Lente trut

Een vette Saab passeerde mij terwijl ik Robbie de berm liet besnuffelen. Een schijnbaar succesvolle man, midden vijftig, stapte uit. Aan zijn kleding stijl te zien, gekleed door zijn vrouw die, volgens eigen denken, de trends volgt. Helaas volgt ze die van de jaren vijftig. Het was het type man die nog pijp rookt maar ook weer net niet. En dat eigenlijk niet mag van zijn vrouw. De vrouw was het type sherry op een fout terras. Het type Gooise vrouwen maar dan iets te ver gegooid. De man liep met een houding waaraan je zag dat hij een verplicht nummertje familie bezoek moest doen. Terwijl hij waarschijnlijk liever met een goed boek ergens alleen wilde zitten. De vrouw was vrolijk. Opgewekt. En het leek of ze met haar doen en laten de man probeerde te motiveren. De Saab koelde af. De zware portieren sloegen dicht en deden de lucht trillen. Tussen alle bloesem, vogelzang, opgewarmd gras en het afnemen van de dag. Slaakte de vrouw een verrukte uitspraak. "Ruik eens schat." zei ze "Het ruikt net naar lente". De man morde wat. "Ja echt" slaakte ze. "Het ruikt net alsof het lente is". Ik liep door. Robbie de weg bepalend. Ik rechte mijn schouders en snoof die lente eens op. De man droop achter vrouw aan het familie pand binnen als een oud slachtpaard op zijn laatste reis. En ik glimlachte. Wie was ik om haar in het gezicht te slaan met de vlakke hand. En te schreeuwen vlak in haar gezicht. "Het is niet net lente. Trut. Het is lente!"