders dan je zou willen. En eigenlijk gewoon onrust. Niet dat klanten daar veel van gemerkt hebben. Deze week toch een paar mooie sites het daglicht laten zien. En over het algemeen tevredenheid. Maar in dat kleine hok wat project management heet was het onrustig. Misschien dat de maan verkeerd stond. Zat er iemand ergens naalden in poppetjes te prikken en theeblaadjes te verbranden. Ik weet het niet. Laten we er maar van uit gaan dat het gewoon een vreemde week was en dat de volgende er een van sereniteit en overzicht zal zijn.