Afstrepen

Wat gaat de tijd toch snel. Alweer een jaar dat kan worden afgestreept. Eerlijk moet ik bekennen geen vervelend jaar. Ook geen super jaar. Eigenlijk eentje die gewoon voorbij ging. 2007 gaat het natuurlijk weer helemaal worden. Maar zeggen we dat niet van ieder nieuw jaar. Ik probeer er weer vol overgaven in te storten. Doe geen voornemens want die komt je toch niet na. Wel probeer ik het nog positiever te benaderen. Wil ik meer aan mijn conditie doen (erg makelijk aangezien ik er geen heb kan het alleen maar beter worden) en me nog minder druk of stress vol maken over onbelangrijke zaken. Ik denk dat ik een oud tibetaans moto maar gaan aanhouden.

"Als het probleem op te lossen is waarom zou je er dan over druk maken, en als het probleem niet op te lossen is heeft druk maken ook geen zin"

Lijkt me een mooie om aan te houden.

Tot volgend jaar!!

Tjoeke tjoeke

Vandaag met het kersttreintje van Hoorn naar Wognum gereden. De kerstman stapte onderweg op en chocolademelk en kadootjes waren een onderdeel van de reis. Heel grappig. Alles is aardig nostalgisch en Aidan vond het allemaal heel mooi. Alleen de fluit was te hard. Hij heeft zelf nu ook een fluit waarmee hij ons op de terugreis tracteerde op de diverse Thomas en Gordon geluiden. Maar voor nu heeft hij weer wat om van te dromen en om over te vertellen.

Wiiiiiiiiiiii christmas

En zo sta je op kerstavond in je huiskamer tennis te spelen. Even een Wii te leen en ik moet zeggen erg leuk als je met meer mensen bent. Ik was bekaf, maar ja geen conditie en Angelique heeft een spier verrekt. En Linda deed ook lekker mee. Leuk hoor gamen op je tv. 

The day before christmas

Het was de dag voor kerst en alles was stil thuis. Je kon niets horen, zelfs niet een muis. Behalve geroezemoes in een klein kamertje boven. Want daar was heel stil een klein mannetje in z'n bedje geschoven. Onder de dekens veilig en knus. Tjoeke tjoeke pep pep zei hij en gaf mama een kus. Tegen papa een glimlach en een grote grijns. Hij had weer iets gekregen van Thomas en dat was iets heel fijns. Nu kan hij slapen onder zijn eigen locomotief. Gekregen voor kerst want hij was natuurlijk heel lief. 

Laatste loodjes

Zo, het laaste dagje zit er op. Even niets meer doen. 10 dagen vrij en dus tijd om even te relaxen. Angelique mag wel werken dus ben ik volgende week drie dagen met Aidan thuis. Leuke dingen doen en verder zien we wel. Een keertje naar de bios. Ongetwijfeld zullen ze wel bellen van mijn werk, en misschien moet ik er ook heen om nog iets op te lossen. Ik hoop natuurlijk van niet. ik sta zelfs klaar voor een klant om op 1 januari om 08:00 uit mijn bed gebeld te kunnen worden, ik verwacht het niet maar we zijn er op voorbereid. Dus voor nu uitkijken naar het laatste weekje van het jaar.

Door

Vandaag eindelijk een gesprek gehad op mijn werk en ik mag blijven. Niet dat ik nou verwachte op eens weg te moeten, maar mijn contract liep ten einde en dit is nu weer verlengd. En dat is natuurlijk heel fijn. Het is een prima club om te werken en dat wat ik doe blijft leuk, interessant en divers. Dus lekker door. Nu nog even dit jaar uitzingen. Nog 1 week en dan even vrij. Voor het eerst sluit ik ook echt dit jaar af. Normaal loopt het voor mij gewoon door. 31 december is slechts een symbool, maar dit keer voelt het anders. Heb ik het gevoel dit jaar te willen afsluiten en vanaf 1 januari vers te beginnen. Nog even. De laatste lootjes. De bergen oliebollen voor de boeg en vuurwerk en te veel eten in het verschiet. Kom maar. Ik ben er klaar voor.

