Majo

Iedere dag, zo in de ochtend. Of eind van de dag. Roept onze kleine eenmans terreurbrigade opeens 'Majo, majo,majo'. In het begin dachten we dat zijn majonaise verslaving uit de hand was gelopen (hij sabbelt altijd dat spul van z'n patat). Maar het bleek te gaan om de Nintendo DS. Een game apparaat die ik eens gehad heb van Nintendo. Leuk ding met twee schermen waarvan een een touchscreen. En daar zit het spel Mario op. En daar is ie erg goed in. Tot onze verbazing drukt hij op de juiste knoppen en functies. Start het zelf op, sluit het af, en ga zo maar door. Hij kan soms volledig opgaan in de kleurtjes en geluidje die te zien zijn op dit kleine tijdverdrijvertje. Soms doet hij er zelfs dingen op waarvan we niet eens wisten dat ze konden. "hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?" klinkt er dan in verbazende toon. Deze mini gameboy is goed. Men zegt wel eens dat games invloed op je hebben. Maar dit is alleen als je er echt heel erg goed in bent. Een beetje pro-gamer in de top kan als snel een slordige 15000 per maand binnen halen aan prijzen geld. Dus ik zeg niets en laat hem lekker z'n gang gaan. Al zal het wel moeilijk voor me worden als ik straks gefraged wordt door deze kleine add-on van de familie.