Deluft

Als een groot en ondoordringbaar bastion doemde het voor ons op. Daar waar eens een onoverzichtelijke parkeer plaats was stond nu een immens complex. Uit rood baksteen opgetrokken en voor het oog een wirwar van ramen, deuren in en uitgangen en vooral muur. Eens was het de rand van de stad. Voorbij dat punt was er verder niets. Ja ok de universiteiten en het bedrijfsleven. Maar wat had je daar als sterveling nou te zoeken. Maar nu is er dan een winkel en wooncentrum neer gedonderd. Delft is Delft niet meer. Ik weet nog dat het heel bijzonders was dat dit historische stadje waar ik geboren en getogen ben een Hema kreeg. En nog meer, een Mac Donald. Maar nu, zoveel jaar later, is dit kleine door studente geinfesteerde stadje uitgegroeid tot een heus consumenten bolwerk. Winkels voor zover het oog reikt met zo hier en daar een bekende gevel met daarachter een al even bekende winkel. Ooit vroeg ik me af wat ik er nog deed. Iedereen die ik kende was weggetrokken. De stad was ingenomen door de studenten. Maar toen ik vandaag weer eens een blik om mij heen liet gaan zag ik dat het een heuse echte stad was geworden. Vreemd genoeg waren de mensen hetzelfde gebleven. Ik had amper honderden meter gelopen of ik was dezelfde vertrouwde dorpse smoelen al weer tegen gekomen. En het lijkt of de bevolking niet de frisheid van de stad deelt. De uitstraling van de Delftse inwoners is dat wat het schijnbaar altijd al is geweest. Dof, saai en vooral alternatief. Maar dan met een soort ex-sekte sfeertje. Alsof iedere ontspoorde kunstenaar was neergestreken op deze stad des vaderlands. Ik vond het wel weer leuk dat ik er weer even was. Maar er weer willen wonen. Nee. Mij iets te stoffig en zoutloos geworden daar. Het zal nooit meer zijn als vroeger, en dat hou ik me maar voor.