Metro 7

Wat is dat toch de laatste tijd met mensen in de metro. Ik ben zelf een hele rustige reiziger. Ik ren niet voor een metro. Er komt er altijd nog wel een. Ik prop mezelf niet als een stuk vee in een overvolle wagon. Er komt er altijd nog wel een. En ik wacht altijd rustig tot de deuren ontgrendelen voor ik op de knop druk om de deuren te openen. En dit laatst is voor veel mensen bijna een obsessie. Ze staan soms al te drukken voordat een metro uberhaubt het station in raast. Als nerveuze gekken staan ze te drukken op een knop terwijl het rijtuig een snelheid heeft waarbij je niet zou willen uitstappen. Zijn ze bang dat ze vergeten worden bij het deuren openen. Of zijn ze bang dat het knopje kapot is. Vreemd. Ik wacht ook altijd rustig af. Er is altijd wel een neuroot die voor mij drukt. Lekker laten gaan. Nergens druk om worden en gewoon in mijn eigen tempo van metro naar uitgang en andersom.

Heerlijk avondje kwam en ging

Heerlijk avondje was gekomen en gegaan.
Bergen pakjes tot aan het plafond.
Je kon amper nog staan.

Papier vloog je om de oren.
Koreaans plastic en japans speel gedoe.
Het ene nog mooier dan het andere.
Wat waren de kleintjes aan het einde moe.

Dus wel voldaan naar bed.
De schoen niet meer gezet.
En naast het kussen staan ze heel fijntjes.
Een paar mooie Thomas treintjes.



 

Schone schijn

Het lijkt wel of ik niet zoveel beleef omdat ik niet zo veel schrijf hier. Maar niets is minder waar. Zoals gewoonlijk is het een dolle boel op het werk. Alles onder controlle en nog altijd interessant. lange dagen want er moet natuurlijk veel af voor het einde van het jaar. Het lijkt wel of de hele wereld stopt met draaien op 31 december en dat we met z'n allen er nog voor moeten zorgen dat alles gedaan is. Om vervolgens op 1 januari tot de constatering te komen dat de boel gewoon doordraaid en alles weer van voren af aan begint. Alleen een stukje ouder, grijzer, meer geleefd of door de wol geverft. Nu begeef ik mij in de waan van de sint en straks breekt de kerst in volle glorie en halleluja los. Ik heb besloten me ook dit jaar weer vol in de gekte te storten. Vang iedere pepernoot op en hang het huis vol kerst. Een tijdje geleden was voor mij de winter al begonnen en nu zetten we hem ook maar door ook. Door tot ergens volgend jaar. Tot de lente weer zijn gezicht laat zien. Maar dat kan nog wel even duren.

Saai

Vandaag was wel een van de meest saaie dagen die ik de laatste tijd heb meegemaakt. Opgestaan, eten, met Aidan en Robbie naar het park. Met Aidan een beetje gespeeld. Hij was moe dus kon niet veel hebben. Hij tv kijken in in slaap dommelen. En verder eigenlijk niets. Een erg lange zit vandaag.... 

Ahhhhhh wat mooi

Everquest heeft er weer een uitbreiding bij. Ik kwam er eerst niet helemaal in. Allemaal nieuwe gebieden en nergens een duidelijke quest voor mijn character. Tot ik voor de grap een van de nieuwe rassen uitprobeerde. De Fay. Een soort feeen ras maar dan minder zoet. En gelijk openbaarde zich een nieuw gebied vol met reusachtige paddestoelen, insecten en alles wat een sprookjesbod onveilig kan maken. Het ene gebied is vol rotsen en berghutten. Het volgende is vol weerwolven en vreemde tempels. Ze hebben weer alles uit de kast getrokken om mensen weer aan de monitor te kluisteren. Ik zit er weer lekker in. Wie weet wat we weer allemaal gaan tegenkomen. 

Metro 6

Ze zeggen wel eens dat het leven soms een videoclip is. Niets is minder waar. Ik reisde vannavond weer terug naar huis. Mijn mp3 player op de oren en ik liet het programma zelf willekeurig een album kiezen. "Pink Floyd" was de keuze. Aangezien ik een van de zeldzame mensen ben die opgewekt wordt van deze muziek liet ik me de keuze ten deel vallen. Tot mijn verrassing was het een instrumentale versie, eigenlijk zelfs klassiek. En perfecte combinatie. Bombastische muziek in een groezelige metro terwijl buiten de vallende avond voorbij flitst. Onverschillige blikken van nog onverschilliger reisgenoten. En een lichte lucht van natte regenjassen, meeneem maaltijden en oude kranten. Ook de temperatuur is aan het dalen en als ik de buitenlucht in stap en diep in adem. Ruik ik tussen de regendruppels door de aankomende winter. En eerlijk gezegt. Tussen jou en mij, ben ik nu helemaal klaar voor de winter in al haar pracht en venijn. Maar dat is iets voor een andere gedachte.

