Metro 17

Ik reed terug in de metro. Net een mooie einde jaar borrel achter de rug van mijn werk. Licht aangeschoten van de fijne chardonai. De heerlijke hapjes lieten geen goede bodem achter voor de alcohol. Aan het einde van dit samenzijn ging de ene helft van mijn werk naar de chinees, zich ongetwijfeld lavend aan doorgekookte bami en dim sum. De andere helft naar off-corso waar ik in een ver verleden nog ambassadeur voor was, dus oud verhaal voor mij (die tent dankt nog aardig haar bestaan aan mij). Dus restte mij een metro naar huis. In mijn handen een net ontsproten mangrove plant, die we allemaal mee kregen als kerstkado. Mijn rit was er een uit een film of roman. Voor mij twee tiener meisjes met vuile nagels en de belofte op goedkope seks en oppervlakkige gesprekken. Links voor mij een meisje met krukken. Ik had haar netje voor laten gaan bij het instappen en kreeg een lieve lach van haar ogen. En naast mij, in de walm van goedkope nicotine, een verdwaasd brabbelende man. Een gegroefd gezicht en in zijn handen folders van een of ander Johannes kerk belofte. De wanhoop van een vrijdag naar huis met de metro. Mij GSM spuwde mooie sms berichte van mijn kersverse vriendin. God wat zou ik nu graag in haar armen liggen. En terwijl de metro zich een weg ploegde door mijn beneveling en de donkere nacht. Dacht ik aan die kleine Mangrove plant in mijn handen. Ik had overwogen haar achter te laten op het station. Als een soort statement. Maar diep binnen in me voelde ik de verantwoording voor deze lastige wortel. Als die het zou kunnen redden door deze gekte. Door deze laatste dagen van het jaar. Dan zou alles in het niets verbleken. Dan was de wereld slechts een makkie. Wij prijzen ons groot en intelligent maar in vergelijking met die kleine plant niet meer dan een lachertje. We hebben allemaal warmte, aandacht en liefde nodig. En het maakt niet uit wat er rond ons afspeelt. Zolang de basis maar goed is. En zo denderde de metro met mijn gedachte verder. Een lading vrijdag avond gasten in haar binnenste en allemaal met de behoefte zich op de een of andere manier te wortelen. Nog net geen sneeuw buiten maar er hangt een belofte in de lucht. Damn ik ben aangeschoten maar nog nooit zo’n heldere gedachte voor ogen. Het komt uiteindelijk neer op goede grond en een mooie omgeving. De rest is aandacht. En een beetje water tegen het uitdrogen. Iets wat mijn kater zeker geen slecht zal doen morgen.