Dag

Vandaag is weer een dag zonder je.
Weer een dag om te herdenken.
Een dag om niet te vergeten.
Dag van verdriet.
Dag Jacq, een gemiste dag.

Het lijkt rustig

Je zou kunnen denken dat het rustig is. Slecht weer dus niet echt een uitzicht op een vroege zomer. Toch hebben we niet stil gezeten. We zijn naar de Dortse Stoomdagen geweest, een soort Aidan paradijs met treinen en veel stoom. Leuk opgezet. Het was een beetje nat maar we werden er niet door verjaagt. De authentieke stoommachines, walsen en treinen leverde een mooi plaatje op.

Zelfs een groepje oud Hollandse soldaten deden de inspiratie weer oplaaien. Vanuit de juiste hoek gefotografeerd en met een beetje filter laat je zo het verleden herleven.

Verder hebben we de werkkamer afgemaakt. Dus op naar de laatste etape. Onze eigen slaapkamer. Verven, behangen en vloerleggen. Even moed verzamelen dan kunnen we daar mee beginnen.

En Aidan is er klaar voor. Die heeft al enkele kunstwerken klaar liggen voor aan de muur.



 

1900

Het is het moederdag kadootje voor Angelique, maar ook ik was verrast. Aidan rond 1900. Dit verzin je niet zelf. Alsof hij een tijdreis heeft gemaakt. Zelfs z'n houding en z'n blik kloppen bij de stijl.....wat een mooi ventje. 

Even weer verder

Het is even rustig. De kamers worden geverft en de tuin is klaar voor de zomer. De vakantie staat voor de deur. Het werk is druk en de rest kabbelt verder. Dus dan maar weer even over Everquest. Het is een verslaving maar dat is een gepasseerd station. Het is gewoon lekker om zo nu en dan even rond te reizen in deze wereld voor ontdekkingen en uitdagingen. Bijna level 51 (broertje kom op joh) en we gaan lekker door. Sinds kort bij een leuk gilde die echt samen werkt. Vaak nodigen ze me uit voor een raid (een hele grote groep van maximaal 24 man) en ieder weekend doen ze wel iets. Ze gebruiken ook een speciaal programma waarmee je je stem over internet kunt zenden. Op die manier horen we elkaar en geeft het een extra dimentie aan het spel. Voorlopig blijf ik het wel spelen. Er staan weer twee uitbreidingen voor de deur en ik loop er zelfs nog een achter. Best knap als je bedenkt dat ik dit spel al meer als een jaar speel. Het blijft boeien. Nu nog in de woestijnen van Maj Dul in een 1001 nacht sfeer, en straks in de wereld tussen de wolken. Er staat een sprookjebos en een orientaalse wereld klaar maar dat komt wel. Voorlopig even mummie, draken, cobra's en woestijn spinnen.

Voor ik het vergeet

Klimme klimme klauter, als een kabouter.
Helemaal naar boven zonder je uit te sloven.
Treetje voor treetje gaat het een klein beetje,
tot boven aan de trap. Wat gaat dat lekker rap.

Klein liedje dat ik voor Aidan heb verzonnen voor als we de trap op klauteren.

Dat geloof je gewoon niet

Ok. je hoort wel eens de verhalen dat het voorkomt. De geruchten. De roddels. Maar dat ik het ooit nog eens zelf zou meemaken had ik niet gedacht. Ik ging vanavond boodschappen doen en kwam na veel gezoek en geploeter door vage geprijsde schappen bij de kassa aan. Boodschappen op de band en alvast gaan pinnen. "Saldo ontoereikend". Vreemd want er stond genoeg op de rekening. En natuurlijk geen andere pas of cent op zak dus boodschappen achterlaten en terug naar huis. Geld mee en terug. Toen ik weer voor het zelfde roodharige beugelbekkie stond en de boodschappen wilde afrekenen ging ze een collega bellen. Kan ik me voorstellen. Je bent nieuw, weet niet hoe je in de kassa moet terugboeken of zo iets, dus geen punt. Ze vraagt aan het andere kind hoe of dat moet. Kind kijkt op de al aangeslagen bon, en zegt dat als die meneer terug komt, roodhaar gewoon contant moet afrekenen. "Ehhhh...hallo. Ik sta hier!", "oh (giegel), nou dan gewoon afrekenen". "Ja maar ik weet niet hoe dat moet" zegt het beugelbekkie. Het ander meisje liet het zien. Ik stond met stomheid geslagen en met mij ongeveer de hele rij achter mij. Ze kon niet uit het hoofd terug rekenen. Ze wist niet hoeveel wisselgeld ze terug moest geven. Mijn geloof in de maatschappij is weer een stukje afgekalfd. 

Metro 4

Het is vanavond bijna niet voor te stellen. Ik stap de metro in na een avondje radio maken. Mijn nieuwe mp3 speler op mijn oren en in gedachte verzonken. Een walm van wiet, slechte parfum, afval en zweet treft mij in het gezicht. De vredige roes waar ik mij in bevind is opeens voorbij. Ik ben in een gevangenen transport gestapt. Waar ik kijk zie ik koppen met gezichten die een blik uitstralen alsof ze ieder moment de ander de keel kunnen afbijten. De sfeer van agressie is te snijden en door het gehele rijtuig worden scheldwoorden geschreeuwd in talen waar ik het bestaan niet eens af weet. Ik berg snel mijn mp3 speler op met het verhaal van de afgelopen steekpartij ergens op een station vers in het geheugen. Ik kijk naar buiten maar de donkere ramen weerspiegelen de haat die alom aanwezig is. Voor het eerst voel ik me verre van op mijn gemak ik Rotterdam. Voor het eerst voel ik zuivere verloedering en wanhoop om me heen. Dit is voor mij voorlopig de laatste keer dat ik met de metro reis. Morgen wordt het mooi weer. Mijn fiets staat klaar. Mijn lijf schreeuwt om fysieke uitdaging. Dus morgen opnieuw aan de slag met frisse moed. Ik heb al een afspraak met een sportschool gemaakt. Het wordt tijd voor iets anders en iets nieuws. En dit soort donkere metro's wil ik even niet meer meemaken.