(klik trouwens op de titel van dit verhaaltje als je wil horen wat ik beluister)

Mooi

Wat moet je hier nou nog bij schrijven. Een dagje naar het park en de kinderboerderij. Mooi ventje. 

Smoeltje

"Heb jij toevallig een foto van Aidan waarop hij helemaal onder de tomatensaus zit of zo?" vraagt opeens een collega op mijn werk. "Ehhh...ja denk het wel. Hoezo?" vraag ik. "Nou dan kunnen we iets leuks maken". Ik stem toe. Neem een foto van het ventje onder de smeurie mee en voor je het weet staat die kleine held opeen met zijn giegel op de Life & Cooking site. Komt voorbij op Tv en zit in een nieuwbrief. Nu maar hopen dat ie er geen trauma aan over gaat houden. 

Tjoeke tjoeke pep pep

Vandaag ben ik met pappa naar een heel groote treinen ding geweest. Eerst met de metro, toen met de trein en toen waren we er. Er stonden allemaal treinen. Gordon was er en Thomas en ook een kleine speelgoedtrein waar ik de hele dag wel naar had kunnen kijken. Ik heb zelf overal foto's van gemaakt met mijn eigen foto camera. Ik zal ze binnekort hier laten zien. We zijn ook in een soort achtbaan gegaan maar die vondt ik eng. Er was ook een trein waar ik in kon zitten en rijden.

Burnout Revenge

De laatste tijd weer iets nieuws aan het doen. Met de Xbox360 racen met Burnout Revenge. Erg snel en erg leuk. Vooral omdat je heel snel via het internet met andere spelers kunt gamen. Gisteren met enkele schotten en vannavond met een zuid-afrikaan. Humor. En het is echt snel. Mooie game met veel crashes en vooral leuk als je de ander de vangrail in stuurt.

Even dagje shoppen

Ik was even met Aidan een dagje aan het shoppen. Even naar het Alexandrium. En promt staat daar een groter tijger die met ventje op de foto wil. Een klein ventje in het middelpunt van de belangstelling. En hou hem in de gaten want het gaat erger worden maar dat hoor je van me na a.s. zondag ;-) 

Verschil

Angelique ligt in het ziekenhuis. Alles gaat goed en ze mag hopelijk vrijdag naar huis. Iedere avond ben ik alleen met ventje. Hij is lief, soms een beetje tegendraads maar over het algemeen heel begrijpend en rustig. Als hij gaat slapen is het opeens echt stil in huis. Robbie loopt net als ik een beetje doelloos rond. Eindelijk een paar films gaan kijken zit er niet in. Kan er de rust niet voor vinden. Een beetje ongestoord gamen. De behoefte is er niet echt. De Xbox360 is beschikbaar maar is slechts even een afleiding. Ik mis mijn meisje. Soms zit ik boven en zij beneden maar toch is dat anders dan nu. Op mijn werk is het echt gekkehuis. De laatste tijd zelfs te druk. Kom 's avonds met zere benen van het opstaan en zitten en sprinten thuis. Het ene project is nog niet af of het volgende staat al weer te trappellen van ongeduld. Deadlines lopen ogenschijnlijk in elkaar over. De hectiek van de dag is in schril contrast met de avond en nacht. Het is stil hier in huis.....

Rustig

Even een tijdje niets gepost maar ook even niets te vertellen. Druk op het werk. De zomer is voorbij (zeggen ze). De herfst begint zich te roeren en alles om me heen zet zich schrap op weg naar de winter. iedere dag is wel gevult. De onrust neemt toe om in huis weer wat beet te pakken (laat ik maar niet merken) en het eigen vel past prima. Vertellen doe ik straks wel weer. Als de inspiratie zich gaan aan dienen. En verhalen komen ook wel weer als ik ze weer weet te vertellen. Dus geen paniek. Ik ben er nog. En er ook nog midden in. Alleen even bezig met de rest van de wereld.

