Laatste dag

Wat moet je nou met die laatste dag van het jaar. Veel van ons doen nog de laatste boodschappen om vooral vanavond en morgen niet zonder te zitten. Vergetend dat oliebollen erg vullen. Drank is ingeslagen en het vuurwerk smeekt om afgestoken te worden. En eigenlijk is het verder afwachten op het einde. Morgen is het opeens 2009 en vergeet je de eerste dagen dat weer als datum te gebruiken. Voor iedereen gaat 2009 het jaar worden. Zeiden we dat ook niet vorig jaar. Misschien een idee om eens voor te nemen dat het juist niet het jaar gaat worden. Dan kan het aan het einde alleen maar meevallen. En goede voornemens. Vreemd dat we die altijd maken. Waarom niet gewoon eens slechte voornemens. Als je die niet nakomt zal niemand er om treuren. Dus neem voor om te gaan roken, tien kilo aan te komen en niet aan sport te gaan doen. Heerlijk om die niet na te komen. En 2009 gaat een waardeloos jaar worden. Een jaar met tegenslagen. Crisis en ellende. En neem van mij aan. Aan het eind van dat waardeloze jaar zal het allemaal wel mee zijn gevallen en kunnen we wederom goed afsluiten. Dus wat nog te doen dit jaar. Een beetje de kruitlucht buiten opsnuiven. Lopen op het ijs. Hopen dat het gaat sneeuwen. En dat het goed koud zal worden. De warme choco is al achter de kiezen en de eerste apple bignes zijn gegeten.

Een mooie jaarwisseling en kijk uit voor het vuurwerk van de buurman, die heeft er waarschijnlijk weer een aardig vluchtelingenproject in afrika tekort mee gedaan. Want bedenk dat je met iedere vuurpijl een arm mens kunt laten eten. Maar ja, dat ziet er gewoon niet zo mooi uit in het donker.

Mooi

Het was zo'n mooie dag. Een dag met zon en kou. Een dag met lekker uitslapen en ontbijt op bed. Een mooie dag om te fietsen, wel veertien km heen en weer naar een grote mast in Rotterdam. Een mast waar je op een mooie dag heel ver kunt kijken. En waar je de hoogte een beetje in je benen voelt. Met klimmen naar de top en ronddraaien, terwijl je over heel de stad kunt uitkijken. En heel mooi een lekker kopje koffie drinkt of een chocomel. En bij het terugfietsen nog even een lekkere bagel eet. Een dag waarbij je de laatste meters terug toch nog even fietst en de kou door het kiertje in je sjawl je wangen rood maakt. Toch een mooie dag met kou, zon en een uitzicht over een mooie stad, gehuld in wintersfeer. En dat op de valreep van het jaar.

Kerst

Twee hele fijne dagen achter de rug. Beide met Simone. De eerste kerstdag lekker samen. Ze had heerlijk gekookt (kan ze goed) en we hebben de honden test gedaan. Robbie kan niet zo super opschieten met andere honden maar Igor, de hond van haar, is een goedaardige lobbes en nam de grillen van mijn piranha op poten voor lief. Het ging goed. En vandaag, tweede kerstdag, met een gezellig clubje weer bij haar gegeten (haar twee dochters en hun vriendjes). Dit keer mochten we het zelf klaar maken, maar ze had flink haar best gedaan. Flink verwend ook. Ben ik ook niet meer gewend. Erg fijn. Maar degene die echt deze dagen niets te klagen heeft is Aidan. Hij zwemt nu letterlijk in de Playmobile. Heeft zich flink uitgesloofd met de Wii en was het middelpunt van de belangstelling. Kortom. Fijne dagen. En het jaar is nog niet om.

