Schuttingtaal

Ik probeer een boek uit te lezen tussen de pijn en moeite door van mijn buren. De woorden dringen met moeite tot mij door terwijl twee schuttingen verderop het Crooswijkse geschal klinkt. Ik volg het half. Ik weet niet waar het over gaat, het is ellende. Er ligt iets op sterven, heeft een hernia of is chronisch ziek. En het is me ook onduidelijk of het gaat om de hond, kat of schoonvader. Het springt van de hak op de tak. En de ongenuanceerdheid waarmee er gesproken word is vaak ongehoord. Soms is het tegen elkaar, zoals vanavond. En soms is het via de telefoon naar een andere willig oor. Maar of er nou een schutting tussen zit of een stukje glasvezel, het volume blijft gelijk.

‘Hoe is het nou met hem?’ schalt het van het gewillig oor.

‘Hij is helemaal verkankert!’ schalt er terug. ‘Hij ligt in zijn eigen urine te stinken en ze doen er niet an’

De wijn smaakt opeens wat zurig en de avondlucht ruikt minder zoet.

‘erug he… en doen ze daar dan helemaal niks an?’

‘Joh meid, zal ik jou eens vertellen. Ik zeg.. Hoe kunnen jullie nou die ouwe zo laten liggen. En ik zweer het je, hij slikt zijn medicijnen niet. Doet ie zelf. Het kan m niks meer schelen. Maar hij kan ook niet meer poepen!’

En zo zwetst dat verder. Tussen de regels van mijn boek zie ik het in detail voor me. Het is moeilijk af te sluiten. Het volume is hoog, de klaagzang nog hoger.

Wat kun je er tegen doen. Stug doorlezen en hopen dat ze vroeg naar binnen gaan. Want tja, er zijn muggen. Altijd maar muggen en dat is ook een probleem. Alles lijkt een probleem en tegen hen gericht. Ik ben omringt door klaagzang en ellende. Het einde van mijn boek is in zicht. Nog even doorzetten. De schemer maakt de laatste woorden tot een schaduw. De laatste zin. Ik kan het neerleggen. De klaagmoeders zijn naar binnen gegaan. De muggen hebben gewonnen. En ik heb mijn boek uit. Een laatste slok wijn. En naar bed. Morgen een nieuw boek. En ongetwijfeld kan de fictieve inhoud ervan niet op tegen de verhalen van de buren. Helaas zijn die in repetitieve vorm geschreven. En wanordelijk op papier neer gezet. Op deze manier zal de zomer lang duren. En ongetwijfeld mijn boek ook.

Weekend

Mijn whiskeyglas dooft langzaam de olievlam op tafel.
Sigaarrook kringeld slaperig de avondlucht in.
Het zoemen van een mug en geen zuchtje wind.
In mijn gedachte de glimlach van wie ik lief heb.
De nacht wil ik nog niet omarmen.
Nog even en middernacht doet alles verdwijnen om plaats te maken voor een nieuwe week.
Het zou geen weekend moeten heten maar het begin van de aanloop naar volgende mooie momenten.

Run 9

Er is geen excuus voor. Je kunt van alles verzinnen maar je praat het nooit echt goed. Twee weken niet gelopen. Zonde. Dus vanavond maar weer de schoenen aan en gaan. Viel me mee en tegen. Ik had het snel warm en moest zo nu en dan even stoppen. Maar 3Km zit er weer op. Nu maar eens gaan werken aan de 5 en dan de 7 en dan de 10. Moet kunnen en moet lukken. Wil toch echt proberen volgend jaar mee te doen met de 10km van de Rotterdamse Marathon. Een streven maar waar een wil is is een looproute.

Citroen 2

Ik had een mooie auto gekocht. Een Citroen Xsara 1.4i. Zag hem staan bij een dealer en het viel me op dat ie er gewoon erg goed uitzat.





Vrijwel geen lakbeschadigingen. Strak dashboard enz. Proefrit ging lekker dus de stap genomen en hem gekocht. Maar na een tijdje rijden viel me op dat ie moeilijk optrok. Loeien als ik wilde inhalen of een helling op ging.



Ik kwam op een citroen forum en stelde het probleem. De reactie was dat de koppelingsplaat versleten was. En dat ik die eenvoudig zelf kon vervangen. Nu ben ik niet onhandig maar om dit even zelf te doen zag ik niet zo zitten.



Een mede Rotterdammer stelde voor te helpen. Dat sloeg ik niet af. Hij kwam even kijken en constateerde inderdaad het euvel. Ik kreeg een mooie waslijst met onderdelen die ik netjes verzamelde.



Hij zou samen met een vriend een dagje komen sleutelen. En gisteren was het zover. Na de koffie was het overals aan en de klep open. Het begin was eenvoudig.




Accu los, kabels los. Computer eruit. Wielen eraf. En toen verder. Aandrijfstangen eruit. En toen de bak los. Koppelingsplaat los. En toen begon het vervangen. Alles netjes schoonmaken en terugplaatsen. Het lijkt eenvoudig en dat is het eigenlijk ook.

Maar al met al toch tien uur mee bezig geweest. Pauze natuurlijk tussendoor maar de heren zijn flink bezig geweest in het brandende zonnetje. Bikkelen tot het gedaan is. Aan het einde van de dag bromde de motor weer. De koppeling moest even wennen. Horten en stoten maar na even rijden ging het als nieuw. Ik kan weer inhalen en lekker optrekken. Ik ben Sohail en Lucas dan ook zeer dankbaar. Twee harde werkers die iemand die ze niet daarvoor niet kende, gewoon uit de brand helpen. En geheel belangeloos. En dat is iets wat je niet vaak tegenkomt. Gewoon een medemens helpen. Bedankt mannen!!!