Bizar

Ik was vandaag een dagje vrij. Gewoon even niets en even zelf dingen doen. Zo ging ik ook even naar de Oosterhof. Ik liep er heen en zag op eens twee jongentjes. Een ongeveer 2 jaar oud en in een kinderwagen, behangen met jassen, tassen en ga maar door. En er naast, waarschijnlijk, zijn broertje van ongeveer 3. Allebij van aziatische afkomst. En nergens een vader of moeder te bekenen. Ze stonden in een hoekje vlak langs de hoofdweg waar het verkeer lang raasde en vlak bij een brug die zonder leuning twee water gedeeltes overspande. Vreemd. Ik rondkijken maar in geen velden en wegen iemand te zien. Het oudste jongetje stond netjes bij zijn broertje en had een stare houding. Op de brief na leek hij op Kaspar Hauser. (mocht je het verhaal kennen). Een mevrouw met een hond kwam aanlopen en keek er ned zo vreemd van op als ik. Ze vertelde me dat aan de overkant een meldingskantoor voor vreemdelingen is en dat de moeder daar kon zijn. Ik vroeg aan het oudste ventje waar zijn moeder was en hij wees naar de overkant. Ik besloot het toch te gaan melden. Je loopt niet gewoon even door. Bij de portier deed ik melding en er stond ook iemand bij die er werkte, een welzijnwerker achtig persoon. Ze vonden het ook niet kloppen. Op dat moment kwam er een breed lachende vrouw naar buiten. En ik vroeg of het haar kinderen waren. Ze beaamde vriendelijk en liep terug naar de kinderen aan de andere kant van de weg. Ik vertelde haar nog dat het niet slim was je kinderen zo maar achter te laten. Is het niet het gevaar van het verkeer of water dan wel een of andere sicko die je kind mee neemt. Ze bleef lachen en knikken dat ze het begreep. Volgens mij zag ze de ernst van de situatie niet helemaal in. Uit eindelijk dus goed afgelopen, en een goede daad gedaan. Maar het blijft toch heel vreemd.

Kut zooi!

Stap ik vanmorgen naar buiten samen met Aidan om hem op de fiets naar de creche te brengen. Grijp ik even helemaal mis. Daar waar normaal onze fietsen staan is nu een leegte. Ergens tussen zondag en vandaag zijn onze fietsen gestolen. Compleet met kinderzitje en alles er op en er aan. Flink kut dus. Twee dure speciale fietsen. Die van mij van alluminium en extra groot. Die van Angelique met een speciale lage instap. Wat kun je je daar ziek door voelen. Wat een kut land leven we eigenlijk dat niets meer iets waard is. Verzekering keert niets uit dus alles weg. We hebben geen cent voor nieuwe dus dat is voorlopig metro en auto. En dus helaas niet meer even lekker fietsen of ventje weg brengen. Ik ben er nog ziek van. Maar er is helaas niets aan te doen. Ik hoop dat degene die z'n klauwen niet van andermans spullen kan houden. Ongeloofelijk hard met zijn bek over het beton gaat tot tanden er uit liggen.

Hoog en snel

Paar daagjes weggeweest met de zaak. Beetje in de natuur rond gehobbeld. Geraft op een overvolle rivier. Getokkeld van een bergwand. Met een fietsje door de bossen. Heel snel. En van een 45 meter hoge bergwand naar beneden gegaan. En gaaf dat het was. Het enige wat ik achteraf dacht was "Nog een keer, nog een keer". Een zeer geslaagd weekend met mooi weer en veel buitenlucht. Ook de drank vloeide flink. En het gezelschap was goed. Kortom. Gaaf! 

Cobalt

Weer even bezig geweest in Everquest. Na meer als anderhalf jaar eindelijk het eerste prestige armor kunnen aanschaffen. Cobalt. Erg sterk, erg mooi en erg duur. Maar ach, het houdt je lekker bezig. Nu zul je denken dat je na anderhalf jaar een spel een beetje zat bent. Maar dat valt eigenlijk wel mee. Ik heb rondgekeken naar andere online games maar al het andere valt een beetje tegen. Er komen nog wel mooie aan maar als ik dan de beta versie zie dan ziet het er allemaal net even niet mooi uit of het is heel erg beperkt. Ik hou van het realisme van EQ2 en dat heeft een andere game nog niet laten zien. Dus voorlopig lopen we nog een beetje rond in dit virtuele wereld en in een nieuw pak. 