2009

Groeipijn

Het was de laatste week van het schooljaar. Nog donker buiten en een beetje koud. Omdat ik vroeg begin zodat ik ook weer op tijd kan zijn, breng ik Aidan naar de ontbijtclub. Het is stil op straat. Een enkele fiets. Een auto die de bevriezing van zich af heeft geschut. En wij met zijn twee. We stappen voor de school uit de auto. Die laten we daar altijd staan. Hij naar school en ik met de metro naar mijn werk. Ik loop altijd met hem mee naar binnen. Hand in hand. Ook nu wil ik hem een hand geven. Maar Aidan kijkt me vol verwachting en nog meer vol vertrouwen aan. "Vanaf hier loop ik alleen naar school. Mag dat?" Het schoolplein ligt er verlaten bij. Ik knik met een brok in mijn keel. "Ga maar" zegt hij "je hoeft niet mee". Hij geeft mij een warme knuffel en een kus. En ik ga. Een andere kant op dan die van hem. Vaste beraden en goed uitkijkend steekt hij de stille straat over. Ik hou hem in de gaten tot hij word opgeslokt door de duisternis van het plein en de warmte van de school. Ik zet mijn muziek op. Zet mijn kraag op en steek de handen in mijn zakken. En loop richting metro en kijk nog een keer om. Hij is alleen naar binnen. Een gevoel van trots wisseld zich af met een beetje pijn in mijn hart. Ventje word groot. Wil de wereld zelf ontdekken. Loslaten is groeien, zeggen ze wel eens. Maar ze zeiden er niet bij dat groeien ook een beetje pijn doet.

Metro 17

Ik reed terug in de metro. Net een mooie einde jaar borrel achter de rug van mijn werk. Licht aangeschoten van de fijne chardonai. De heerlijke hapjes lieten geen goede bodem achter voor de alcohol. Aan het einde van dit samenzijn ging de ene helft van mijn werk naar de chinees, zich ongetwijfeld lavend aan doorgekookte bami en dim sum. De andere helft naar off-corso waar ik in een ver verleden nog ambassadeur voor was, dus oud verhaal voor mij (die tent dankt nog aardig haar bestaan aan mij). Dus restte mij een metro naar huis. In mijn handen een net ontsproten mangrove plant, die we allemaal mee kregen als kerstkado. Mijn rit was er een uit een film of roman. Voor mij twee tiener meisjes met vuile nagels en de belofte op goedkope seks en oppervlakkige gesprekken. Links voor mij een meisje met krukken. Ik had haar netje voor laten gaan bij het instappen en kreeg een lieve lach van haar ogen. En naast mij, in de walm van goedkope nicotine, een verdwaasd brabbelende man. Een gegroefd gezicht en in zijn handen folders van een of ander Johannes kerk belofte. De wanhoop van een vrijdag naar huis met de metro. Mij GSM spuwde mooie sms berichte van mijn kersverse vriendin. God wat zou ik nu graag in haar armen liggen. En terwijl de metro zich een weg ploegde door mijn beneveling en de donkere nacht. Dacht ik aan die kleine Mangrove plant in mijn handen. Ik had overwogen haar achter te laten op het station. Als een soort statement. Maar diep binnen in me voelde ik de verantwoording voor deze lastige wortel. Als die het zou kunnen redden door deze gekte. Door deze laatste dagen van het jaar. Dan zou alles in het niets verbleken. Dan was de wereld slechts een makkie. Wij prijzen ons groot en intelligent maar in vergelijking met die kleine plant niet meer dan een lachertje. We hebben allemaal warmte, aandacht en liefde nodig. En het maakt niet uit wat er rond ons afspeelt. Zolang de basis maar goed is. En zo denderde de metro met mijn gedachte verder. Een lading vrijdag avond gasten in haar binnenste en allemaal met de behoefte zich op de een of andere manier te wortelen. Nog net geen sneeuw buiten maar er hangt een belofte in de lucht. Damn ik ben aangeschoten maar nog nooit zo’n heldere gedachte voor ogen. Het komt uiteindelijk neer op goede grond en een mooie omgeving. De rest is aandacht. En een beetje water tegen het uitdrogen. Iets wat mijn kater zeker geen slecht zal doen morgen.

