Run 24

Het lijkt wel of ik de laatste tijd alleen maar stukjes schrijf over hardlopen. Ik doe natuurlijk ook andere dingen, maar dit is wel iets wat me de laatste tijd bezig houdt. Vandaag zijn we ook weer lekker gaan sporten. Vroeg op, om zeven uur ging de wekker, en na nachtradio bij Rijnmond te hebben gemaakt is dat best wel vroeg. Aidan werd vanzelf wakker en om half acht waren we allemaal klaar om te lopen. Simone, Aidan en ik. Lekker naar Pac. Een koude ochtend maar de zon brak door. Aidan ging lekker met zijn clubje aan de slag en ik deed samen met Simone een rondje plas. Zij had ook al een tijdje niet meer gelopen, maar ze ging lekker. Ze heeft net mooie nieuwe Nikes gekocht en die moeten natuurlijk wel weer vuil worden door het lopen. Samen tikte we ieder 5 km weg. Die Nike+ sensors zijn niet super accuraat maar ik weet dat een rondje vijf kilometer is. En Aidan. Die is anderhalf uur bezig geweest. Wij waren al een tijdje klaar en stonden te blauwbekken toen meneer met een brede smile aan kwam lopen. Had het weer prima naar zijn zin gehad. Dinsdag ga ik weer. Moet tenslotte iets opbouwen voor 11 april. Gaat wel lukken, heb er het volste vertrouwen in.

Run 23: De lat

Ik heb maar weer eens een lat gelegd. Gewoon omdat het kan. En die lat ligt niet echt hoog maar hij ligt er. En ik mag die lat 11 april dit jaar gaan raken. Die lat is de Marathon van Rotterdam. Nee niet gelijk 42 km. Kom zeg, dat is even iets te veel. Nee gewoon meedoen aan de 10 km. Voor de lol en voor het doel. Je moet bedenken dat ik gedurende de winter een tijdje niet echt gelopen heb. Te koud, glad of gewoon even geen zin. Ik kakte eigenlijk een beetje in. Dus gisteravond heb ik me gewoon ingeschreven. Ik was aan het kijken of ik kon lopen met collega's maar helaas was de estafette al vol. Dus dan maar voor mezelf. Je mag me natuurlijk sponsoren mag. Gelijk ook maar een trainingsprogramma gestart via Nike+ van pijnlijk 5 km naar relaxed 10 km. Moet lukken lijkt me in de korte tijd die ik nog heb. Want voor je het weet is het zover. De eerste stap is in ieder geval gezet.

Rennen in de mist

Het was koud. Het zicht werd weggenomen door een dik laaghangend wolkendek. Rotterdam was in mist gehuld. Ik dwong mijzelf uit bed. Hardloop kleren aan. Die van Aidan had ik al bij zijn bed gelegd. Een woeste haardos kwam van onder de dekens vandaan. Als snel maakt de slaap plaats voor sportiviteit. We togen naar de Atletiekclub in het Kralingsebos. Aidan was sinds de kerstdagen niet meer geweest, en ik had ook niet echt kans gezien om te lopen. Ik liet hem bibberend achter bij de trainsters zodat ik zelf mijn rondje kon doen. De kou greep om mij heen. De mist om mij en de wereld waarin ik liep. Een steiger verdween in het niets. Een reiger zat stil in een rietkraag. Geen mens te zien. Een schim van een bootje op de plas. Ik vergat de kou. Ik vergat de tijd. En voor ik het wist had ik er 6km op zitten. De plas rond en nog een stukje. Het ging niet super maar het ging. En ik deed het weer. Toen ik terug was op de club zag ik de schimmen sporten in de mist. Aidan kon ik net zien. En hij ging hard. Hij liep de benen uit zijn lijf. Een laatste rondje viel hem zwaar. Lopen en rennen door elkaar. De trainster zei iets tegen hem. En hij sprinten het laatste stuk. Er zat nog een berg energie in. De kou was verdwenen. Een roze blos op zijn wangen. En een lach van oor tot oor.

Scrum

Ongeveer een week geleden heb ik samen met twee collega's een tweedaagse training mogen volgen. De training was in Scrum en met als doel ons de kennis van deze werkwijze bij te brengen en om ons te kunnen certificeren als ScrumMaster. Twee zeer leerzame en vooral inspirerende dagen van een van de bedenkers, Jeff Sutherland. Goh dat het zo eenvoudig kan zijn. Projecten managen maar dan veel meer overzicht. Inzicht en vooral plezier. Maar we zijn er nog niet. Vanavond heb ik het online examen gedaan. 60 vragen over Scrum. Ik ben nu gecertificeerd. Leuk. Handig. Staat leuk op de schoorsteenmantel. Maar daarmee zijn we er nog niet. De grotere taak ligt in het omvormen van het bedrijf waar ik werk. Iedereen meenemen in dit proces. Kennis delen. Inspireren en motiveren. Pas als dat gelukt is, durf ik me volwaardig ScrumMaster te noemen. Voor nu gniffel ik een beetje om de papieren roem die het met zich mee brengt en zal ik morgen en certificaat uitprinten en op mijn kantoordeur hangen. Even een warm gevoel en dan er volledig voor gaan.