Eindelijk

Er is een film. Er zijn meer films. Maar er is een film die mij al sinds 1984 achtervolgt. Een film die ik altijd al wilde zien maar het lukte nooit. Alsof er iets was dat er voor zorgde dat ik hem niet te zien kreeg. In de bios gemist omdat het destijds uitging met een vriendin. Meerdere keren de film gehuurd maar nooit aan toegekomen. Gemist in het filmhuis. Gedownload en kwijt geraakt. Maar nu eindelijk weer gedownload. En gekeken. Eerder deze week had ik de muziek al van Ry Cooder. Mooie blues. Ik heb het over Paris, Texas van Wim Wenders. Met Harry Dean Stanton en mijn jeugdfantasie Nasstasja Kinski (ze blijft mooi). Een film over een relatie tussen twee mensen die zo intens was dat deze mis liep. Tegen de achtergrond van een toen al vervallen America vind de man uiteindelijk zijn zoontje en vrouw weer. Om vervolgens voorgoed af te kunnen sluiten. Misschien begrijp ik nu waarom ik deze film al die jaren niet te zien heb gekregen. Heb nu zelf een zoontje. Aardig wat ellende achter de rug. En de lading van de film spreekt me nu veel meer aan dan dat het zou hebben gedaan als ik hem 24 jaar geleden zou hebben gezien. Hoe kan een verhaal je zo lang achtervolgen om je uiteindelijk in te halen. En je vervolgens te vullen met gedachten, dromen, gevoel en een besef van rijkdom die ik nu heb. Na afloop liep ik naar Aidan zijn kamer, en stopte hem nog even in. Ik hield het niet droog met die film, ben ook maar een mens. Maar nu ik hem gezien heb. Kan ik het ook afsluiten en deze film in een rijtje zetten. Ik weet niet of dat het rijtje favoriete films is. Maar in ieder geval niet in die van slechte. Ik hou het in het midden.