Alle overige foto's staan op mijn Flickr pagina

Citroen 1

Hij deed al wat moeilijk. Optrekken niet echt lekker. De snelweg op was in slakkengang vaart maken. De koppelingsplaat versleten. Kun je hebben. Dus wat nu. Niet echt een goedkopen reparatie en buiten dat, ik vertrouw geen enkele garage. Dus eens op een forum gaan voor advies. Het advies kwam in de hulp van enkele forum leden. Een mooi lijst met onderdelen. En deze de afgelopen weken verzameld. En vandaag gaat de bak eronderuit. Wielen eraf en even een flinke ingreep. En gewoon voor mijn deur. Koffie erbij. Zonnetje doet het weer. En hopelijk gaan we dan straks weer als een jekker.

Avond4daagse 3

We hebben het weer gedaan. Drie dagen goed gelopen. Veel in de regen en lekker nat. De laatste avond ging heel lekker. Medaille 2 is binnen. Of het volgend jaar weer is weet ik niet. De organisatie vanuit de school was eigenlijk heel slecht en armetierig. Maakt niet dat je voor je plezier loopt. We zien wel. Voor dit jaar zit ie er op.

Avond4daagse 2

Op het moment dat we de schoenen aan de voeten trokken. Trokken er donkere wolken boven Rotterdam. Even later viel de eerste regen. Simone kwam op de fiets als een nat hondje om lekker mee te lopen. En het bleef regenen. Iedereen droop aan op het verzamelpunt voor de 3e avond., nat voor er een stap gezet was. Het klaarde iets op. Het hield op met regenen. Een mooie avond leek zich te openbaren. En Aidan. Die liep. Eerst met een sip gezicht. Wilde even niet lopen. Maar halverwege klaarde hij op. Het weer echter niet. De volgende regenbui brak los en vergezelde kinderen en ouders naar de eindstreep. Maar het leek de vrolijkheid van Aidan niet te kunnen wegspoelen. Hij liet de regen op zijn hoofd spatten. Liep van plas tot plas. En toen de regen zijn intrede deed in zijn schoenen. Stapte hij in iedere plas die hij tegenkwam. Tot op het bot nat, maar met een lach, ronde we de derde avond af. Ik hoop dat het morgen wat droger is. Goed voor de bloemen al dat water. Maar een zonnetje is fijner.

i'll be back... 100%

Damn wat was die goed. Van begin tot het einde. Eyecandy en lekker in elkaar gezet. Naar de bios voor "Terminator Salvation". De vierde film in de serie. En dit keer in de toekomst. De oorlog tussen mens en machine. Effecten waren top. Actie dreef je naar het puntje van je stoel. En geen enkele keer dat ik dacht van 'jammer, hadden ze niet moeten doen'. Het was gewoon af. Eerdere berichten zeiden dat deze film los stond van de andere, maar niets is minder waar. Hij sluit perfect aan. Zelfs met de serie. En er zit een heel lekkere verrassing in. Ga ik niet verklappen. Ga hem zien als je er van houdt. En ook al heb je niets met de voorgaande films. Ga hem zien. Het is een goed gestileerde, rauwe film, snel, goed geplaatste inside jokes als je de vorige films kent. En heb je de serie “Terminator: the Sarah Connor Cronicles” gezien, dan zit er nog veel meer achtergrond in. De schrijvers hebben hun best gedaan. Dus mijn eindoordeel. Ga hem zien!

Avond4daagse 1

Het was weer zover. De avond vierdaagse is weer begonnen. Aidan had er eerst niet veel zin in. Argumenten over brandnetels waar hij vorig jaar in was gevallen. Maar toen we van start konden, ging hij vol goede moed aan de wandel. 5 km op het programma. In het begin veel gek doen met zijn vriendinnetje Susanne. Rennen. Stilstaan. Gek doen. En na een kilometer waren ze al aardig moe. Dus op de helft begon meneer al te klagen. Pfff gedoe. Slenteren. Sloffen. Klagen. Het laatste stuk was op zijn tandvlees. Ik moest hem er echt doorheen trekken. Hetgeen mij nu een ongelofelijke pijnlijke rug heeft opgeleverd. Morgen voor mij een dagje rust. Dan gaat hij met mamma en oma. En ik hoop iets minder rennen en gewoon lekker lopen. Hij kan het wel. Is goed voor hem. Als ie maar een beetje luitert naar goede raad.

Met vader naar vader

Het was een vol dagje. Vroeg op en op pad. Op weg naar Delft. schoenen kopen voor de avondvierdaagse volgende week. En gelijk een paar korte broeken. En toen naar de kerk. Geen geloof gedoe maar gewoon een stukje geschiedenis kijken. Met pappa kijken naar het graf van Willem. De vader des vaderlands. Aidan was nog nooit in zo'n gebouw geweest en vond het mooi en interessant. Van grafzerk naar kerkraam. "Wat is dat voor muziek?" vroeg hij, doelende op een bandje met kerkorgel muziek. "Kerkorgel" zei ik. "Mmmmm... rare muziek. Wat voor soort is dat dan?" vroeg hij met frons op zijn gezicht. "Klassieke muziek" liet ik hem weten in de hoop het een plek te geven. "Oh dan vind ik het wel mooi!" gelukkig mochten de CD's blijven liggen waar ze lagen. Ook weer overleefd. De volgende keer maar naar een popconcert.