Metro 11

Het is koud en het regent. Ik neem de metro zoals bijna iedere dag. Op mijn oren schettert de muziek van Tangerine dream, metro muziek bij uitstek en ik ben de laatste tijd een beetje retro wat muziekkeuze betreft. Omdat ik een stukje mee reis met een collegaatje heb ik niet de metro naar Nesselande gepakt maar de andere richting. Ik moet dus overstappen op Cappelle. Iets wat ik eigenlijk nooit doe. Normaal laat ik een metro voorbij gaan. Maar deze keer stapte ik uit op een guur en kil station. Verzonken in mijn eigen gedachten en kijkend naar het leven om mij heen dat als een videoclip afspeeld, viel mijn blik op een kleine gedaante aan het eind van het perron. Lang blond haar. Vrij klein met bijpassend figuur en een beetje in elkaar gedoken. Toen ze dichterbij kwam zag ik dat het een niet onaardig ogend meisje was. Erg klein van postuur en met dikke rode ogen van het huilen. De metro stopte en opende haar deuren naar een warm interieur. Het meisje nam plaats voor een van de donkere ramen en snikte in stilte door. Nu kun je afvragen waarom ik niet op haar af ben gestapt, maar op de een of andere manier weerhield me iets hiervan. Er was iets triests aan haar maar ook iets wat heel erg fout was. Ik weet niet wat maar er hing een zeer negatieve spanning om haar heen. Alsof ze onderdeel uitmaakte van het kille perron waar ze van af gestapt was en het grauwe interieur van de metro. Ik stapte uit op mijn halte en wierp een laatste blik op haar. Eenzaam leek ze te worden opgeslokt door de grote wereld om haar heen. Deels door haar kleine postuur en deels door duisternis om haar heen. Het vreemde is nu wel dat enkele dagen later ik weer in de metro stond en weer een huilend meisje zag binnen stappen. Toeval of niet. Ik moet gelijk weer denken aan haar voorganger.