Groeipijn

Het was de laatste week van het schooljaar. Nog donker buiten en een beetje koud. Omdat ik vroeg begin zodat ik ook weer op tijd kan zijn, breng ik Aidan naar de ontbijtclub. Het is stil op straat. Een enkele fiets. Een auto die de bevriezing van zich af heeft geschut. En wij met zijn twee. We stappen voor de school uit de auto. Die laten we daar altijd staan. Hij naar school en ik met de metro naar mijn werk. Ik loop altijd met hem mee naar binnen. Hand in hand. Ook nu wil ik hem een hand geven. Maar Aidan kijkt me vol verwachting en nog meer vol vertrouwen aan. "Vanaf hier loop ik alleen naar school. Mag dat?" Het schoolplein ligt er verlaten bij. Ik knik met een brok in mijn keel. "Ga maar" zegt hij "je hoeft niet mee". Hij geeft mij een warme knuffel en een kus. En ik ga. Een andere kant op dan die van hem. Vaste beraden en goed uitkijkend steekt hij de stille straat over. Ik hou hem in de gaten tot hij word opgeslokt door de duisternis van het plein en de warmte van de school. Ik zet mijn muziek op. Zet mijn kraag op en steek de handen in mijn zakken. En loop richting metro en kijk nog een keer om. Hij is alleen naar binnen. Een gevoel van trots wisseld zich af met een beetje pijn in mijn hart. Ventje word groot. Wil de wereld zelf ontdekken. Loslaten is groeien, zeggen ze wel eens. Maar ze zeiden er niet bij dat groeien ook een beetje pijn doet.