Metro 13

Ik stapte vanmorgen naar buiten. De zon scheen tussen de regendruppels door. Geen van beide weertype leken zich op hun plek te voelen. De regen deed niet erg haar best om de aankomende mooie dag te verjagen. En de zon leek het gevoel uit te stalen het te moeten af leggen tegen een natte dag. Donkere wolken pakte zich dreigend samen om vervolgens in een oranje waas over te drijven. Voor me, richting metro station een donkere en dreigende wolk. Bijna leek het of er een tornado uit zou komen. En achter me de zon en.. een prachtige, vrijwel perfecte regenboog. Beide poten ferm op de grond en alle zichtbare kleuren in harmonie met de grauwe lucht er achter. Ik bleef even stilstaan. Maakt er een foto van die dit schouwspel geen eer aan doet. En snoof de natte ochtendlucht op. Wat kon deze dag nu nog verpesten. Eigenlijk maar een ding. De Metro! Op het station aangekomen was al het mooie weer weg en begon de dag. Een volgepakt nat rijtuig kwam voor mij tot stilstand. Er in, een meute natte en verregende forensen. Ondanks de vers opgespoten deo's en andere hulpmiddelen, gezamenlijk ruikend naar een natte hond. Het leek of geen van hen het schouwspel van die ochtend had mogen aanschouwen. Alsof ze in een andere wereld leefde. Een wereld van snel naar werk, en best doen op school. En ik stond daar tussen. De natte hond kringelde rond mijn neusgaten. Mensen stonden te dichtbij. Blikken ketste af op die van mij en de beslagen ramen. En nergens in de wagon een regenboog te bekennen. Voor we de tunnel in reden, keek ik nog even door een onbeslagen stukje glas naar de horizon. En zag nog een klein stukje van die perfecte boog. Een klein momentje van een potje met goud aan haar voet. Ik denk dat ik de enige was die dat stukje kon zien. En ik heb het stiekum in mijn jas meegenomen naar mijn werk. Om er de verdere dag zo nu en dan naar te kunnen kijken.