Pffffffff

Heb het een beetje gehad met alles.
De herfst komt er weer aan.
Alles valt van de bomen.
Waar is al die moeite voor gedaan.

Verjaardag (the day after)

Het was weer eens ouderweds gezellig. Verjaardag taart brande. De kadootjes stapelde op en pannekoeken werden gretig verorberd. De kleine man was jarig. Een feest van jewelste want al die kinderstemmen samen doorbreken flink de stilte. Toen even later ook de BBQ nog eens vlam vatte en het voedsel rijkelijk de menigte in ging was de sfeer compleet. Een geslaagd feestje als je het mij vraagt. Heb niet veel gegeten maar ach...dat kan soms ook geen kwaad. En Aidan? Die zit voorlopig tot de kerst vol met speelgoed.

3

Yeahhhh...mijn kleine man is vandaag drie jaar geworden. Wat gaat het hard. Terwijl ik dit schrijf ligt hij nog te slapen. De huiskamer is versiert. de kado's liggen klaar en Angelique, mijn enorme heldin, heeft vandaag heel veel werk gehad aan het klaar maken van de barbeque. Straks lekker eten met familie en vrienden. Ik hoop dat het mooi weer blijft en anders de tent opzetten. Foto's volgen maar ik denk dat je die wat later gaat zien. Voorlopig is alles stil in huis. En droomd een klein ventje van al het moois wat hem te wachten staat. Ik ben zo trots op hem.

Cooper

De kleine zwarte is niet meer. Vandaag is hij een sterretje geworden. Al een tijdje was Cooper ziek. Je zag het wel niet maar hij ging niet goed. Hij teerde langzaam weg en iedere dag was het wel opruimen achter hem en overal plukken haar. Cooper had zijn naam te danken aan Agent Dale Cooper uit Twin Peaks. Een serie die zo'n 18 jaar geleden op de tv te zien was en waar ik een fan van was. Wat gaat de tijd snel. We hebben hem vandaag laten cremeren en zijn as zit samen met die van Vadi, mijn vorige hond, in een urn. Ze zijn dus weer samen.

Nog even

Nog even te gaan.
Dan is hij drie.
Nog even te gaan.
Dan gaat ie richting vier.
Nog even te gaan.
Dan mag hij naar school.
Nog even te gaan.
Dan kan hij nog meer.
Nog even te gaan.
Dan weet hij meer dan mij.
Nog even te gaan....gelukkig. 

1/3

One down, two to go!

Metro 5

Mijn trouwe stalen ros heeft een lekke band. En aangezien ik een hekel heb aan het rommelen met fietsen, is deze weggebracht naar de fietsenmaker. Ik hou altijd onderdelen over als ik het zelf doe en dat is voor een fiets niet echt optimaal. Dus vandaag, op de eerste werkdag na de vakantie, neem ik maar weer eens de metro. Het is er warm. Ondanks het herhaaldelijk openen van deuren en het tochten door ramen, bleef er een warme wolk hangen in het rijtuig. Ik heb er zin in. Sik afgeschoren. Zomerse outfit. Paul Oakenfold op de oren en op weg naar mijn werk. De metro zit vol met forensen zoals dat zo mooi heet. Schaars geklede forensen. Op de enkele mongool die een te dikke jas draagt. Zitten er over het algemeen halfnaakte vrouwen in de metro. Dunne zomerjurkjes. Korte t-shirtjes en nog kortere rokjes. Het is moeilijk de ogen gericht te houden op de voorbij flitsende buitenwereld en niet op al deze verleiding. Bovengronds lukt dit nog aardig. Maar ondergrond reflecteren de ramen de naaktheid dubbel. Tussen al deze vrouwelijke bekoorlijkheden zat ze. Donkerblond met een beetje wilde krullen. Even in de twintig. Een paar ranke benen gestoken in een paar touwtjes als schoenen en bovenaan pas heel laat verdwijnend in een flinterdun zomerjurkje. Twee lichtblauwe ogen geconcentreerd in een boek. Lippen half geopend en tepel boven de rand uitkijkend. Ehhh... ja. Hoe kan ik dat nou anders omschrijven. Ik doe geen moeite om dit plaatje te verzinnen en ik bedenk het echt niet zelf. Het jurkje was flinterdun, en haar borsten lieten zich niet palmen door de dunne stof. Net over het randje van de jurk stak een mooie ronde tepel nieuwsgierig naar buiten. Ik kijk rond of ik de enige ben die dit mag aanschouwen. De warmte werpt alleen maar norse en ongeintereseerde blikken terug. Ik ben blijkbaar de enige die deze waargeworden fantasy mag aanschouwen. Beurs komt in zicht en ik baal ervan dat ik niet tot het eindpunt moet. Als ik uitstap, blijft zij zitten. Maar vlak voor ik mij klaar maak op de rest van de reis enigzinds opgewonden te aanvaarden treft haar blik de mijne. Ik kijk onverschillig weg, maar net niet snel genoeg om haar glimlach te zien terwijl ze haar kleding recht trekt. Ze moet geweten hebben dat ze door mij bekeken is en wat mijn ogen hebben mogen aanschouwen. Een ondeugende glimlach aan het begin van mijn dag. Wat kan een korte reis soms een klein avontuur zijn.

