Achterbakse zooi

We wonen in een buurt met de meest perfecte gezinnen en kinderen van Nederland. Kinderen die, toen ze net zo oud als Aidan waren, nooit huilde, schreeuwde of vervelend waren. Een buurt waar de mensen altijd tollerant en open zijn. Een buurt vol huigelaars. Aidan heeft wel eens een enkele keer een kleine driftbui. Niet anders dan andere kinderen. Aangezien we hem zijn zin niet altijd geven kan hij nog wel eens uit z'n stekker gaan. Volgens de perfecte buurt kan dit niet. Gisternacht werdt hij badend in het zweet waker. Een flinke nachtmerrie. Hij huilde en het duurde even voor we hem wakker en weer tot rust hadden. De buurt vondt dit maar niets. Hun kinderen deden dit nooit, en we moeten er maar wat aan doen. Wat mij betreft zakt deze hele wijk weg in de stront. Wat denken ze wel dat ze hier zijn. Met hun muziek keihard zomers. Met luidruchtige feestje waar ze elkaar de tent uit slaan. Met hun geboor in muren na 22:00. Met hun geschreeuw over straat 's avonds laat. Een buurt waar twee jaar geleden nog iedere avond een buurjongentje stelselmatig huilde. Zo vaak dat we op het punt stonden de kinderbescherming te bellen. Een buurt waar datzelde kind door z'n ouders wordt uitgemaakt voor teringjoch. Een buurt waar niet normaal kunnen parkeren. En buurt waar ze klagen over je hond terwijl hun eigen mormel alle bij elkaar blaft. En vooral een buurt waar ze ons al bijna 7 jaar negeren en doen alsof we er net wonen. Nooit uitgenodigt voor wat dan ook. En maar achter je rug ouwehoeren. Stuk voor stuk achterbakse types. Ze kunnen echt allemaal de tering krijgen. En dat meen ik!