Metro 2

Even een klein stukje eigen filosofie tussendoor. Zolang als ik me kan herinneren heb ik een hele eenvoudige stelregel. Ren nooit voor openbaar vervoer. Iedere dag reis ik met de metro naar mijn werk. Die metro vertrekt zo om de 5 minuten en komt altijd op het zelfde station aan. Vaak als ik op stap ga dan zie ik in de verte het ijzeren gevaarte aan komen denderen. En op de een of andere manier zijn er altijd mensen om me heen die denken dat als ze met hun licht falende conditie een sprintje trekken, ze dit gevaarte kunnen halen. Zich ploegend tussen stressende auto’s, rode stoplichten, natte straten en fietsers zonder remmen, hopen ze zich nog net op tijd tussen een paar onverbiddelijke metro schuifdeuren te wurmen. Het resultaat. Buiten adem een metro missen of nog net, tot veel amusement van andere reizigers zich klem zetten tussen deze deuren. En ik wandel daar rustig langs. De volgende metro gaat immers 4 minuten later. En wat loop je mogelijk mis. 1 kop koffie op je werk. 1 goede morgen minder. 1 telefoontje minder of 1 weekend verhaal korter. Dus eigenlijk helemaal niets. Dus kortom. Ren nooit voor openbaar vervoer. Een eenvoudige persoonlijk regel die je veel zinloze stress en vooral genante vertoningen zal besparen. Want geloof me. Op een dag glij je uit. Zit je met je snufferd op die vooruit van die stress auto. Verzwik je die ene enkel. Of sta je te hijgen terwijl in de verte een metro, trein of bus je z’n achterkant toekeert.