Eikels

Loop ik vanmorgen, nadat ik Aidan naar z'n club heb gebracht, nog even met Robbie rond het blok. De zon breekt door en de blaadjes blijven vallen. Ik loop altijd met Robbie op de straat, net als alle honden bezitters hier. Dan kan ie beter in de berm komen en piest ie niet tegen ieder tuinhek aan. Nu mag je in onze hele wijk maar 30. En de meeste automobilisten houden zich hier natuurlijk niet aan. Ik loop net tussen twee auto in. Een aan de linker kant fout gestalt en de ander in de parkeervakken. Komt er met een noodgang een prolete auto de hoek omzetten die geensinds van plan is vaart te minderen. Ik hengel in noodvaart Robbie binnen en heb net een halve meter tussen die herfst eikels en de andere auto. Het werdt me even te veel. Ik gaf een keiharde klap op de motorkap waardoor de realiteit weer terugschoot bij de eikels die angstvallig stil bleven zitten terwijl ik even liet weten, door het glas, dat je ook wel even wat rustiger kunt doen. Nadat ik gepasseerd was tufte ze door. Eerlijk gezegt heb ik het gehad met al dat gerace in de buurt. Iedere donderdag en vrijdag breng ik Aidan op de fiets weg en iedere keer ben ik blij dat we het, letterlijk, overleefd hebben. Ik sta iedere keer weer op scherp om een eventuele buitenspiegel er af te trappen of een flinke deuk toe te brengen. Kan mij niet veel meer schelen. Het lijkt wel of er iedere herfst weer meer eikels bij komen. Gewoon eens een beetje rustiger aan en je hersens gebruiken is er niet meer bij lijkt het wel. En daar kan ik me steeds bozer over maken.