Zwoel

Een zwoele zomeravond.
Geen briesje steekt z'n kop op.
De dag gaat slapen.
Nacht volgt haar op.
Regen wil vallen maar zonder echte wil.
Slaap is nodig maar dient zich nog niet aan.
De late uurtjes zijn zwoel.
Laat mij maar begaan.

Voorbij

Het is de laatste dag. Morgen weer aan het werk. Vreemd genoeg heb ik het gevoel dat het dan allemaal voorbij is. We hebben niet veel gedaan, beetje rondgehangen. In het zwembad gelegen en het op sommige avonden erg laat gemaakt dankzij een stom spelletje (bedankt Siddhi). En nu gaan we weer aan de slag. De zomer is nog lang niet voorbij. En de bbq, het zwembad en rustige avonden liggen nog vollop op ons te wachten. Dus maak ik me me maar niet druk. Met een frisse blik en look weer aan de slag. We laten ons niet meer gek maken. En nemen alles op ons met vernieuwde energie. Kom maar op met de rest van zomer.

In het water

En zo eindigde een langverdiende en geplande vakantie vrij abrubt. We waren naar Frankrijk afgereist om daar een beetje te genieten van bos, zwemmen en Franse dingen. De eerste dag gaf mooi weer, de volgende ochtend ook nog een beetje. Maar die zondag avond, toen Nederland verloor van Portugal. Verloor ook de zomer haar mooie gezicht in Frankrijk. Met bakken kwam het naar beneden. En met de druppels de takken van de bomen en het grind van de paden. Het vakantie oord veranderde in een natte bende. De voldende dag was wederom nat. En het huisje waarin we zaten had geen enkele comfort om lekker rond te blijven hangen. Dus trek je er op uit. Maar aangezien de weersverwachtingen de komende weken bar slecht waren, zou dit de vakantie oplossing zijn. Rondtoeren en op pad zijn. Niet echt een goed vooruitzicht. Niet alleen zou dit het budget flink opslokken, het was vooral iets waar we geen zin in hadden. De camping zelf viel trouwens enorm tegen. Niets te doen en een belachelijk klein zwembadje. Het grote bad zou pas een week later in gebruik worden genomen. Dus we besloten terug te keren. Helaas van de reis en de boeking. Misschien krijgen we die nog terug. Maar we zien wel. Vandaag op het Nederlandse strand liggen bakken en morgen naar familie. We houden wel vakantie in eigen land. En de volgende keer zien we wel weer.... 

We zijn er weg van

Ok. Daar gaan we dan. Koffers gepakt. Route uitgestippeld en de auto gewassen. VAKANTIE! Voor het eerst weer sinds erg lange tijd trekken we er op uit. Een tijd van even niets doen, zwemmen, spelen en vooral luieren breekt aan. Dus ook even niets op het blog. Of misschien wel. Ze hebben er internet..... dus wie weet. En anders tot over twee weken.

Lente

Als een stille bries kwam ze voorbij.
De lente in al haar pracht.
Niet herkend maar wel gezien.
Een mijmering van het verleden.

