42 (5)

Het is vreemd. Het is bijna of iets er mee speelt. Mijn mindset over "The hitchhickersguide to the galaxy". Want een mindset is het zeker. Ruim 28 jaar sleep ik de gedachtengang van dat boek met me mee, en dit jaar. Het jaar waarin ik 42 ben geworden is die gedachte alleen maar sterker. Klein voorbeeld. De hele avond is het droog. Ik stap op een rustig moment naar buiten met Robbie. En het begint te regenen. Het blijft regenen tot ik weer binnen ben en dan stopt het. In een van de boeken van de serie is een klein verhaaltje over een vrachtwagen chauffeur die een vrij ellendig leven heeft. Hij heeft namelijk nooit mooi weer en zon gekend. Heel zijn leven regen, regen en nog eens regen. Van stortbuien tot miezeren. En dat heeft zijn leven een negatieve wending gegeven. Wat hij niet weet, en hoe zou dat ook moeten. Is dat hij eigenlijk een demi-regengod is en dat de vochtige weersomstandigheden hem aanbidden en vereren door hem nat te houden. Alleen hij weet dit dus niet. Lullig. Kan je zeggen. Maar wel heel grappig als je er verder over nadenkt. En dat deed ik dus terwijl ik de regen verwenste. Niet dat ik me opeens een god voel, maar wel leuk als je op een andere manier tegen de alledaagse dingen aan kijkt. En dat is nou net de hele essentie van het boek. Als jij denkt dat het leven vreemd is. Dan is er altijd wel iets wat nog maffer is maar waar jij niet aan had kunnen denken. Het leven, het heelal en de rest.