Zand

In de tuin stond het. Een blauwe schelp. De deksel dicht. ‘pappa, waarom staat dat daar?’. Waarop ik antwoord dat ik de tuin een beetje heb opgeruimd. Een bevredigende antwoord. Maar even later vraag ik hem zijn ogen dicht te doen. Hij knijpt ze stijf dicht. Ik doe de deksel van de schelp en zeg hem dat hij mag kijken. Een golf van verrukking en blijdschap trilt door zijn lijfje. Hij zegt niets en draait zich naar mij met een diepe zucht. Twee armen uitgestrekt. Een flinke knuffel en een natte kus. ‘heb je die auto’s en schepjes voor mij gekocht?’. Ik knik ja. ‘wat lief vind ik dat van jou’. Even later zit hij met zijn blote voeten in het zand. Heerlijk een fantasie wereld in zandkastelen te boetseren. Geen miljoen zandkorrels kunnen dat gevoel beschrijven.