Metro 12

Vanmiddag reis ik weer met het snelle gevaarte terug naar huis. En zoals altijd muziek op de oren om de visuele prikkels om mij heen te versterken. En vandaag vallen die tegen. Het lijkt wel of ik in een soort deportatie wagen voor lelijke mensen zit. Naar wie ik ook kijk, wat voor draai ik er ook aan geef. En hoe ik ook probeer. Ik zie alleen maar lelijke mensen. Alsof het laagje vernis wat over iedereen zit opeens weg is. De naakte waarheid gloort in al haar afschuw. Nu geloof ik in de schoonheid van binnen. Maar vandaag is ook die ver te zoeken. Allemaal slecht gebeeldhouwde hompen vlees die met razende snelheden onder de stad door denderen. Zo snel als het maar kan naar een eind punt. Een brei van vet haar, scheve neuzen, domme ogen, puisten, monden als geexplodeerde mossels en reflexies waar spiegels van breken. Normaal prijkt er tussen al dat lelijks nog wel eens een mooi gezicht. Een bekoorlijk figuur of een interessante uitstraling. Maar nee, niet vandaag. En ik ben dan ook blij om deze denderende bende te verlaten als ik aanmeer bij mijn station. Morgen zet ik wel een roze bril op, dan zie ik het wat minder terwijl ik wacht op de zomer en haar bekoringen.