Fiets

Vandaag was het even niet zoals je het zou wensen. Had Aidan van school gehaald. Vrolijk en wakker. Lekker thuis boterham gegeten. Beetje bank hangen en tv kijken. Het was mooi weer dus ik had het idee om even te gaan fietsen. Tenminste, hij op twee wielen. Had het al enkele dagen er over gehad met hem en hij stond er voor open. Dus ik de wieltjes van de fiets gehaald en wij naar buiten. Hij zat er nog geen twee seconden op en had een gelijk aantal meters gereden of hij barste uit in tranen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Hij kon het niet. Durfde niet. Wilde niet. Dus wij weer naar binnen. Ik een beetje teleurgesteld dat ie het niet eens wilde proberen. Maar later die middag wilde hij toch weer fietsen. Eerst op vier wielen (lees twee zij wieltjes) en toen op drie. Dat ging goed en hij fietste vrijwel op twee. Toen moest van hem ook wiel drie er af. Ok. Het ging een paar meter goed toe fietste hij richting paal en ving ik hem op. Hij deed zich een beetje pijn aan zijn stuur en toen had ik het gedaan. Had hem laten vallen. Had hem expres pijn gedaan. En was niet meer zijn vriend. Heb hem toen ook maar de rest van de dag aan zijn lot overgelaten. Niet samen gespeeld of zo. Ieder even gaar gekookt in zijn eigen potje. Had het even gehad. Het is best wel moeilijk om veel tijd en aandacht te geven en dan boosheid terug te krijgen. Onze ego's botsen helaas wel eens. Gelukkig hebben we als vriendjes de dag afgesloten. En dat fietsen komt wel.