The week before...

"It was the week before christmas and all was quite in the house, nothing stirred. Not even a mouse". Yeah right. Wat een week, helemaal op. Lekker druk. Kerstfeest bij Aidan op school, dus meneer als een echte player, met luchtje aan toe aan het dinner. En ik. Even van alles wat. Werk. Laatste radio uitzending. Keyboardcursus afgerond (grappig). En nu op weg naar de laatste weken van het jaar. Weken waar ik lekker veel vrij ben. Nog twee dagen werken en dan uit de lucht. En ik heb mijn plannen al weer klaar staan voor het nieuwe jaar. Wil gaan rennen. Moet er toch maar eens van komen. Een nieuwe camera staat op de verlanglijst. En verder maar eens gaan kijken naar een vakantie. Pfff heb ik nog helemaal niet in mijn systeem zitten. Wat wel in mijn systeem zit is mijn lieve vriendin. Ben helemaal hoteldebotel. Leuk. kun je hebben :-) Dus lekker het jaar afronden en volgend jaar er weer in rennen (letterlijk). Eerst nog even de kerst overleven en handen en ogen behouden tegen het einde van het jaar. Opladen en dan losbarsten.

A

Er waren heel even tranen. En een kriebel in de maag. Maar toen pappa uit het zicht was ging het goed. Zwemles was zelfs leuk. Met onderwater en glijden van de kant. Het zal nog even duren maar diploma A zal er komen.

Sint '43

'Gisteren ben ik aangekomen
met mijn schimmel en met Piet
En de maan schijnt door de boomen
hier in het bezet gebied
Maar geen marsepein en koeken
enkel nog maar wild geraas
Speelgoed, waar moet ik het zoeken,
slechts de gard is hier de baas
Boterletters, pepernoten
Chocolade, suikergoed
Alles is hier opgevroten
door het vuile moffenbroed.'

Annoniem anno 1943 maar zet je wel weer even aan het denken.

Digitaal

Digitaal kwam ze aangewaaid.
Het meisje uit mijn droom.
Mijn mailbox vol met woordjes bezaaid.
En sommige niet zo vroom

Digitaal kwam ze aangewaaid.
Had het nooit verwacht.
Dat mijn beeldscherm zo iets kon laten zien.
In al haar digitale pracht.

Heerlijk avondje

Ook al zag je ze niet, ze waren er wel. En ze gierde door de aderen van twee ventjes. De zenuwen waren de hele week al voelbaar. De man met de rode mijter was al een paar keer komen buurten. Op school, op werk op opvang. En dan was het avondje gekomen. En vol verwachting klopte het hart. Maar geen kado's, slechts een brief. Een brief die van hot naar haar stuurde. Van balkon, naar bed. Van wc naar de brievenbus. En opeens was daar een berg met kado's. Een berg die snel slinkt tot twee. Een met speelgoed en een voor het oud papier. De verdere avond was het spelen. Racen en snoepen. Tussen de benen van iedereen, radiografische auto's en playmobile ventjes onder de voet gelopen. De oude man is weer terug naar spanje. En in zijn kielzog de glimlach van kinderen en het wegebben van liedjes en gedichten.

Chocoprins

Hij had hem niet gezet en toch lagen ze er in. Drie kleine chocolade muntjes van Sint. "Kijk nou eens pappa, in mijn schoen." Ik verwachte dat hij ze gelijk zou oppeuzelen maar tot mijn verbazing kwam er een mooie gedachte op de vroege morgen. "Deze geef ik aan de juf. Deze geef ik aan de andere juf, en de kleine aan de ontbijtclub juf." En even later liep hij naar school met het muntje in zijn knuistje. Vanwege de kou smolt het niet. En met een groot hart en klein gebaar overhandigde hij het aan de juf. "Voor jou". Het enige wat op dat moment smolt was mijn eigen hart.