Metro 4

Het is vanavond bijna niet voor te stellen. Ik stap de metro in na een avondje radio maken. Mijn nieuwe mp3 speler op mijn oren en in gedachte verzonken. Een walm van wiet, slechte parfum, afval en zweet treft mij in het gezicht. De vredige roes waar ik mij in bevind is opeens voorbij. Ik ben in een gevangenen transport gestapt. Waar ik kijk zie ik koppen met gezichten die een blik uitstralen alsof ze ieder moment de ander de keel kunnen afbijten. De sfeer van agressie is te snijden en door het gehele rijtuig worden scheldwoorden geschreeuwd in talen waar ik het bestaan niet eens af weet. Ik berg snel mijn mp3 speler op met het verhaal van de afgelopen steekpartij ergens op een station vers in het geheugen. Ik kijk naar buiten maar de donkere ramen weerspiegelen de haat die alom aanwezig is. Voor het eerst voel ik me verre van op mijn gemak ik Rotterdam. Voor het eerst voel ik zuivere verloedering en wanhoop om me heen. Dit is voor mij voorlopig de laatste keer dat ik met de metro reis. Morgen wordt het mooi weer. Mijn fiets staat klaar. Mijn lijf schreeuwt om fysieke uitdaging. Dus morgen opnieuw aan de slag met frisse moed. Ik heb al een afspraak met een sportschool gemaakt. Het wordt tijd voor iets anders en iets nieuws. En dit soort donkere metro's wil ik even niet meer meemaken.