Ban the kid

Wie klein begint kan vaak groot worden. Aidan staat weer eens in de schijnwerpers en dit keer op een internetsite van MSN. Kijk maar eens in de banner boven in beeld. Wie tuimelt daar om...Jawel.

www.spacemomentjes.nl

Dag vader dag

Zondagochtend. Aidan ligt naast me te snurken. Angel is nergens te bekennen. De wekker zegt 8:00. Ik dommel weer weg. Dan wordt ik wakker van licht en een dienblad. Yeahhhh...vaderdag. Relaxen. Mooi weer. zwembad in de tuin. Of toch niet. Aidan ligt nog te snurken en met moeite krijgen we hem wakker. Hij begint sjagerijnig maar trekt bij als hij de aardbeien ziet. Ik krijg een mooie voetbal foto van hem en van Angel een nieuwe portomoney. En dan. Ontbijt naar binnen en naar het werk. Huh...? Werk! Ja helaas wel. Een project moet af en dit betekend doorwerken. Hopelijk tot een uurtje of drie maar terwijl ik dit type zie ik die droom ook voorbij gaan. Ben nu wel lekker bij met alles dus kan volgende week rustig afsluiten voor ik op vakantie ga. Maar vandaag gaat voorbij. Het was vanmorgen wel heel mooi rustig in de stad. Rotterdam in zondagochtend roes. Geen auto te bekennen en nog niet heel warm. Zo kan een drukke stad ook heel rustig zijn. Je moet er het mooie van zien.

Summer blues

Dit weekend even niet stil gezeten. Na een wat vervelende zaterdag met Aidan (Hij is me aan het uittesten, heel vermoeiend) ben ik sloffend naar een bootje op de Maas gegaan. Een tijdje geleden heb ik van vriend Mark kaarten voor "Blues on the river" gekocht en dit was zaterdag avond. Een boot vol mensen, bier en blues die de Maas afzakt. Er was een hoog Tena lady en midlife crisis gehalte maar tussen deze wanhopen door liepen er toch wel enkele leuke mensen. De blues was prima en het gezelschap waar ik me in verkeerde uitermate melig. Terwijl een onder de bruggen door voeren en links van ons de Volvo Ocean race en DJ Tjesto lieten voor wat het was viel het me op dat Rotterdam eigenlijk best wel een hele mooie stad is. Met de stad en zonsondergang achter ons voerde blues, bier en zo nu een dan een paar borsten die tegen je aan werden gedrukt ons verder de rivier af. Een goede sigaar sloot de hele avond mooi af. Drie uur thuis en lichtelijke gebroken en beschonken.

De volgende ochtend heb ik besloten om geen gebruik te maken van de hitte en een zwembad op te zoeken maar in plaats daarvan maar de vloer van onze slaapkamer bedekt met laminaat en nieuwe gordijnen voor de ramen. Ben nu, terwijl ik dit schrijf, flink gebroken en eindig straks nog maar even buiten in de koele avondlucht met een sigaar en een mooi glas Whiskey. Het einde van een toch wel relax weekend. Oh ja het was voetballen.....toch?

Onzichtbaar

Even zo een observatie. Ik ga binnenkort naakt op de fiets naar mijn werk. Ik ben namelijk sinds enige tijd onzichtbaar. Moet haast wel want geen enkele andere weggebruiker ziet mij. Ik fiets netjes, aan de kant. Steek mijn hand uit. Kijk over mijn schouder en hou me netjes aan de regels. Maar toch wordt ik afgesneden. Klem gereden en als voorrang hebbende genegeerd. Al menigmaal heb ik de afgelopen week klappen op autodaken en buitenspiegels gegeven. Het gaat een keer mis. En dan hoop ik wel na mijn vakantie. Zal waarschijnlijk lakschade zijn want ik ben op oorlogspad. De eenmans actie tegen de idiote automobilist. En met een rede. Want buiten mijn eigen veiligheid is er een nieuw aandacht punt bij gekomen. Aidan heeft een echte fietst. Eentje waar hij nu al flink mee heen en weer trapt. Remmen lukt nog niet zo maar de rest gaat lekker. Hij is er heel erg blij mee dus dat wordt iedere dag flink fietsen. 

Een tapijt en een bijl

Weer even in Everquest gezeten. Flinke opdracht (quest) afgerond. Ben nu in het bezit van een vliegend tapijt dus heb mijn paard ingeruild voor een flinke zware war axe.

Verder niet veel meegemaakt. Zelfde shit als iedere andere dag.